Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel

Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan

gedichten van

Lilian Zielstra

Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan
Hij droeg zonnebloemen in de binnenkant van zijn elleboog,
een plek van het lichaam waarvan ik de naam niet ken.

Straks wordt hij door een vrouw naar bed gebracht
ik pak thuis een boek over anatomie uit de kast en denk:
zonnebloemen zijn dorstig, vul de vaas met veel lauw water

 
In dit titelgedicht van de bundel zet de dichter de toon. Een licht humoristische, met dubbele bodems. De zonnebloemen lijken belangrijk, maar de plek waar de man ze draagt op zijn lichaam, wordt nog belangrijker, lijkt het. Hoe heet die plek van het menselijk lichaam? En de overpeinzing van de dichter, dat zonnebloemen veel water nodig hebben sluit het gedicht af. We hebben te maken met de gedachten van een associatieve geest, maar kennen we dat soort gedachten niet allemaal, als we in onze eigen gedachtewereld verdwalen?

Want daar is Lilian Zielstra een meesteres, in het verdwalen in gedachtestromen.

Wat een huis is

In feite niets meer dan muren en een dak
nota bene neergezet door een ander

Je betaalt een bedrag en in ruil daarvoor
mag je ruimte innemen-kleding in je kast,
brood op de plank, verjaardagskalender

Een huis kan groeien als het nodig is,
je kan kamers laten toevoegen, of
het zelf doen, je kan zeggen:

Ik wil drie woonkamers
een voor de ochtend, een voor de middag,
een voor de avond

Bij drie maaltijden per dag
zal je opmerken hoe het licht
in elk vertrek anders valt

De gedachtestroom is eigenlijk logisch. Drie kamers, waar je afwisselend in de ochtend, in de middag en dan in de avond bivakkeert. Dan verandert het licht ook, want het wordt - naarmate de dag vordert - steeds donkerder. Maar doet iemand dat wel? Steeds van kamer veranderen? En ook de opmerking: je kan kamers toevoegen heeft iets vervreemdends. Toch weet je wat de dichteres bedoelt. Je verhuist binnen je eigen huis en bestemt de kamers anders. Allemaal elementen, die Zielstra behendig tot een vers weet te smeden. En die niet gekunsteld aandoen.

Ook aan humor ontbreekt het niet:

Tips voor meisjes

Er zullen nog vele mannen komen
die beweren dat je deze film echt moet zien
of dit boek echt moet lezen omdat
het je iets zal leren over de waarheid.

Er zullen nog vele vrouwen komen
met grotere borsten of glanzender haar
of van die guitige sproetjes of erger nog
zo’n hele spontane meid

Je moeder zal je nog vaak vertellen dat
vroeger alles beter was, dat kleine kinderen
kleine zorgen betekenden en dat ouders meer
van hun kinderen houden dan andersom

Zo gaan de dingen
we hebben geen ware liefdes
maar ook geen echte vijanden

De films leren ons niets en
uiteindelijk blijkt
dat je moeder de hele tijd gelijk had.

Wie kent dat niet? De moeder, die waarschuwt. En Uiteindelijk nog gelijk blijkt te hebben ook. Ondanks al onze pogingen om het allemaal niet te laten gebeuren? Schitterend! Vooral de tweede strofe waarin de dichteres nauwelijks verholen haar jaloezie uitspreekt over andere vrouwen met grotere borsten of glanzender haar.

Originele gedichten van een dichteres met veel talent.

Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan is het poëziedebuut van Lilian Zielstra (1991). Zij was stadsdichter van Groningen in 2017 en 2018, huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen (2013/2014) en won de Frans Vogel Poëzieprijs.

ISBN 9789054523659 | Soft cover | 52 pagina's | Uitgeverij Passage | januari 2019

© Karel Wasch, februari 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER