Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel
Dat ijsberen eieren eten
gedichten
Margreet Schouwenaar
https://www.margreetschouwenaar.nl
Margreet Schouwenaar (1955) is een Nederlands schrijfster en dichteres. Ze werkt als docent aan de afdeling OLB van Hogeschool Inholland.Ook schrijft ze kinderboeken en gedichten voor kinderen. Ze volgde Joost Zwagerman op als dichter van de stad Alkmaar en is nog steeds actief voor de Stichting: Eenzame Uitvaart.
De bundel (43 gedichten) is verdeeld in zes hoofdstukken: En dan de herinnering, Bomen vallen zonder een toon, Dat ijsberen eieren eten, Uiteindelijk ben ik me niet misgelopen, Dat mijn armen te kort waren, In dit woud vol papier.
Luider in een stille kamer
De klok tikt luider in een stille kamer
Luisteren naar het verlatene is het
verstaan van eenzaamheid. Dus regen,
waarom kletter je niet? Wind, waarom
huil je niet? Lichaam zoek een naam!
Tijd, laat het schip van de dag zinken,
pas dan misschien vindt de luister zijn
beltegoed en ben jij thuis, neem jij op,
leg jij je oor in mijn verhaal als je arm
om mijn slaap. Zo ontstaat een gesprek
in regen en wind die zich zonder ons
toedoen voltrekt en die mij strekken laat
nog begrijpen moet. Een geest, een schip
van lading ontdaan, een flits, licht van pijn.
Jij weet wat beter is; trekt huid over gemis.
Een gedicht uit het hoofdstuk Uiteindelijk ben ik me niet misgelopen. Het eenzame overheerst in de eerste strofe, de klok tikt luider en de regen kan die stilte doorbreken, maar het regent niet, ook het huilen van de wind ontbreekt En als de hoofdpersoon zichzelf heeft hervonden komt de dag op gang.
Een mooi beeld misschien vindt de luister zijn beltegoed, de hoofdpersoon herstelt zich. Schouwenaar is erg sterk in mooie beelden, hoewel ik mij afvraag of het er soms niet te veel zijn. Less is more.
Het gesprek in de tweede strofe voltrekt zich in regen en wind. Een tegenstelling met de eerste strofe, nu zijn regen en wind aanwezig, maar bijna onzichtbaar. Het schip van lading ontdaan is volgens mij een verwijzing naar de hoofdpersoon, die nu zonder pijn zou zijn, maar in een flits is er even pijn, totdat iemand de troost brengt en alles rechtzet: trekt huid over gemis.
Lucht
De droge lucht laat naalden vallen. De wind windt
klittenband. De kaart met het paradijs is kwijt. Zo
groeit wanhoop. Beloften worden gevouwen en
als vliegtuigjes omhoog gegooid. Zoals altijd
tarten ze de rechte baan, het naadloos scheren.
Alles valt te laat op z’n plaats. Misschien is dood
te licht, de hand die aarzelend het water raakt, half
koel, half warm, tot met een beweging in het deinend
oppervlak elk beeld verdwijnt. Onderbreek me maar,
ik wacht op woorden die de weg naar huis weten
en zet tot die tijd de ramen open, zodat
de hitte niet verstikt.
De gedachte achter dit gedicht is niet zo optimistisch. De kaart met het paradijs is kwijt.
En de beloftes verdwijnen als gevouwen vliegtuigjes, ze gaan niet recht maar tarten de rechte baan.
En alles valt te laat op zijn plaats. De ontheemde wacht op woorden die de weg naar huis weten.
Wat voor woorden zouden dat zijn? In de laatste zin is er de smeekbede om frisse lucht binnen te laten, zodat de hitte niet verstikkend is.
Deze bundel van Margreet Schouwenaar is een zoektocht, immers ieder gedicht nodigt uit tot interpreteren en vertalen van soms ingewikkelde beelden. Het doet denken aan een uitspraak van Harry Mulisch: “schrijvers moeten beter schrijven, maar lezers moeten beter lezen.”
Hier is een dichteres aan het woord met een rijk palet! Lezen maar en vooral herlezen!
ISBN 978-94-64757-37-8| Softcover| Uitgeverij P.Leuven | 43 gedichten | februari 2024
© Karel Wasch, april 2024.
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER