Remco Ekkers

Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel

De secretarisvogel schrijft

alle diergedichten

van Remko Ekkers

illustraties: Sytse van der Zee

Waar komt toch de fascinatie van mensen voor het dierenrijk vandaan? Hitler hield van zijn hond Blondi, maar liet met gemak mensen vermoorden. Stalin idem dito. Lijken mensen echt op dieren? Of is het projectie? Sommige mensen hebben inderdaad iets roofdierachtigs. ‘Vindt het dier in de mens!’ zei Wilhelm Fliess, de beroemde, excentrieke leerling van Freud. En inderdaad een leuke oefening. Zo herkende ik in een tante van mij moeiteloos een haai en in mijn leraar Duits een baviaan. Moet U eens proberen!

Remco Ekkers (1941) observeert en fantaseert over dieren. Soms schetst hij de prestaties van dieren, hoe ongelofelijk dan ook:

Reizigers

Het wereldrecord vogeltrek
staat op naam van een jonge visdief

Als kuiken eind juni 1996
geringd in Finland. De zon scheen.

Teruggevonden in januari, Australië.
Weer scheen de zon. Onderweg regen.

Elke dag vloog de kleine 200 kilometer
en stootte daarmee een noordse stern
van de troon, geringd aan de Witte Zee
in juli 1955, gevangen in Zuid-Afrika.

Het visdiefje een kleine vogel als krachtpatser, recordhouder. We zien hem in gedachten over werelddelen scheren, slapen in zijn vlucht. Iedere dag 200 kilometer vliegen, onvoorstelbaar!
Een ode aan deze kleine held.

Onze haan (een kip spreekt)

Onze haan heeft een deftige ochtendjas
aangetrokken en staat peinzend
op de waterbak te kijken naar niets.

We lopen rustig rond
zonder kans besprongen te worden.

Pas als hij zijn dagelijkse verenkleed
schudt, is het oppassen geblazen.

Hoewel, het duurt maar even
daarna krab je gewoon weer in de grond.

In dit vers dicht Ekkers de haan bijna menselijke eigenschappen toe. Dat zit hem o.a. in ochtendjas, het verenkleed van de haan. Zal hij ons bespringen? Hier is iets agressiefs aan de hand. De haan straalt dan ook iets heerserigs, iets van een heerser, uit. Maar uiteindelijk krabt hij weer in de grond en is gewoon weer de haan geworden, het dier dus. Een mooi staaltje metamorfose-poëzie.

Staart

Mijn moeder is vroeger een poes
geweest, denkt ze wel eens, ze wil
haar staart terug, een zachte lange

staart die door een gaatje in haar rok
of broek naar buiten komt en die ze
om haar middel kan slaan of laten

hangen om ermee te spelen en anderen
te plagen. Het lijkt me heerlijk, zegt ze
om op die staart te zitten, hem tussen

mijn tenen zachtjes te knijpen, sierlijk
over de grond te slepen, dingen te laten
doen waar ik me nu nog voor schaam.

Is de moeder dement of fantaseert ze? Ieder mens heeft wel eens de gedachte, hoe het zou zijn om een dier te zijn. Maar dat zal nooit gebeuren. Hoewel sommige mensen zich als wilde beesten gedragen. De moeder, die stoute fantasieën heeft over de staart van een kat. Een licht erotiserend gedicht, tegelijk een ode aan een stoute moeder.

In het oeuvre van Remco Ekkers komen dus veel dieren voor. Er is een gedicht over reigers, schuifelende pinguïns en de rooftochten van gulzige meeuwen. Hilarisch is het vers: De vliegpoes en de poesvlieg. Spinnen vrijen met gevaar voor eigen leven. Ze worden door de wijfjes na de daad opgevreten. Volgens Ekkers willen leeuwen niet op de foto. En de schok van een opgezette poes in een etalage levert ook een fraai vers op. De secretarisvogel schrijft is een rijke bundel met gevarieerde diergedichten. Nergens moraliserend, maar knap door de observaties. Men leze!

Remco Ekkers is dichter, essayist en poëziecriticus. Hij publiceerde in literaire bladen. Tegenwoordig recenseer hij op Tzum. Een Zilveren Griffel kreeg hij in 1985 voor Haringen in sneeuw.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Schrijvers (Alfabetisch)