Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel

Een vorm van zwijgen

van

Ann Dewulf

Deze bundel gedichten is het debuut van de Vlaamse Ann Dewulf (1967) die Germaanse talen studeerde.

'Raken en geraakt worden,' is het motto dat deze verzameling meekreeg.

Herfst

Hoe november in mij hangt
als laatste bladeren aan bomen.

Ik wandel tussen jullie
zwijgende lichamen van as.
Alles is opeens weer toen en
het gemis druist tegen me aan.
De chrysanten kijken me
mooi en beschuldigend aan.

Toen was alles
ik blijf sterven.

Een verrassend gedicht. De herfst is al zo vaak door dichters bezongen, hét beeld van de vergankelijkheid, het verdriet etc. Maar in de tweede lange strofe van dit vers is Dewulf opeens op een begraafplaats. Zwijgende lichamen van as (Ashes to ashes, dust tot dust, klinkt het in Engeland wanneer de kist de grond in gaat bij een begrafenis).
En Alles is opeens weer toen, dat noem ik nog eens een trefzeker beeld. Kennen we niet allemaal dat gevoel dat we door een ontmoeting, een aanraking, een beeld, een geluid of iets anders in het verleden terug zijn? De laatste twee zinnen ronden het vers mooi af: Toen was alles. Ik blijf sterven. Opeens zijn we in het heden terecht gekomen, de herinneringen het toen was volmaakt en allesoverheersend, maar ik blijf sterven. In het heden moeten we erkennen dat we pijn hebben over het verleden en alles, iedereen, die ons ontvallen is.

Net (niet)

Zoals net niet
maar bijna wel

zo voel ik me vaak
maar niet altijd

zoals altijd weer
tijdelijk wordt en nooit
misschien een soms

zo ben ik wel of toch
maar net niet.

De kunst van het weglaten. Laten doorschemeren wat er eigenlijk zou moeten staan. We lezen zinnen, waar we op associëren en moeten toegeven dat we het gevoel  kennen. En daarom is het motto van deze bundel zo terecht: 'Raken en geraakt worden!' En zoals bij ieder goed gedicht mag dat vanuit een heel persoonlijke invalshoek zijn.

Bezoek

Ik woon nergens
behalve in mezelf
ook daar ben ik vaak
uithuizig.
De blinden dicht, de lichten uit.
Doodlopende straat.

Ik verzin er soms jou
terwijl je de wanden verft
dan laat ik mezelf
binnen en besef ik
hoe je me mooier maakt
dan ik ben.

Een huis als een metafoor voor binnenwereld. En in dat huis komt in de tweede strofe iemand de zaak verfraaien en dus opvrolijken. De wanden worden geverfd. Een simpel maar effectief beeld. Want deze dichteres is niet de maakster van hermetische gelaagde verzen, maar komt tot ons in eenvoud en kracht en daarom is het een mooi debuut.

ISBN 9789491897771 | Paperback | 50 pagina's | Uitgeverij aquaZZ | 2 oktober 2016

© Karel Wasch, 9 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER