Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel
Geen vliegtuig trekt zijn streep
(Nederlandse en Belgische dichters en corona
In deze barre tijden besloot Rob Komen uit Alkmaar, dichters uit België en Nederland een gedicht te laten schrijven n.a.v. de Corona –crisis. Een keur aan dichters zegde toe mee te gaan doen. Maar liefst 10 voormalige en hedendaagse stadsdichters en verder andere poëten van faam en blaam. Dat leverde 30 fraaie verzen op. Het geheel in een prompte uitgave gegoten met subsidie van de Gemeente Alkmaar en het Vlaamse Poeziecentrum uit Gent. De gemengde jury bestond uit Nederlandse en Vlaamse leden. Er waren namelijk veel te veel inzendingen.
Als thema kreeg de bundel mee:
Wie het weet mag het zeggen
Wie het voelt mag het schrijven
Van zeven hoog
Er is zelfs geen hond te zien op straat. Zijn wegen lopen leeg in
de strook water tussen hier en de overkant. Een
fietser probeert niemand in te halen. De nacht is dag geworden.
In de paar minuten dat de camera door zijn
stad zwenkt, zijn het de huizen die statig opvallen, de boten bij
de brug, de afwezigheid van ons is
totaal. Het is alsof iemand ergens tot tien telt en we dan tegelijk
naar voren zullen komen, een orkest achter
de gesloten deuren. Een schilder die pas later kleur toevoegt aan
zijn werk. Een geheim verbond met alle inwoners
maar misschien is ook dat een vergissing en is de stad een zojuist
opgeleverde maquette die op goedkeuring wacht
alvorens gebouwd en bewoond te worden. Een kaart waarop ook
het kruisje van zijn adres ontbreekt.
Een gedicht van Alja Spaan, de dichteres uit Alkmaar, die Reuring-manifestaties organiseert. Het gedicht schetst de bijna surreële situatie, waarin we
ongemerkt terecht waren gekomen. De stilte op straat, een fietser wil niemand inhalen, kortom alles is kaal, verlaten en ook wel treurig.
Aan het eind van het vers lijkt de stad wel op een maquette, waar nu nog bewoners in moeten. Prachtig sfeergedicht!
De scholen zijn dicht
We waren het bijna vergeten, dat de stad heel langzaam
stil kan worden, kan fluisteren: ‘Blijf thuis vandaag.’
Dat je door thuis te blijven een nieuwe betekenis
van vrijheid kan vinden.
Dat een weekend zonder voetbal je relatie kan bevorderen.
Dat extra wc-papier je niet zal redden.
Dat quarantaines niet echt bestaan,
maar zijn verzonnen om te kunnen lezen.
Dat je leest om jezelf te vergeten.
Dat een zondagmiddag een hele week kan duren,
maar dat toch iedere seconde telt.
Dat we kwetsbaar zijn,
dat dat ons sterk maakt.
Dat hulpverleners eigenlijk superhelden zijn.
Dat de wind een waarschuwing is van hartslagen
om te herstellen.
We waren het bijna vergeten, dat we bestaan in relatie,
dat we samen allemaal zijn.
Dat we even op afstand blijven,
zodat we heel langzaam
dichter tot elkaar kunnen groeien.
Dit gedicht is van de Stadsdichter van Amsterdam, Gershwin Bonevacia. Hier lijkt het glas half vol te zijn. Bonevacia ziet in de crisis ook een kans een uitdaging. Dat een weekend zonder voetbal je relatie kan bevorderen. Ja U ook wel eens opgevallen hoeveel, hoe vaak er in de weekenden maar ook doordeweeks over sport wordt gepraat in de media? Dat je leest om jezelf te vergeten. Tijdens de pandemie werd er opeens meer gelezen. En last but not least: Dat we even op afstand blijven, zodat we heel langzaam, dichter tot elkaar kunnen groeien. Ach laten we niet gaan somberen lijkt de dichter te zeggen.
wij, hier, nu, ja
en ach misschien zullen er ooit bergen rijzen
valleien splijten tussen ons in, zullen wij
met rookpluimen moeten seinen, weet je nog
daar, toen, wij, toch
maar zolang we niet vergeten dat er een moment
was in ons leven waarop we dachten
dit en voor eeuwig, dit heden is een eden
vinden wij ons wel weer in elkaar
en zal ik denken aan wat je ooit onbewaakt
tegen mij zei, je had het in oude psalmen gelezen
aan u gebonden ben ik vrij
Maud Vanhauwaert, stadsdichter van Antwerpen, komt met een bijna sacraal vers. In de eerste strofe heerst nog de ontreddering, bergen rijzen, valleien splijten, we kunnen elkaar alleen met rooksignalen bereiken. Zelfs indianen op een eenzame bergtop. In de tweede strofe is er de hoop dat ooit het heden eden was. Oftewel het paradijs. Maar in de derde strofe is er de zekerheid van een liefdesbond tussen twee mensen, die niets of niemand kan doorbreken.
Zeer fraai dit sobere vers met veel zeggingskracht.
Een waardige bundel met veel moois o.a. van Elly Stolwijk, Robin Bleeker, Petra van Rijn, Yannick van Puymbroek, Willemien Spook, Karel Wasch (sic) en vele andere dichters. Hulde aan initiatiefnemer Rob Komen!
ISBN 9789464057324| Softcove | 54 blz .| Uitgave Gemeente Alkmaar, Poeziecentrum Gent | juni 2020
© Karel Wasch, 18 juni 2020.