Recensie over de bundel
Nieuw eiland
gedichten
Sander Meij
geschreven door Karel Wasch
Sander Meij debuteert met deze verzen in een fraai, simpel, vormgegeven bundel bij Nieuw Amsterdam. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Wat zijn dit een mooie, sterke gedichten! Vreemd genoeg doen ze denken aan de prachtige poëzie van de Stijl uit de jaren '60. (Sleutelaar, Vaandrager vooral). Sander van der Meij is trefzeker met zijn taal en dat maakt dat er onopgesmukte, maar wel degelijk ontroerende verzen ontstaan, less is more geldt bij hem.
Laten we kijken naar een vers over de- niet zo vrolijke- jeugd van de dichter. Is het autobiografisch?
Op de gang
voor eeuwig in groep zes beland
boven de hel van de ander
maar onder de Greenpeace-poster
waar meestal het knokken begon
klappen konden mij niet raken
maar rijmdwang kist je niet met ritalin
doe voor mij vooral geen moeite
ik had jullie grappen bij voorbaat al door
dit spraken we af:
een steen is een steen
omdat hij zo wordt genoemd
het meeste is een fase
uit de taal van de ander
blijkt ongeveer hoelang dat is
De hoofdpersoon wordt niet herkend getuige de zinnen: klappen konden mij niet raken/ maar rijmdwang kist je niet met ritalin. Een eenzaam ADHD-kind met rijm in z'n hoofd?
Zijn wereld speelde zich van binnen af en de buitenwereld had daar geen oog voor. Wat dan niet uitblijft is natuurlijk, pesten, slaan enz. Maar nu komt het sterke aan dit vers. De hoofdpersoon is soeverein gebleven en voelt zich geen slachtoffer. Hij spreekt zelfs af met zijn vijandige omgeving: een steen is een steen/ omdat hij zo wordt genoemd. Op het eerste gezicht een nietszeggende zin, maar hij wordt afgerond door: het meeste is een fase/ uit de taal van de ander/ blijkt ongeveer hoelang dat is. Iedereen mag uitmaken hoeveel betekenis hij/zij in zijn woorden legt. 'Laat me anders met rust!' zegt de hoofdpersoon met een zachte stem. Prachtig uitgespaard drama.
En daar staat de hele bundel vol mee. Er staan gewoon geen zwakke gedichten in.
Zeer besloten feest
sommige verjaardagen
bleven beter ongevierd
ondanks constante verrassing
het meisje van de ansichtkaart
spelt groeten uit het Kurhaus
en wordt zichtbaar in haar ogen
omwille van de goede tijd
samen naar het strand dan maar
het plan bleek beter dan
van de dingen die voorbijgaan
wil het zand tussen de tanden
nog van geen wijken weten.
Een ongezellige verjaardag waar een ansichtkaart uit Scheveningen- of all places- nog soelaas had moeten bieden. Nee het wil niet lukken. En dan de prachtige zin: samen naar het strand dan maar. Let op dat: dan maar! Wat een troosteloosheid. Deze verjaardag bleef inderdaad beter ongevierd. Een gedicht met de zeggingskracht van veel Vaandragerverzen.
Maar Meij heeft meer, veel meer in petto. Wat er overbleef is weer zo'n sterk vers Twee mensen worden in beeld gebracht, de hoofdpersoon vraagt zich af wat ze komen doen in de straat. De man wordt afgevoerd in een busje en vakkundig maakt Meij er een anticlimax van in de laatste strofe wanneer de vrouw wordt ontmaskerd:
(...) later hoorde ik
dat ze van de gemeente was
en kwam voor de vergunningen
En over zijn eigen generatie is Meij genadeloos in het gedicht Geen gezicht:
(...) we maken evenementen aan
alsof het hormonen zijn
hijgen in de eigen nek
die ongevraagd tattoos vertoont (...)
Sander Meij (1980) is neerlandicus en werkt als redacteur. Als dichter was hij onder meer te zien op Crossing Border, bij DWDD en won prijzen. Ook publiceerde hij in allerlei literaire tijdschriften.
Dit is een bundel, sterk in taal en beelden, die een grote belofte inhoudt voor de toekomst! Ga zo door, mijn zoon!
ISBN 9789046820018 Paperback 48 pagina's Uitgeverij Nieuw Amsterdam september 2015
© Karel Wasch, 5 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER