en zeer behoorlijk gerangschikt
in een ruisend krachtveld houdt
hij vooralsnog stand, de vogelschrik.
een oeroud signaal op de dagelijkse
golflengte. Een minieme magnetische afwijking
praat zijn duidelijke starheid goed.
Op de keerkring nacht gehurkt
omhult hij zijn zwijgen als een kostbaar
embleem. Zijn metrische behaaglijkheid
kongrueert met een menselijke schaduw.
Badend in de donkerste kamer van
de nacht ontwikkelt hij meermaals
zichzelf: het negatief mens.
Voorwaar, hij houdt steek, de vogelschrik.
Joris Denoo
uit het tijdschrift Yang, 1978
