H.C. ten Berge

Leestafel heeft toestemming  van H.C. ten Berge
om zijn gedichten op de Leestafelsite te plaatsen.

Amstelstation 7.1.76/9.15 uur

Je hebt me in de trein
opnieuw getroffen

er is geen beeld, er staat een scherm
van woorden
dat je aan het oog onttrekt

hoewel door jou gewekt en twintig jaar
geschaduwd
wist je altijd ongezien te blijven

men mocht niets meer van je weten
dat je in je brieven schreef
”Ik ben geschonden
en gebeten
maar ik leef”

je schreef
“Het sap
zal spoedig door de takken stromen”

jij overheilig wijf
je bent in alles
wat ik schrijf aanwezig

steeds het galgenaas van godgeleerden
kreeg je soms gestalte,
nooit een lijf

veel besproken en toch
onbeschreven ben je
slechts als tekstlichaam intact gebleven

men las liefde en seizoenen af
aan je gegroefde huidstructuur

winter duurde eeuwen;
kou vrat je niet aan

wat strijd om het bestaan was
werd de kunst van overleven

nog zijn de tijden guur en wij
al voor de oerschreeuw aangetast

nu ik je aanraak met mijn ogen
zie ik weer
de glans van donker woordglazuur

H.C. ten Berge
Uit: Ons poëtisch dichtersland
(V&D 1988)

1.

Er is geen wij en zij,
er is slechts wijd en zijd,
een feestelijke vrijheid met festoenen,
mirlitons en stuwende muziek
die vervallen lijven omvormt
tot aantrekkelijke gestalten.
Blijdschap en voleinding:
Iedereen gelijk aan Elckerlijc.
De deugd voorbij en niets meer hoeven leren.
Twee geslachten huizen in een lichaam,
wezens die zichzelf genoeg zijn,
aangenaam, aanstekelijk,volmaakt
metafysiek.
En die het Alziend Oog niet infecteren.

2.

Waar haalt u het vandaan? vraagt iemand
die zich aandient als een vleugelloze engel,
een nomade zonder laptop,
telefoon, betrouwbaar huisadres.

Heel wat mensen zijn er al geweest,
heel wat mensen hebben het beschreven.
Lieden van allerhand slag
bieden inzicht en geven om niet
hun persoonlijke indrukken prijs.
Legenden brengen ons verder.
leugens doen de rest.
....

7.

Een paradijselijke stem, een hemels genot,
Een goddelijke geur,een fragiel instrument.
Duizendschoon op een braakliggend veld,
Een jongenslach, een meisjeshand.
Een kind dat achter een bal aanrent.
Een speelse blik uit een passerend oog.
Maanlicht over een nachtelijk strand.
Spiegelend ijs op boerensloten,
Stilaan dicht gesneeuwde tuinen.
Een steelse uil die muizend overvliegt.
Een braambos voor een nooit ontdekte grot,
Een offerplaats tussen versteende eiken.
Een bloesemtak in maartse ochtendmist,
Een specht die in de schors naar kevers hakt.
Een lied dat ook vermolmde harten raakt.
Een wulpenkreet boven de laatste duinen,
Een dromer die zijn plicht verzaakt.
.....

10. Een lunch in Linhó

Het paradijs zou een subtiele klank zijn
en geen plaats.
Een kleur misschien, een boog van de veranda
die de tafel met het middageten in de schaduw houdt.
De wijnkaraf gekoeld, het dienblad
ingelegd met blauwe steentjes.
Roodgetint de matte glans van vloerplavuizen,
gedempte stemmen achter groene luiken
en Martinho, de kanarie, zingend in zijn kooi.
De huisslang tussen de agaven,
De vijgenboom tegen de muur.
Een geur van dennenhars, de wind
vanaf de bergen,
het tinteld klokkenspel van glazen staafjes
aan een koord.
In de open deur Maria met een tafelschel.
Zoemende insecten, hagedissen, hier en daar
geritsel van dor blad.
Een doorschijnende libel staat roerloos boven vijverriet.
Gestold dit beeld, ontsnapt
aan de vergetelheid:
Het is al dertig jaar twaalf uur.
Gewassen fruit, nog vers, lekt uit
in een vergiet.

H.C. ten Berge

enkele delen uit:
'Sermoen aangaande het paradijs'
palimpsest en parafrase

Verschenen in het literaire tijdschrift Revolver (nr.135)

Reageren? Klik HIER