Als ik tenslotte oud zal zijn...
Als ik tenslotte oud zal zijn
en na een zoveelste kale reis strand
in mijn laatste onhuis
zal het jouw gezicht zijn, ongelezen,
dat ik uit verre dagen aanhaal.
Geloof me of niet dat het liefde is
jou mijn zwerven om je heen te besparen
en het hoogste, straffend geluk voor mij
als je je dan warmend in honkvaster gezelschap
nog eens schamper aan me denkt:
'In gedichten probeerde ze nog
iets van de liefde te bestendigen,
ja, in gedichten probeerde ze dat nog wel.'
Jo Govaerts
uit: Waar je zit naar te kijken,
Kritak, 1994
