Ingmar Heytze
Leestafel heeft toestemming van Ingmar Heytze
om zijn gedichten op de Leestafelsite te plaatsen.
Zie ook http://www.ingmarheytze.nl
Ken je het gevoel dat je gaat zitten
op een stoel die er niet staat
de sensatie dat iets plotseling niet is
waar je het zonder twiijfel had verwacht,
een onzichtbare duw van voren.
Verbaasde berichten naar alle spieren:
Mayday! Mayday! We zweven! We vallen!
Uitklapreflex van beide armen.
Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit,
zo laag en blauw en rood en goed,
als om er op te wijzen dat men af en toe
eens moet gaan zitten op een stoel
die er niet staat.
Ingmar Heytze
Uit: Het ging over rozen
Uitgeverij Podium 2002
Voor de liefste onbekende
Wie van ons twee heeft de ander bedacht?
Paul Eluard
Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet -
dat hoeft nu allemaal nog niet.
Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer -
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Ingmar Heytze.
Uit: Het ging over rozen.
Amsterdam, Uitgeverij Podium, 2002.
Mijn moeder die je verder met geen stok het ijs op kreeg
kookte in het schaatsseizoen enorme pannen erwtensoep
en deelde deze uit vanaf de steiger voor ons zomerhuisje
de soep genoot een faam tot ver achter de dijken
men reed er graag een plas voor om of kluunde zich de bramen
een enkeling trotseerde een nat pak onder de brug
slechts éénmaal is zij ingegaan op een verzoek om het recept
een vage kennis wou het sturen naar zijn zus in Amerika
in de lente kregen we en kaart: we realy enjoy your erwtensoep,
we nemen elke dag een stukje bij de koffie
Ingmar Heytze
Uit: "Het ging over rozen",
Uitgeverij Podium B.V., Amsterdam 2002
is angst
een
ziekte
daardoor
ben ik
nergens
bang voor
maar wel
bijna
overal
ziek van
Ingmar Heytze,
De Allesvrezer,
Uitgeverij Kwadraat, Utrecht. 1997.
dan gebundeld papier
zoveel meer
dan een paar glazen inkt
op dood hout
het zijn stemmen
die nimmer
de stilte doorbreken
ruisende werelden,
plaatsen van rust
het zijn bomen
die weer zijn begonnen
te spreken
Ingmar Heytze
Uit: Alleen mijn kat applaudisseert
Stichting Lift, Amsterdam 1989
kent de wereld, of hoe weinig maar:
superieur ingenieurswerk met woorden,
de kosmisch bewogen gevoelige snaar,
de inktvraat van het onttoverd citaat
of schaarse woorden in een wit ravijn.
Men kan ook, met minder omhaal,
van de taal een werkplaats maken,
verzen hup in haken hangen,
kloppen aan ritme en vijlen aan klank,
iets fluiten tegen verzwegen pijn,
zo nu en dan gelukkig zijn
Ingmar Heytze
Uit: Aan de bruid,
Uitgeverij Podium, Amsterdam, 2000
waarvandaan het komt
dit schreeuwen
van papieren daken
de vreemde drang
om steeds te zeggen
wat ik denk
of denk te zijn
maar als jij het bent
herken je de strofen
schud stiekem
het papier de hand
als jij het bent
is het slechts drukinkt
dat ons scheidt
noch scheiden kan
er stond alleen Ingmar Heytze, Brandhout
Dettie
Hij lag dertien maanden tussen ons in
en jij had al een paar keer gevraagd:
wat ligt daar nou toch steeds.
Toen je eindelijk sliep, drukte ik
de zoen met mijn lippen in een doosje
vol watten en liep naar de tuin. Daar
groef ik een graf van twee monden diep
onder de beuk. De duizend zoenen
die volgend jaar rood en zoet uit de takken
komen waaien, zijn allemaal voor jou.
Ingmar Heytze,
uit: Schaduwboekhouding,
Uitgeverij Podium, 2005
op luchtpostpapier. Het ging over rozen,
trombones, de maan.
Beter bewijs dat ik droomde bestaat niet:
ze zweefden als vliegtuigjes weg door de kamer
en kwamen in dromen van anderen aan.
Ingmar Heytze
Uit: Het ging over rozen
Uitgeverij Podium 2002
Timmer gaten in mijn muren,
smijt een dreigbrief door het raam
en jaag de schimmel in mijn boeken,
laat de buurt mijn kop vervloeken,
sluit het gas af, doof het licht
en laat een ouderwetse winter
door de waterleiding gaan.
Boek mij voor een habbekrats
in godverlaten oorden, waar
mijn woorden in het schuim verzuipen
van de bierpomp op het plein.
Laat mij spreken voor holle zalen
en zet daar espressomachines bij aan,
laat mij 's nachts op weg naar huis
bij opgeheven haltes staan.
Laat honderd slechte epigonen
mijn hagelwit blazoen besmeuren,
laat mijn werk niet leven maar gebeuren
in een voetnoot van een slecht geschreven
doctoraal. O, laat alleen journaille
en het zwaarbelegen recensentendom
mijn werk waarderen. Geef mij nul
op het rekest, dat zal mij leren!
Ingmar Heytze
Uit Alle Goeds,
Podium 2001