tijdens het nachtelijk uur
had hij zich daar verzameld
de bomen leken uitgeput
vroegen om zon
die eensklaps scheen
meteen verdween het zacht geweld
uit ons gezicht
met druppels poëzie en schuim
beroerden wij
elkaars ontknoppen
we stonden blank en bloot
vol tuinen hing de lucht
vol licht
op onze huid bloeide het mos
we leken op dit uur
bijna volkomen
© Iris Van de Casteele
Uit: Heidens heilig
uitg. De Distel 1993
