H. van Zuiden special
In erg prettige samenwerking met
en met toestemming van Henk van Zuiden
is deze pagina tot stand gekomen.
Onze vader zou doodgaan.
Door de ijlbrief van dokter mocht mijn broer
uit oorlog worden gehaald. Na ansichtkaarten
waarop Papoea’s met peniskokers en spannende
berichten over piranha’s en klapperratten
was hij er heel bruin zelf weer.
Hij had giftige pijlen bij zich en voor mij een schild-
paddenarmband.
In de klas vertelde ik over mijn broer en zijn luchtreis.
Nog nooit had iemand van ons gevlogen, dat was
voor dure mensen en arme soldaten.
Soms sliep ik bij hem. Langs gordijneinden
tekenden koplampen van nachtauto’s
figuren op de muur. Ze vinden ons, godverdomme,
ze vinden ons! Met ingehouden adem bleef ik liggen.
Hij sloeg de dekens weg en kroop onder bed,
maakte daar kssst kssst geluiden.
Het is weer veilig, fluisterde ik, ze zijn weg.
Klam kwam hij terug, keek meteen of de veldfles
nog onder matras lag.
Bij het rinkelen van de wekker liep de oorlog af.
©Henk van Zuiden
Uit: De alpendromer en andere gedichten,
Kwadraat, Utrecht, 1999
Ze zijn er wel,
knapperigbroodgeurende meisjes,
charme schenkende slijtersvrouw,
coole chicks bij delicatessenzaak,
of gewoon, fietsend wandelend
over het Loosduinse Hoofdplein,
en heel soms, heftig knap
aan beginpunt van lijn 3.
Geen van hen werd gister
in Atlantic hotel geweigerd
of vandaag door twee portiers
het atrium van de witte zwaan
uitgezet. Maar ook geen babe
weet zoveel mannen op hun knieën
te krijgen, straatvoetbal abrupt af
te breken, angst bij moslimjongens
weg te nemen en macho's
een halte te ver laten uitstappen.
Bij geen vrouw of meisje zie ik
zoveel ongegeneerd zoekende
blikken, hoor zelden zulke
smeltende troetelwoorden, zijn
weinig handen zo vol lef om door
haar te kroelen of vragen ze
hondsbrutaal naar naam.
Dat doen ze alleen bij mijn
vriendin met sneeuwbegerende
vacht en oceaandiepe ogen.
© Henk van Zuiden
Uit: Den Haag, de stad in gedichten,
521, Amsterdam, 2003
|
Iemand schoot foto van klein huis
waar groot gezin woont.
Dit huis heeft geen douche. Mijn broers
gaan naar badhuis en elke vrijdag
wassen de zusjes zich omstebeurt in
teil, daarna ik.
Dit huis heeft wel 'n donk're beddenkast,
als het regent mogen we daar in spelen.
Achter de heg ligt bleekveld en een
boomgaard met sterappeltjes en
suikerperen. Er slingert een paadje
naar achterland. Vlakbij geheim
kabouterhol, waar ik 's morgens
dropveter vind, bloeit mijn naam in
margrieten. Verderop grote kippenren,
vol konijnenhok (nog wel), korenveld en
houtzagerij. De buren heten Bonestroo,
Honing en Zaaijer. Soms komt dolle
Evert achter hun struiken vandaan.
Onze buitendeur gaat 's nachts niet
op slot. Misschien is de hele familie
wel gestolen.
Niemand staat op de foto.
© Henk van Zuiden
Uit: Slaapkus, samen met Ilja Walraven,
Duo, Den Haag, 200
Hier hoef je geen brieven open te snijden
telefoon op te nemen of koffie te maken
voor waterdragers op buigende ladders.
Je mag alles uit de boekenkast lezen
en natuurlijk, bier staat koud en de wijn
is al gechambreerd, om je niet te jachten
houdt de koekoek zich stil en zie, juist
vanavond is bloedmooi door uitbundige
pioenrozen ’n tapijt gedwarreld waarop je
kunt plaatsnemen. Hier, luister, Klang,
of wil je de speler eerst laten Bacheren?
Doe maar niet alsof je thuis bent: je hoeft
nergens om te vragen of voor op te staan,
alles wat je behaagt wordt voor jou gedaan.
©Henk van Zuiden
geschreven voor de expositie ‘Poëzie boven de bank’,
Galerie Joghem, Amsterdam, 2005
voor Daan Custer
Waar zijn ze gebleven? De horden
fotografen, popelend wachtend op
bloei van waterplant met wiegebladeren
die (zonder overdrijven) makkelijk een
baby te slapen dragen.
Zijn cameralui doof voor engelengezang,
overgenomen door vroege vogels die niet
talen naar waaierende lelies: eerste nacht
wit en volgende nacht roze.
Of raken lenzen verlegen bij de komst
van bittermooi mensenkindje met
lijfje uit zuiver marsepein, niet te boet-
seren tenen en vingers, fondanten
koppetje met oren en neusje en lippen
van fijne chocolade, en alles wat het ziet
heeft nog geen naam, is van gelijke waarde.
© Henk van Zuiden
uit: De alpendromer en andere gedichten,
Kwadraat, Utrecht, 1999
Dit leven is ons dierbaar―
Al stoppen we zelden voor zebra’s,
eren vogels met verloren broodpakketjes,
jagen honden het bos in,
wuiven kinderen ’s winters onverlicht
naar school en zeggen zonder blozen bij
geplaagde dieren ruimen in plaats van doden.
Dit leven is ons lief ―
We lopen mee in stille tochten, praten
modieus over zinvol en zinloos geweld en
trouw aan ons handelen uit naastenliefde
blijven we dieren offeren.
Vader Hemel, Moeder Aarde,
laat de gesneuvelde schepselen
na het barre bestaan op aarde
in een paradijs waar geen
zondig mens bij kan.
Amen
© Henk van Zuiden
Uit: Kippenvel, samen met Ellen van Toor,
Proefdiervrij, Den Haag, 2003
Kippenvel
Exclusief voor Proefdiervrij hebben beeldend
kunstenaar Ellen van Toor en dichter Henk van
Zuiden een Kippenvel gemaakt.
Klik op de afbeelding om het kippenvel te bekijken.
Zie ook Kippenvel
voor Charlotte Meijer
Ik kan mijn pen verliezen, of een ringetje,
mijn geduld, een jerrycan, mijn gezicht,
een sleutel, mijn moeder, en dat is geen dingetje,
mijn melktanden in witte zakdoek met gedicht,
een jojo, mijn tong, een ijsbolletje,
mijn plu, een handdoek en portemonnee,
de tijd, of mijn lievelingsdrop, een nog
vol rolletje– Niets verlorens vind ik terug
in zand aan zee, vooral mijn moeder blijft
kwijt, ik bedenk haar overal mee.
© Henk van Zuiden
Uit: Word nooit verliefd op walvis,
samen met Ilja Walraven,
Duo, Den Haag, 1999
Meer artikelen …
Pagina 1 van 2