Willem M. Roggeman
van Willem M. Roggeman
om zijn gedichten op de
Het geheugen werkt vaak fotografisch
Een beeld van vroeger is er plots weer.
Niets beweegt erin, alsof de tijd besliste
om even een korte rustpauze te houden.
De moeder zit nog steeds op dezelfde stoel.
Haar gezicht kun je dichterbij halen.
Dan zie je hoe over haar ogen
een dun laagje vocht ligt en trilt,
nog geen echte tranen, maar toch,
iets als een pril begin van verdriet.
Haar handen liggen in haar schoot,
lichtbruin, als gevallen bladeren,
wegzakkend in een wolk van weemoed.
En ik, nog een kind, leg het hoofd
met de rode schram over de wang
op de harde rondingen van haar knieën.
Jaren later laat zij mij los en leer ik
de eenzaamheid van de volwassenen.
WillemM. Roggeman
Uit: Het nut van de poëzie, 2003
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.
Willem M. Roggeman
"Gedichten '57 '70"
Standaard uitgeverij, 1972
eenzaamheid, midden in het bos,
verdwaald tussen onbegrip en
bijgeloof, lijdt hij zichtbaar aan
de vreemde ziekte van de mensen.
Het land dat er verkaveld bijligt,
is zijn vroegere vette naam vergeten
en droomt hoorbaar van hereniging,
van herinnering aan vroeger dagen
toen liefde en wijsbegeerte nog
als hetzelfde werden beschouwd
en de eenhoorn zijn gouden hoorn
met een gul gebaar over ons leeggoot
tot wij misselijk werden van zijn overvloed
en honger en miserie met eerbied vernoemden.
(uit: Het nut van de poëzie, Uitgeverij P, 2003)
Dit gedicht is geplaatst naar aanleiding van
het besproken boek:
De ridder der droefenis
Don Quijote wenkt een windmolen,
hij daagt hem uit in de strijd perk
en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i.
het schuim en de schade aan zijn schaduw.
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.
En Sancho houdt zijn christelijke adem in.
Hij speelt met de namen van de sterren.
Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt
en haalt het paars uit al het paarlemoer.
De goden zuchten en blozen.
Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door
het landschap van La Mancha zonder licht.
Zonder, denkt hij bedroefd, moet
de vergrotende trap zijn van zon.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P. 2003
dit betekent
ik leef, ik adem
ik heb pijn.
Ik besta
dit betekent
ik lees, ik schrijf,
ik eet
wanneer ik iets te eten heb.
Ik besta
dit betekent
ik denk na,
ik vraag mij af
of ik besta.
Willem M. Roggeman,
Gedichten 1957-1970,
Standaard Uitgeverij 1972
Tiba.