Patricia Lasoen
Patricia Lasoen om haar gedichten
op de Leestafel-site te plaatsen.
Dit is hun picknickplek. Wij zijn met velen
maar zij met meer. Onze chauffeur, de kok en
de reisleidster zwaaien verwoed met stokken.
Allengs stokt elke hap in onze kelen.
Een baviaan belaagt me onverschrokken,
maar ik wil toch mijn brood niet met hem delen.
Dat wil hij ook niet; liever alles stelen.
De evolutie wordt opnieuw voltrokken.
Dit keer verliest de mens. Ik zit te dromen
over mezelf als aap, behaard en sterk
zie witte, slome wezens nader komen.
Het is zo spannend dat ik te laat merk
hoe ’n baviaan mijn brood pikt. In de bomen
toont hij trots met een knalrood achterwerk.
Patty Scholten
Uit: Looiedetten
uitgeverij Atlas 2006
Met 1 plastic tas
van het warenhuis
met de rode zon
met gebogen schouders
traag te voet
langs de bleekgroene heesters
langs het dode kanaal
over het grote lege plein.
Duidelijk het javelwater,
de melk en het brood
in het zakje.
Keert hij tevreden terug?
Patricia Lasoen
Uit: Dubbelzanger
Uitgeverij P 2002
Javel/Javelwater = bleekwater
Er zijn dagen:
vroeggeboren slakken.
op het hete middaguur
zoeken zij de schaduw
en smelten sissend
in hun eigen slijm
dan later het uur
waarop de maan gebaard wordt
maar nog niet ademt
en niet huilt.
toch helpen schallende cymbalen.
Patricia Lasoen
uit: Gedichten 68,
een keuze uit de tijdschriften,
Jos de Haes en Hubert van Herreweghen,
Davidsfonds 1968
Ik droomde van de zon
hij was een gladde
bol van bloedkoraal
en werd toen op mijn smeken
een gespierde jongeling
in strak zwart trainingspak
met glanzend rode haren.
Het was onder een pereboom
dat hij mij toen besprong:
een zalige ervaring.
Patricia Lasoen
uit: Landschap met roze hoed,
Manteau Antwerpen 1981
langs de weg :
U.S. Soldaat in open jeep
met platte helm
en vlaggetjes
met uitrusting alsof
hij ging kamperen
kanonnenloop
in fallushouding
Een mens wil zich verdedigen
wil aanvallen en vechten
Een boze Jockey,
elleboog uit open raam
van Ford
met paarden in de Van,
sulky en tuig
er op geladen
Een mens wil karren
voor zijn paarden spannen
En in de weiden
in 't verdorde gras
staan Koeien in de ozon
en wachten op de Boer
Een mens wil melken,
wil eten en wil drinken.
Patricia Lasoen
Gedicht bij de bronzen sculpturen van MaRf
"Mortbile" en "PiedMobile"
Rood
Het terras lag soms blank van het water
en in mijn herinnering steeds
blinkend rood
maar in waarheid vaak bemost.
Roze
De bleekroze bloemen op oma’s servies
ik kneep er uit een tube hardvochtig mayonaise op.
Het behang van de kamer van de meid.
Het gezicht van mijn lievelingspop
Die brak toen ik zes werd.
Oranje
Een sinaasappel
voor de eerste fruitpap van mijn oudste zoontje
in het oranje bord
In de koralen kinderkamer
zijn pril protest
Geel
Een lepel in een ei
de dooier loopt over de witte
porseleinen rand
Groen
De muntdrank met ijs die mijn moeder bracht
omdat ik hard studeerde
De ogen van mijn eerste lief
het kroos van de vijver waarin mv verdronk
Blauw
Kobaltblauw de flessen op de schoorsteenmantel
en de mantel van het oud mariabeeld
de kristallen voor het raam
en de lucht na regen in april
Violet
Een zeldzame kleur in mijn kindertijd
de zijden bloeze in de kast op zolder
En het eerste rouwlint die ik zag
paars met goud rond witte lelies
Zwart
Zwart heeft vele tinten
diep en vaal en dof en schitterend en blinkend
Het zwartst is het zwart met mijn ogen
dicht voor ik slaap
Patricia Lasoen
Uit: De witte binnenkant
Manteau 1985
Hun huid geschramd
aan prikkeldraad en scherven
hun ziel gekneusd
hun vlees gekooid
verscheurd
van kamp naar kamp -
in niemandsland
zelfs niet vogel-vrij.
Patricia Lasoen
uit: 'Vrede is eten met muziek',
Uitgeverij Van Gennep 2005.
mijn voetjes warmend
hoog tussen je zachte dijen
denk ik plots
aan die kale man
die vroeger de piano stemde
en alleen maar melk en
regenwater dronk.
Hij geloofde aan reïncarnatie en
- verstrooid de snaren toetsend -
heeft hij op een dag verteld
dat ik vroeger een prinses was
of de dochter van een Indianenstamhoofd
en Kiruka heette.
Zelf zou hij terugkeren
als bruingestreepte kater.
Patricia Lasoen
uit: Gedichten 70,
een keuze uit de tijdschriften,
Jos de Haes en Hubert van Herreweghen,
Davidsfonds 1970
Een wonderlijk beleven:
de sneeuw ligt wijsvinger hoog
de bomen hebben zich vermomd
en zijn onzichtbaar.
drie droevige duiven ruisen voorbij
en lijdzaam
het klagen van een kraai:
het enig passende geluid
in deze stilte -
en dan bega ik noodgedwongen
heiligschennis:
ik maak met trage halen
een witte auto blauw
en laat de motor draaien.
Patricia Lasoen.
Geplaatst met toestemming
van The Lapperfort Poets Society
Er zijn er
door Michelangelo beschilderd,
met rozetten versierd,
door zuilen gestut,
maar ook gewone
tijdens grote schoonmaak
met ammoniak gewassen en gewit
of :
niets -
crèmekleurige hoge plafonds
van op een ziekenhuisbed op hoge poten,
en oude plafonds
bekeken door
versleten mensen
die liggen in oude kamers
omdat lopen lastig wordt
een stofnet wordt
verward met barsten
met zimperend vocht
een spin in de hoek wordt
een monster;
er is de angst,
de angst die neerdaalt als damp.
Patricia Lasoen
Bron van Grim Reaper
en dit gedicht
lappersfortpoets
Zomaar op een zomernacht
ach tevergeefs de slaap betrachtend -
(hoor, hoe troostend
is het tikken van de
zomerregen op het
raam in lood
en in het geluid van
wind
in bladerrijke bomen) -
denk ik: o wat dacht ik
toen de zomerstormen mij
nieuwsgierig
en verschrikt
door 't witte huis
zonder gordijnen deden dwalen
en de muren
witgekalkt nog
witter waren door de bliksem.
wanneer zullen de muggen komen
en zich wreken voor de rode vlekken
bloed, zo talrijk op de muur na
onze muggenjacht met kussens
dacht ik, en stelde me de
donder voor: een oude man
die dorstig in de kelder doolde
rammelend met bakken bier.
ik weet het nog
hij leek op onze tuinman.
ach tevergeefs de slaap betrachtend -
(hoor, hoe troostend
is het tikken van de
zomerregen op het
raam in lood
en in het geluid van
wind
in bladerrijke bomen) -
denk ik: o wat dacht ik
toen de zomerstormen mij
nieuwsgierig
en verschrikt
door 't witte huis
zonder gordijnen deden dwalen
en de muren
witgekalkt nog
witter waren door de bliksem.
wanneer zullen de muggen komen
en zich wreken voor de rode vlekken
bloed, zo talrijk op de muur na
onze muggenjacht met kussens
dacht ik, en stelde me de
donder voor: een oude man
die dorstig in de kelder doolde
rammelend met bakken bier.
ik weet het nog
hij leek op onze tuinman.
Patricia Lasoen
uit: nieuw-realistische poëzie
in Vlaanderen, Lionel Deflo, Orion 1972