De ridder der droefenis
Don Quijote wenkt een windmolen,
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.
En Sancho houdt zijn christelijke adem in.
Hij speelt met de namen van de sterren.
Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt
en haalt het paars uit al het paarlemoer.
De goden zuchten en blozen.
Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door
het landschap van La Mancha zonder licht.
Zonder, denkt hij bedroefd, moet
de vergrotende trap zijn van zon.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P. 2003
Afbeelding Don Quijote Picasso
Mutter Courage
Kees Stip
Het Grote Beestenfeest
De beste Trijntje Fops aller tijden
Uitgever Prometheus Groep 2003