Ilse Starkenburg
Foto: © Marjoleine Boonstra
geplaatst met toestemming
van Ilse Starkenburg.
( voor F. Starik )
ik droomde dat ik geloofde
dat ik een kind was
steeds jonger werd ik
totdat briefjes in pijltjes
gevouwen
de handen
droegen de kist
iemand had me opgebaard
aangeraakt, welke
dichter was het, die
buurvrouw die al zo lang
haar gedicht voor me klaar
‘ach we waren zulke dikke
vriendinnen en ik’
zelfs de uitvaartleider
kwam me bekend voor
al knipperde hij nu, speciaal
voor mij met twee ogen
in plaats van met een
maar dat was alles, na
de plechtigheid ging hij
toch maar naar Yab Yum.
© Ilse Starkenburg
nog ongepubliceerd
dat jij op 6 juli dood ging
ik was die dag op de verjaardag
van Reinet, die 6 jaar werd
er was eens een stad
waar een hele vreemde man
kwam om de mensen
te redden van de ratten
heb jij dat verhaal gekend?
leefde je nog net, toen
ik het Reinet
voor de eerste keer voorlas?
en toen je zelf 6 werd? Wat kreeg je??
en toen ik 6, en de oorlog
al weer lang geleden. Maar ik leg
verbanden die er nooit zijn geweest
in naam van jouw moeder, jouw broers,
jouw tekeningen, en alles wat
van jou is, neem het als kinderen
mee de stad uit
de berg sluit zich achter je
wij gaan. weten de weg
terug nog te vinden.
© Ilse Starkenurg
nog ongepubliceerd
alsof niet wij het zijn
die hem richting geven
op zijn hoogtepunt en
precies tussen ons in
twijfelt hij een moment
alsof hij kiezen moet
tussen ons, alsof wij
zijn ouders zijn
alsof hij plaats wil maken.
© Ilse Starkenburg
nog ongepubliceerd
zegt ze
ze knipt het in laagjes
krul, krul, kastanje-
rood is mooi bij
je groengrijze ogen
ben ik haar kunstwerk
ik hoor bijna Brahms
zoals in ‘the great dictator’
met Chaplin als kapper
met Chaplin als dictator
ik zie er enkel oud uit
in vergelijking met haar
op het moment dat wij
samen in de spiegel
zijn. ‘je haar wil wel’
zegt ze ‘en nu jij nog’
© Ilse Starkenburg
nog ongepubliceerd
in de broek gekropen, maar
het stof kan nergens heen
het huis barst van het stof
bijna verzakken de muren
als ik zou duwen, zal ik
dat wat ik draag laten vallen
de kakkerlak vertrappen
soms is het of niemand
iemand anders kan verdragen
toch zullen de stenen een lichte
aanraking toe moeten laten
stof verdwijnt niet zomaar.
© Ilse Starkenburg
Uit: afspraak met een eiland'
Arbeiderspers, 1996
Dingen doen
’s nachts droom ik dat ik ze doe
zodat ik overdag denk dat alles
al gedaan is
zodoende doe ik niet
wat ik moet doen.
© Ilse Starkenburg
afbeelding: © Timon Hagen
(klik op de afbeelding voor
meer informatie)
maar ze heeft toch haar kleren
aangetrokken vanochtend
om naar school te gaan vandaag.
© Ilse Starkenburg
Uit: in plaats van alleen
De arbeiderspers, 2003
doet wat moet
met ogen dicht voor
hun verjaardagen
en spreuken
of ze ver weg genoeg
of het kan onopgemerkt
zij zijn zo vriendelijk
zij zijn zo kies
monster
trek aan ketting
handen tegen oren
en dan komt het weer
zijn wereld stort in.
© Ilse Starkenburg
nog ongepubliceerd