Hans Warren

Ik lieg

Ik heb je lief, ik lieg.
Je geur bedwelmt me.
Kom niet nog nader,
je geur stoot me straks af
. Nu heet je zo, morgen heet je anders.
Ik vlucht omdat je bent
wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong.
Ik heb je nietlief, ik lieg.

© Hans Warren
Uit "Tijd"
1986 Bert Bakker, Amsterdam

De Etrusken

De Etrusken zijn van fijn brons
met glanzende starre glimlach.
Maar een blauwe mantel waait open
en dan treedt vochtig bruin
de rankste knaap van heden
fluitspelende en dansende
naar voren.

De Etrusken staan in ons
op dit moment, hun schenker
danst om ons en blijft zeventien
immer zeventien en de schoonste
zwartlokkigste zolang de wereld
nog schenkers nodig heeft.

Tussen de Etrusken en ons
staat slechts de heldere spiegel:
zie onze archaïsche glimlach
en zie, zij leggen ons
gruwzaam verkort op hun askist,
maar in onze tombe danst
hun geurige dronken fluiter
tot hij valt en zijn blauwe mantel
ons heerlijk dekt.

© Hans Warren
uit: Verzamelde gedichten 1941-1981,
Bert Bakker 1981

In Tarquinia in midden-Italië bevinden zich
een aantal Etruskische graven met prachtige
muurschilderingen.
In het Etruskisch graf de Tomba dei Leopardi
bevindt zich een fresco (5de eeuw vr. Chr.) met
op de rechterwand een fluitspeler als centrale figuur
met links van hem een jongeman die een drinkschaal
in de hand houdt en rechts een citerspeler.
(zie afbeelding)

Tiba.

Terugziend

Terugziend op zoveel verrukking
zoveel gemis: wat was het onvergetelijkst?
Het been in het duin, die eerste keer
opzettelijk over mijn benen heen geschoven.
Er kleefde fijn zand tussen de haren
op de wreef van die bruine voet.

© Hans Warren
uit: Tijd,
Bert Bakker 1986

Voor jou

Ben jij het die dit leest? Heb je net
je astrakan muts afgezet, en vallen nu
je zwarte krullen warm naar het papier?
Slaat het licht van deze bladzij
op in de goudspikkels van je ogen,
glimlach je gelukkig, nu je merkt
dat ik dit weet, en breng je ook
je donkere lippen zo dicht bij de woorden
dat het lijkt of je ze gaat kussen?
Leg je, toch even onzeker, je vinger
tussen de bladzijs, druk je het boek
tegen je borst, waar het ritselt
door het bonzen van je hart?
Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam?
Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven.

De opdracht

Mijn strenge rechter, je staat daar
als een beeldhouwersmodel, en klaagt
spottend: ik heb zo'n brekelijk lijfje,
ik lijd het hele jaar aan voorjaarsmoeheid
en door een waterader onder het huis.
Ondertussen verwijs je ook mijn karkas
naar 't knekelhuis en decreert verder:

die verzen van jou, jij schrijft veel te veel zeg,
een derde is beneden peil, een derde prachtig,
hier, weg met deze. En ik luister dankbaar,
ik leg je te koesteren in de eerste zon
tot je een bruin kleurtje krijgt, en ik verscheur
en verscheur, en je knikt genadig: zo kan het,
nu mag je de bundel wel aan me opdragen.

Lees de reacties op het forum, klik hier!