De dagelijkse taken
De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld
dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken
van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren,
het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof.
Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze
leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel. Ik weet niet precies waarin je gelooft.
Volgt het handwerk van elke dag, het met almaar groter
vakmanschap vervaardigen van redenen en van excuses,
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Mark Boog
Uit: "Alle dagen zijn van liefe"
Poetry International 2008
Mark Boog (ja)
Een onthutsende analyse van 'een dag', een dagdagelijkse dag, zo zou ik dit gedicht noemen, van de ochtend tot de avond.
De dichter, de 'ik', ziet a. h. w. zichzelf ageren, de dagelijkse rituelen.
Maar hij graaft dieper, in het 'ik', en in de relatie.
De ogen van de ander zijn 'vol van tijd', maar de avond wordt geassocieerd met de dood 'die we bedriegen door heel stil te liggen'.
'ik' wordt hier 'we', maar het is toch de angst van de 'ik' die hier voelbaar is. Heeft 'ik' nog tijd?
mira
De dichter, de 'ik', ziet a. h. w. zichzelf ageren, de dagelijkse rituelen.
Maar hij graaft dieper, in het 'ik', en in de relatie.
De ogen van de ander zijn 'vol van tijd', maar de avond wordt geassocieerd met de dood 'die we bedriegen door heel stil te liggen'.
'ik' wordt hier 'we', maar het is toch de angst van de 'ik' die hier voelbaar is. Heeft 'ik' nog tijd?
mira
De dagelijkse taken
De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld
dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken
van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren,
het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof.
Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze
leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel. Ik weet niet precies waarin je gelooft.
Volgt het handwerk van elke dag, het met almaar groter
vakmanschap vervaardigen van redenen en van excuses,
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Erg mooi gedicht, bedankt Molly voor het plaatsen. Je bent wel een nijvere bij!
Pieter ik geloof niet echt dat het over een op springen staande relatie gaat. Maar ik kan helemaal verkeerd zitten.
Het leuke van gedichten bespreken vind ik eigenlijk al die vele interpretaties te volgen, wat de een in het gedicht ziet en wat de ander.
Zelf zie ik het als iemand die in de sleur zit van het dagelijkse leven en het besef dat er ooit een einde aan komt.
De partner wordt bewonderd. De dichter kijkt met verwondering naar het ontbreken van dat besef. Dat haal ik uit deze regels
Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze
leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel.
De partner heeft nog alle tijd. Staat niet stil bij het mogelijke einde.
De partner wordt zelfs onwetend genoemd.
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Hierin zie ik het ouder worden in. Het afnemen/ontbreken van se.ksuele activiteit. Het bed is haveloos, ze liggen heel stil.
Door heel stil te liggen hoopt diegene de dood te misleiden. Hopende dat de dood denkt dat ze er al niet meer zijn. Beweging zou ze verraden.
Eigenlijk denk ik dat diegene nog graag zo verder wil leven met zijn partner. Maar de angst voor de naderende dood is wel steeds aanwezig.
Dettie
die heel benieuwd is of jullie het hier mee eens zijn of helemaal niet of welke gedachtes bij jullie opkomen bij het lezen van dit gedicht.
De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld
dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken
van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren,
het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof.
Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze
leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel. Ik weet niet precies waarin je gelooft.
Volgt het handwerk van elke dag, het met almaar groter
vakmanschap vervaardigen van redenen en van excuses,
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Erg mooi gedicht, bedankt Molly voor het plaatsen. Je bent wel een nijvere bij!
Pieter ik geloof niet echt dat het over een op springen staande relatie gaat. Maar ik kan helemaal verkeerd zitten.
Het leuke van gedichten bespreken vind ik eigenlijk al die vele interpretaties te volgen, wat de een in het gedicht ziet en wat de ander.
Zelf zie ik het als iemand die in de sleur zit van het dagelijkse leven en het besef dat er ooit een einde aan komt.
De partner wordt bewonderd. De dichter kijkt met verwondering naar het ontbreken van dat besef. Dat haal ik uit deze regels
Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze
leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel.
De partner heeft nog alle tijd. Staat niet stil bij het mogelijke einde.
De partner wordt zelfs onwetend genoemd.
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Hierin zie ik het ouder worden in. Het afnemen/ontbreken van se.ksuele activiteit. Het bed is haveloos, ze liggen heel stil.
Door heel stil te liggen hoopt diegene de dood te misleiden. Hopende dat de dood denkt dat ze er al niet meer zijn. Beweging zou ze verraden.
Eigenlijk denk ik dat diegene nog graag zo verder wil leven met zijn partner. Maar de angst voor de naderende dood is wel steeds aanwezig.
Dettie
die heel benieuwd is of jullie het hier mee eens zijn of helemaal niet of welke gedachtes bij jullie opkomen bij het lezen van dit gedicht.
Het lijkt me plausibel wat je schrijft, Dettie. Ik kom er nog op terug.
Pieter
Dat de relatie niet helemaal in orde zou kunnen zijn haal ik uit de volgende associaties:
haveloos bed= verwaarloosd bed=verwaarloosde relatie
betekent haveloos ook oorspr. niet thuisloos?
bedriegen door stil te liggen= er is geen aantrekkingskracht meer
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Toch geven deze regels jou meer gelijk dan mij, ofschoon ik het opvallende regels vond voor een dichter die nog zo jong is.
Pieter
Pieter
Dat de relatie niet helemaal in orde zou kunnen zijn haal ik uit de volgende associaties:
haveloos bed= verwaarloosd bed=verwaarloosde relatie
betekent haveloos ook oorspr. niet thuisloos?
bedriegen door stil te liggen= er is geen aantrekkingskracht meer
volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.
Toch geven deze regels jou meer gelijk dan mij, ofschoon ik het opvallende regels vond voor een dichter die nog zo jong is.
Pieter
Afgunst
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Mark Boog
Uit: De encyclopedie van de grote woorden
Cossee, Amsterdam 2005
Een moeilijk gedicht vind ik het maar toch...
Als ik het goed begrijp wordt gezegd dat niemand aan afgunst ontkomt maar voordat je bijna in je afgunst blijft is er altijd iemand die nog erger afgunstig is.
Is even kort door de bocht maar het is mijn eerste indruk van het gedicht.
Dettie
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Mark Boog
Uit: De encyclopedie van de grote woorden
Cossee, Amsterdam 2005
Een moeilijk gedicht vind ik het maar toch...
Als ik het goed begrijp wordt gezegd dat niemand aan afgunst ontkomt maar voordat je bijna in je afgunst blijft is er altijd iemand die nog erger afgunstig is.
Is even kort door de bocht maar het is mijn eerste indruk van het gedicht.
Dettie
Ik heb dit gedicht een paar keer overgelezen, maar kom er niet uit. Het is op het eerste gezicht cynisch maar zal niet als zodanig zijn bedoeld. Is dit een vorm van bekentenispoëzie, bevat het een moralistische les, of is het een bevestiging van de waarheid van een evolutionist? Ik weet het niet.Dettie schreef:Afgunst
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Mark Boog
Uit: De encyclopedie van de grote woorden
Cossee, Amsterdam 2005
Een moeilijk gedicht vind ik het maar toch...
Als ik het goed begrijp wordt gezegd dat niemand aan afgunst ontkomt maar voordat je bijna in je afgunst blijft is er altijd iemand die nog erger afgunstig is.
Is even kort door de bocht maar het is mijn eerste indruk van het gedicht.
Dettie
Pieter
Ik probeer even wat Pieter, een soort hardop denken, geen idee of ik er uit kom....
Afgunst
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Afgunst wordt gezien als een slang, een adder, die geduldig afwacht tot ze toe kan slaan. Door afgunst kan men anderen gemeen verwonden.
- Wie kent niet de zogenaamde vriendelijke man of vrouw die ineens bewust! een dodelijke, enorm kwetsende opmerking maakt uit jaloezie. -
De overvloed aan schuilplekken voor de slang, (de afgunst dus) laat dat toe. Een feestje, een etentje, een verjaardag, een groepswandeling, een bezoek aan een café, allemaal schuilplekken van waaruit iemand toe kan slaan.
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Jaloezie werkt als langzaam werkend vergif, je gaat er kapot aan, mensen bijten zich er in vast, zijn verbeten in hun jaloezie. Bedenken van alles, steeds opnieuw om hun jaloezie te voeden.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Voordat je afgunst als een plumpudding in elkaar zakt - het is weg omdat de ander er ook last van heeft - moet minstens iemand nog erger dan jij zijn.
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Hoger dan je eigen afgunst staat de afgunst van anderen, je naasten.
Daardoor leun je tevreden achterover in het volle zicht van zwakken. Jij bent nu het onderwerp van de afgunst dus in feite ben je beter dan de ander anders was de afgunst niet nodig, gevolg je bent tevreden, je wordt goedgekeurd! Die goedkeuring krijgen is Ons onvermoeibaar streven
Dit is zomaar mijn eerste reactie Pieter, wie weet zit ik er totaal naast..
Groetjes
Dettie
Afgunst
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Afgunst wordt gezien als een slang, een adder, die geduldig afwacht tot ze toe kan slaan. Door afgunst kan men anderen gemeen verwonden.
- Wie kent niet de zogenaamde vriendelijke man of vrouw die ineens bewust! een dodelijke, enorm kwetsende opmerking maakt uit jaloezie. -
De overvloed aan schuilplekken voor de slang, (de afgunst dus) laat dat toe. Een feestje, een etentje, een verjaardag, een groepswandeling, een bezoek aan een café, allemaal schuilplekken van waaruit iemand toe kan slaan.
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Jaloezie werkt als langzaam werkend vergif, je gaat er kapot aan, mensen bijten zich er in vast, zijn verbeten in hun jaloezie. Bedenken van alles, steeds opnieuw om hun jaloezie te voeden.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Voordat je afgunst als een plumpudding in elkaar zakt - het is weg omdat de ander er ook last van heeft - moet minstens iemand nog erger dan jij zijn.
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Hoger dan je eigen afgunst staat de afgunst van anderen, je naasten.
Daardoor leun je tevreden achterover in het volle zicht van zwakken. Jij bent nu het onderwerp van de afgunst dus in feite ben je beter dan de ander anders was de afgunst niet nodig, gevolg je bent tevreden, je wordt goedgekeurd! Die goedkeuring krijgen is Ons onvermoeibaar streven
Dit is zomaar mijn eerste reactie Pieter, wie weet zit ik er totaal naast..
Groetjes
Dettie
Weer een heel goede poging, Dettie ik zet er mijn commentaar in het rood tussen.
Dettie schreef:Ik probeer even wat Pieter, een soort hardop denken, geen idee of ik er uit kom....
Afgunst
Afgunst, adder, is geduldig,
haar beet verraderlijk.
De overvloed aan stenen, gras en struikgewas
waartussen wij bewegen, laat dat toe.
Afgunst wordt gezien als een slang, een adder, die geduldig afwacht tot ze toe kan slaan. Door afgunst kan men anderen gemeen verwonden.
- Wie kent niet de zogenaamde vriendelijke man of vrouw die ineens bewust! een dodelijke, enorm kwetsende opmerking maakt uit jaloezie. -
De overvloed aan schuilplekken voor de slang, (de afgunst dus) laat dat toe. Een feestje, een etentje, een verjaardag, een groepswandeling, een bezoek aan een café, allemaal schuilplekken van waaruit iemand toe kan slaan.
Helemaal mee eens!
Het langzaam werkend vergif, verrotting der beenderen,
is onontbeerlijk, brengt ons haast, verbetenheid, volharding.
Jaloezie werkt als langzaam werkend vergif, je gaat er kapot aan, mensen bijten zich er in vast, zijn verbeten in hun jaloezie. Bedenken van alles, steeds opnieuw om hun jaloezie te voeden.
Je schrijft inderdaad wat er staat.
Maar wat betekent hier onontbeerlijk? Heeft iedereen het nodig? Het werkt vaak als stimulans, dat is waar, maar er zijn andere factoren die je ambitie voeden, zoals liefde, zorg, verantwoordelijkheid. En dat jalouzie haast, verbetenheid en volharding brengt is ook nogal aanvechtbaar.
Maar jouw interpretatie is goed.
Alvorens definitief in elkaar te zakken
(het deert me niet, omdat het ook jou gebeurt)
dient tenminste iemand overtroffen.
Voordat je afgunst als een plumpudding in elkaar zakt - het is weg omdat de ander er ook last van heeft - moet minstens iemand nog erger dan jij zijn.
[color=#444444]Hier lees je het verkeerd, Dettie. Iemand dient overtroffen te worden, niet in jalouzie maar in het algemeen. Overigens vind ik het geen sterke strofe, geen mooi taalgebruik.[/color]
Hoger dan de eigen afgunst staat de nijd der naasten.
Leun tevreden achterover in het volle zicht van zwakken.
Het zengen van de zon: goedkeuring. Ons onvermoeibaar streven.
Hoger dan je eigen afgunst staat de afgunst van anderen, je naasten.
Daardoor leun je tevreden achterover in het volle zicht van zwakken. Jij bent nu het onderwerp van de afgunst dus in feite ben je beter dan de ander anders was de afgunst niet nodig, gevolg je bent tevreden, je wordt goedgekeurd! Die goedkeuring krijgen is Ons onvermoeibaar streven
Met deze uitleg ben ik het helemaal eens. Merkwaardig gedicht, origineel, dat wel.
Pieter
Dit is zomaar mijn eerste reactie Pieter, wie weet zit ik er totaal naast..
Groetjes
Dettie
Bedankt Pieter, je hebt wel gelijk met je opmerkingen. Tijdens het schrijven voelde ik al dat het met mijn interpretaties nog niet helemaal goed zat, precies op de punten die jij ook aangeeft.
het woord onontbeerlijk vind ik ook lastig in dit gedicht.
Ja en met dat 'overtroffen worden' zat ik ook, ik schreef maar wat in me opkwam, maar ook dat rammelde nog. Je hebt gelijk dat iemand overtroffen moet worden maar waarin? In bezit? In jaloezie? Daar kwam ik nog niet uit.
Maar uiteindelijk komen we er wel uit denk ik.
Dettie
het woord onontbeerlijk vind ik ook lastig in dit gedicht.
Ja en met dat 'overtroffen worden' zat ik ook, ik schreef maar wat in me opkwam, maar ook dat rammelde nog. Je hebt gelijk dat iemand overtroffen moet worden maar waarin? In bezit? In jaloezie? Daar kwam ik nog niet uit.
Maar uiteindelijk komen we er wel uit denk ik.
Dettie
Een mooi artikel over de poëzie van Mark Boog in het Parool
http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKE ... tand.dhtml
Dettie
http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKE ... tand.dhtml
Dettie
Van het gedicht Geluk van Mark Boog staat nu een analyse bij meander.
http://klassiekegedichten.net/index.php?id=130
Dettie
http://klassiekegedichten.net/index.php?id=130
Dettie