Geplaatst: 04 feb 2008 08:09 pm
Dettie schreef:31 januari stuurde Johanna Kruit dit gedicht met bijgaande tekst:
Vandaag herdenken we de watersnoodramp van 1953
Als kind heb ik die ramp van heel dichtbij meegemaakt en daarom staat mijn gedicht in het teken van deze ramp.
Het gedicht dat ik deze maand toestuur schreef ik vijf jaar geleden in opdracht.
Dit is een heel merkwaardig gedicht.
Verdronken water
Jammer dat de titel onlogisch is. Het is verder een volkomen logisch gedicht, waarom dan zo'n titel? Dat is jammer.
Februari, ik was twaalf
de wereld leek nog heel gewoon.
De duinen en de zee mijn vrienden
want zoiets ging vanzelf.
Dit is een mooi begin. Opvallend is: geen rijm (slechts aalf en elf)
Toen kwam het water in de nacht.
Zo oorverdovend was de wind
en het verdriet van iedereen.
Ik werd opeens wat minder kind.
Mooi couplet, met emotie, ofschoon je juist in Zeeland eerder stil, ingetogen verdriet verwacht, geen oorverdovend, maar voor overweldigend verdriet kan dit woord wel worden gebruikt.
Hier is ineens wel rijm (abcb))
Mijn oom, de dominee, bad lang
voor hen die zijn in nood op zee
en iedereen bad met hem mee
en iedereen was bang.
De overstroming was juist over en op het land, dus waarom bidt de
dominee alleen voor hen op zee?
Hier volledig rijm, (abba)
Wat duurt vergeten lang
voor wie niet kan vergeten.
Mooi couplet, en ze vermijdt hier opzettelijk het rijm; ze had hier halfrijm toe kunnen passen met lang-kan.
Na zoveel tijd kijk ik terug
vijftig jaren in mijn rug.
Hier een sterk rijm.
Dit couplet drukt helaas weinig of geen emotie uit.
Het kan zijn dat ik veel te kritisch ben. Graag commentaar van jullie.
Pieter
