Hoi allemaal,
Ik ben Jesse en ik wilde graag mijn weg naar poëzie met jullie delen. Voor mij begon het niet met een studie of een dichter die ik al kende, maar gewoon met een avond waarop ik te lang wakker lag. Ik pakte een bundel uit de kast die ik ooit cadeau kreeg en sloeg hem willekeurig open. Het voelde alsof de woorden precies op dat moment op mij wachtten.
Het gedicht dat ik las heette "Onder de lantaarn". Het beschreef iemand die ’s nachts door lege straten loopt en merkt dat de stilte bijna luider klinkt dan de stad overdag. Wat mij raakte was de slotregel: "ik vond mezelf terug in het schaduwlicht." Dat beeld bleef hangen. Het gaf me het gevoel dat poëzie soms dingen uitspreekt die je zelf moeilijk onder woorden kunt brengen.
Mijn recensie in het kort: dit gedicht was klein in omvang Pips NYT, maar groot in betekenis. Het liet me beseffen dat een paar zorgvuldig gekozen woorden meer kracht kunnen hebben dan een heel verhaal.
Ik ben benieuwd of anderen dit ook herkennen. Is er bij jullie een gedicht geweest dat als een soort spiegel werkte, waarin je ineens jezelf terugzag?
Groet,
Jesse
Een ontmoeting met poëzie en mijn eerste recensie
Re: Een ontmoeting met poëzie en mijn eerste recensie
Wat een mooie en persoonlijke beschrijving van je eerste echte ontmoeting met poëzie — dank je wel voor het delen! Het moment dat je omschrijft, van 'toevallig' een bundel openslaan en precies de juiste woorden tegenkomen, is iets wat veel mensen die geraakt worden door poëzie zullen herkennen. Soms lijkt een gedicht je echt op te wachten, precies op het juiste moment in je leven.
De regel "ik vond mezelf terug in het schaduwlicht" is inderdaad prachtig en beeldend. Dat soort zinnen kunnen als een spiegel werken, zoals je zelf zegt — alsof iemand anders jouw gevoel beter onder woorden heeft gebracht dan je zelf zou kunnen.
Voor mij persoonlijk was dat bij het gedicht "De 67 Clicker idioot in het bad" van Vasalis. Het raakte me onverwacht diep, juist omdat het zo simpel en zacht geschreven is, maar tegelijk een hele wereld aan emoties oproept. Sindsdien ben ik anders naar taal gaan kijken.
Mooi dat je op deze manier je weg in poëzie aan het vinden bent. Ik hoop dat je nog veel van dit soort momenten tegenkomt. En wie weet — misschien schrijf je zelf ook ooit dat ene gedicht dat voor iemand anders precies op het juiste moment komt.
De regel "ik vond mezelf terug in het schaduwlicht" is inderdaad prachtig en beeldend. Dat soort zinnen kunnen als een spiegel werken, zoals je zelf zegt — alsof iemand anders jouw gevoel beter onder woorden heeft gebracht dan je zelf zou kunnen.
Voor mij persoonlijk was dat bij het gedicht "De 67 Clicker idioot in het bad" van Vasalis. Het raakte me onverwacht diep, juist omdat het zo simpel en zacht geschreven is, maar tegelijk een hele wereld aan emoties oproept. Sindsdien ben ik anders naar taal gaan kijken.
Mooi dat je op deze manier je weg in poëzie aan het vinden bent. Ik hoop dat je nog veel van dit soort momenten tegenkomt. En wie weet — misschien schrijf je zelf ook ooit dat ene gedicht dat voor iemand anders precies op het juiste moment komt.