R.R. v. Londersele

Leestafel heeft toestemming van
Roel Richelieu van Londersele om zijn
gedichten op de Leestafelsite te plaatsen

Bij mijn zonen ben ik veilig

hun boten van papier zinken
alleen in helder water

hun vliegtuigen hebben een schietstoel
geleend van Griekse goden

het verdriet slaat een zijstraat in
als het ons ziet komen

hun knikkers weten altijd waarheen
daarvan ben ik aan het leren

van klachten vlechten ze liederen
van spinnen bewaren ze het net

daarin vangen ze dromen die uitkomen
en twijfels die ze zo vervangen

sinds ze er zijn, word ik toegelaten
binnen de omheining van de vreugde

bij mijn zonen ben ik veilig

Roel Richelieu Van Londersele (1952)
uit: Tot zij de wijn wordt
Uitgeverij Atlas, oktober 2009

mijn vader die altijd voor me staat...

mijn vader die altijd voor me staat
hij praat niet veel, zwijgzaamheid is
zijn bestaan en zich vergissen kan hij niet
hij dwaalt door de tuin van mijn gedachten
mengt mijn jeugd met zijn aanwezigheid

mijn vader die altijd voor me staat
ouder wordt hij niet, hij lijkt de tijd ontvlucht
klaar om voor mij het koper en het goud van
de voorbije dag te scheiden
hij waakt over mijn weemoed en herstelt mijn falen
als de ervaren schildwacht van het verdriet

de late vogels overleggen wat ze de nacht...

de late vogels overleggen wat ze de nacht
zullen bieden en wij zwijgen
het dialect van de verloren tijd spreekt tot ons
wat wij kunnen verhinderen
zonder in de weg te staan

Ik hou van mensen

ik hou van mensen die blijven, zei hij,
we stonden samen onder het afdak te turen
naar het kantwerk van de winterbomen
en door zijn woorden had ik moeite om weg te gaan

hij voerde me door de geschonden lanen van zijn jeugd,
langs vergane boomgaarden, nabij tere beken,
voor een gesloopt huis hield hij halt en
keek heimelijk door het venster van zijn eerste liefde
aarzelend sloop er zomer in zijn stem
en ik zag dat hij even weg was

Fernando Pessoa

als we van je dood niets kunnen wegnemen
laten we er dan aan toevoegen
wat we het minst kunnen missen

uit de alledaagsheid van de nacht
zullen we de afwezige slaap behouden
we zullen de familie zijn die je niet wou
en je bijwonen vanop een afstand

we zullen amper luisteren want alleen
de onthouding is nog zuiver
in de porto van je bloed
bewaar je voor ons
de belangeloze angst

Maart

ik wil braaf glinsteren en stout liggen
uitbundig kalm zijn en bedaard zegevieren
ik wil de lente beleven als hij
me niet gegund is en de bloesems
verwijderen nog voor ze geuren

hier ontmoeten de seizoenen elkaar
zoals mensen het nooit proberen
met de handen op de rug
maar met gevlochten woorden

hier worden de twijfels vader
en alleen voor de kinderen
sneeuwt het pijpestelen

de paraplu's van het leven
worden in maart gemaakt

Mei

in de vrolijkheid van mei schuilen
de wijze vogels
ze praten met hun jongen over het verschil
tussen regen en zon, huid en pluimen
vallen en vliegen

vliegen is verdwijnen zonder weg te gaan
vliegen is in de dromen van de bomen liggen
en toch zwenken in de koele adem
van wind en weten

vliegen is de zomer in warmte vertalen
is je buik doen lachen en je hart
weer malser maken

vanuit het plafond van de wind
kijken de vogels naar onze gebrekkige gebaren
naar de karige armslag van onze verbeelding

maar vliegen is toch versnellen
in de smalle bochten van de liefde

Augustus

het strand kijkt naar de zee en ziet
dat het water oud is geworden
de meeuwen vliegen door de gedachten van de zon
en hangen hun poten te drogen

in de liezen van de duinen
stoeien de vakantielieven in de lakens
van het zand
er knarst iets in de tederheid

de boeren oogsten hun twijfels
en na de avond kijken ze met de ogen
van hun tractors naar de open wonden
van de velden, er komt ruimte
voor de landing van de herfst

het jaar sterft een eerste keer
aan voorbij zijn, op de patio van hun afscheid
bergen de reizigers de avondzon in hun koffers
met het heimwee van hun aarzeling
verliezen ze hun keuze
tussen thuis en horizon

Lees de reacties op het forum, klik hier!

Poëzie-Leestafel

Zoeken

Poëzie L-M-N