Poëzie-Leestafel

Bijna Kerstmis

 

Het stadshart is haast dichtgeslibd.
Wensen drommen op het trottoir
langs etalages stikvol koopbaar.

In geslepen banen sluizen trams
verlangens door, bij vlagen gierend,
bellend. Auto's horten dampend

door het steedse heen, zebra's over
tussen citybags loodzwaar van koopwaar.
Reclames pressen ons de winkels in,
het infarct van kassa's langs.

Muzak spoelt onze oren:
liegt dat vrede enkel en alleen
geboren wordt in overdaad – 

 

© Inge Boulonois,
Haast feestelijk (2007); Utrecht: Schakel

Het Kerstkribje

De vlammen stonden bevend en bedeesd
te branden in de kerstboom, en daaronder
eerbiedig aangetreden om het wonder
de ezel en de os, het brave beest.

En Jozef ook, misschien het allermeest
verwonderd over wat er met en zonder
hem was gebeurd, maar blozender, haast blonder
en blijer dan hij ooit nog was geweest.

Maria in Mariablauw en wit,
de wijzen uit het oosten met geschenken.
zou iemand aan iets lelijks kunnen denken
bij zoveel moois en liefelijks als dit?
Er blonk een ster. Herodes was te vroeg.
Het kindje had nog heel wat voor de boeg.

Kees Stip
Uit: 'Au! De rozen bloeien;
sonnetten van bedreigd geluk',
Amsterdam, Uitgeverij Bert Bakker 1983.

Advent

Wie wacht weet nooit waarop
want steeds is alles anders.
Je wou rustige grond zijn
klaar voor de zaaier maar
niemand komt. Die stem ben je zelf
je zingt een oud lied van vrede.

Welke vrede. Je buigt het hoofd
knielt eerlijke woorden fietst
naar huis geen engel te zien.
Prijs dan de uren, als niet de jaren
hangt straks in de kerstboom
een bescheiden bazuin.

Marjoleine de Vos,
uit Zeehond graag
Amsterdam : Van Oorschot 2000

Kerstmisdaad, 1960

O wat waren we weer
giftig met geschenken.

Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.

En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.

En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.

Dit alles is nu verleden tijd.

Joris Denoo
uit???

Het kindje lag gewikkeld

Het kindje lag gewikkeld in de doeken
Op moeders schoot; het was een armlijk kot:
De koe en ezel stonden achter 't schot.
'Wat die drie koningen in 't huisje zoeken?'
Jozef was graag gevlucht in donkre hoeken.
Hij hield zich stil terzij: hij zat voor zot.
Maar noch gevolg noch vorsten toonden spot:
Geschenken biedend knielden zij, die kloeken.
Rondom de stal was van de rossen 't neien*,
Uit de open hemel zongen englenreien,
't Kindje zat stil en zag en hoorde 't aan.
Maria lachte en vond het heel natuurlijk.
Jozef besloot: het spel was puur figuurlijk.
Slechts koe en ezel hadden 't feest verstaan.

*rossen: paarden
neien: hinniken

Albert Verwey
Uit: Goden en grenzen
Amsterdam: Versluys 1920