slapend meisje in de trein
de trein slaapt nog niet
de avond slaapt niet
het meisje niet (ik) over de goudzoekende akkers
de hoge snuisterij van de bomen
de kieviten roepend met naakte lip waar voert de trein me heen?
naar de liefde die komt als een zieke duif?
de tak die gebroken tegen het raam tikt?
naar het tochten van mijn gordijnen? de trein waar voert de trein of ben ik al thuis
als het jurkje dat ineens in het gras ploft
en de jongen met de lieve hondenkop de trein de trein waar voert de trein
naar de natte appelnacht
die danst over de elastieken brug
en dan de dag op nieuwe rode schoenen! Jabik Veenbaas
De zon, het smalle bed, mijn lichaam
De Contrabas, mei 2009
geschonden portret (bij een jeugdfoto van mijn moeder met haar zuster) o je tomeloze je roepende
als jonge bokken besprongen de jaren
recht in mijn strelende mijn meedogende
je ogen je hopende je belovende
je gretige van honger groot eenmaal
zo hoog en open je dolende je holle moederogen
je ogen rood van nood van mannennood
het regent bloedvogels uit je ogen!
je oorlogsogen je doden veel te vroeg
in vuurjacht verschroeid: mijn voorhuis ooit
in lichterlaaie jouw ogen het zijn mijn gebrokene
stromen nooit nooit weer als jouw brandschone
in spin de bocht gaat uit gaat in van
een meisjesbegin en van jouw zuster
met haar sepia ogen zo lief gebogen
over jouw argeloze Jabik Veenbaas
De zon, het smalle bed, mijn lichaam
De Contrabas mei 2009
het huis
zoals jij dit huis vindt, de gele beer in je kamer
zo vond ik zelf ooit mijn eerste oude, het sterke
rode dat ronddreef in een zee van weide, zo
zal ik jou wiegen in mijn rusteloos, rusteloos zoals ik keerde naar het huis met het licht,
het licht dat op de zomertuin vol rozen
en ik die nog verder, ik rende zomaar
de weg af met mijn rusteloos, rusteloos woonde in zoveel vreemde sindsdien, een huis
als een schip dat op stuurloze golven,
zonk weg in zijn donkere gangen, een huis
zonder muren als een rusteloos, rusteloos maar ik zal jou wiegen, kleine, in je eerste,
lieve huis, als was het voor eeuwig, en waar
in al je huizen van later vind je ooit een thuis
als je eerste voor je rusteloos, rusteloos
Jabik Veenbaas
Uit: Brieven aan mijn kind
BnM mei 2007
darwinistische weemoed
christus, waar kom ik terecht
ik ben zo nerveus!
zal ik een engel worden?
soms meen ik dat m’n staartbeentje groeit
maar het is die grijze zak aan m’n kop
nog betere machines zeker! met m’n vrienden vier ik m’n verleden:
de bonobo boemelt, de kaketoe roept
en de Cheshire cat glimlacht
(overdag soezen en spinnen
’s avonds met één sprong op het dak)
maar dan bekruipen mij
bloedige beelden: het slagveld,
de goedige dodo die zich opoffert,
en ik zeg niet: laat mij het maar doen eeuwig die verrekte muggen
staken me al als schubbig reptiel ja, toen ik nog een listig eiwit was
ik vloog er in als een wilde
wat voel ik me oud! overal in en om mij
het ruisende water
zo deemoedig dat het me vertedert
en nooit die heimwee naar een ziel
waar doet het me toch aan denken? werd ik maar weer een steen:
eerst het trotse stollen, dan
het vadsige liggen, ’t gestage
blijmoedige slijten
Jabik Veenbaas
Uit Darwinistische weemoed
BnM maart 2006
Lees de reacties op het forum, klik hier
|
requiem
bleef wat hangen in het sleepvoetende huis
om een uur te sterven met een oude vriend
rook er licht naar de oorlog die ongemerkt
was gaan liggen maar de hoge piano
stond er nog met al haar
tien stijve vingers nog amper ademen, vrachten verhalen
verzwijgen. het was de maag, het haperende
hart, het waren de rennende kinderen, daar
buiten op straat, een step vergeten, de hoge
blauwe bal die over de heg vloog
waar bleef hij toch de bomen zetten hun tanden in de nacht, die
als een druppel leven van zijn lippen vloeide: wat
hebben we gelachen, had nog zo graag naar
wenen gewild, en: oude vrienden
sterven niet. maar dat laatste heb ik
niet meer gehoord Jabik Veenbaas
De zon, het smalle bed, mijn lichaam
De Contrabas mei 2009
de aarde
de aarde, een zware geur van groen en water,
bleef me toch altijd na, ook als ik
wegdreef, met mijn spinragwieken
over de ijle, wijkende hemel of wakker werd
in haar vorstige lente, aan een boos
en visloos diep, een ijsharde hand op mijn
knokige schouder meer dan eens ontkwam ik
het laatste verse brood in een slip van mijn jas
dat ik verborg, een paar vluchtige stonden, in
het hazenleger van een vrouw en tenslotte terugvond
in jouw kindergezicht, mijn boom en mijn wortel.
toen wist ik: ik was het zelf, steenoude oergrond,
broer van zon en sterren, sterk als een berg,
en ik zou jou bergen
Jabik Veenbaas
uit: Brieven aan mijn kind
BnM mei 2007
de oorsprong
scheurende grond, de berg siddert
springvloed van water en modder
aardenacht breekt: teer het dagen
een vrouw, dragend, klaagt
naakt en schreeuwend een man:
honger, de daden temt het briesende paard, de wolf
slaat een schuilhut van huid en takken diep in de winter het baren, sneeuw
op het veld. de man, voor zijn tent,
denkt: in het wit, onbetreden,
het wildspoor van jouw stappen, naar
een moeder, een akker, een stad
Jabik Veenbaas
Uit: Brieven aan mijn kind
BnM mei 2007
De gave
ik liep nog één keer door de stad
om alles weg te geven
mijn benen liet ik aan een bedelaar
die zijn hand ophield in een schemerig park mijn vingers gunde ik aan een vogel
die er zijn jongen mee voerde mijn kleumend hart schonk ik aan jou
een vreemde, bloederige gave! toen was ik niets meer dan een lang verlaten,
een ongenaakbaarheid, maar ik werd ook het onstilbaar verlangen van de late bedelaar,
het vogeljong dat reikhalzend uitvloog
en jouw meisjesogen die dorstig dongen
naar de broze blijdschap van een nieuwe dag
Jabik Veenbaas
uit: Darwinistische weemoed
BnM maart 2006
De jefte
ik rûn noch ien kear troch de stêd
om alles wei te jaan myn skonken liet ik oan in bidler
dy’t de hân ophold yn in skimerich park myn fingers joech ik oan in fûgel
dy’t der syn jongen fleurich mei fuorre myn klomske hert skonk ik oan dy
in frjemde, bluodderige jefte! der bleau doe in ferlitten fan my oer,
in ûnneigeanberheid, mar ik waard ek it ûnstilber begearen fan de jûnige bidler
it fûgeljong dat longerjend útfleach
en dyn famkeseagen dy’t toarstich tidigen
op de lytse blydskip fan in nije moarn
Jabik Veenbaas
Uit: De jefte
Bornmeer 2004 (Het gedicht 'De gave' is een vertaling van dit Friestalige gedicht)
|
