Poëzie-Leestafel

Je trad niet zozeer, je werd met geweld
het huis uit gejaagd, het
kon zo niet langer.

Zij verlost, maar jij hing
als een haas in de hand van
de jager,

wachtend op de genadeslag
die je liet schreeuwen van leven.

II

Ik ben opeens gebaard;

een hand houd mij bij de enkels,
ik hang met het hoofd naar mijn buik,
ik ben uit mijn schoot gejaagd.

Licht botst tegen mij aan,
geluiden vallen op mij.

ik schreeuw; ik kan niet terug.

Plotseling ben ik te groot,
hang ik aan leven bloot.

III

Wie in haar was maar
niet meer is, erna dus,
die kent wel het heimwee, niet
meer het huid.

Altijd en nooit meer,
sinds hij werd uitgerukt,
uitgerukt werd hij
in wie hij sliep.

Anton Korteweg,
uit:  Eeuwig heimwee drijft hem voort
Amsterdam Polak & Van Gennep 1972