Willem M. Roggeman (ja)
Willem M. Roggeman (ja)
Leestafel heeft toestemming van Willem Roggeman om zijn gedichten te plaatsen. (Graag met vermelding van de bundel en de uitgever)
Maar geen hele bundels
Enkele van zijn gedichten staan op de site, zie
http://www.poezie-leestafel.info/willem-m-roggeman
Dettie
Maar geen hele bundels
Enkele van zijn gedichten staan op de site, zie
http://www.poezie-leestafel.info/willem-m-roggeman
Dettie
Geplaatst: 25 mei 2004 10:52 pm
Onlangs heb ik "Het nut van de poëzie" van Roggeman gekocht en ik ben er zeer blij mee.
Gravend in mijn boekenkast vond ik de dichtbundel (jaren geleden gekocht) "Gedichten '57 '70" (Standaard uitgeverij, 1972).
Ik kan het niet nalaten daaruit een gedicht te citeren.
REGEN
Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.
Mooi toch? Groetjes. Tiba.
Onlangs heb ik "Het nut van de poëzie" van Roggeman gekocht en ik ben er zeer blij mee.
Gravend in mijn boekenkast vond ik de dichtbundel (jaren geleden gekocht) "Gedichten '57 '70" (Standaard uitgeverij, 1972).
Ik kan het niet nalaten daaruit een gedicht te citeren.
REGEN
Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.
Mooi toch? Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 26 mei 2004 02:42 pm
De eenhoorn huilt
De eenhoorn huilt om zoveel
eenzaamheid, midden in het bos,
verdwaald tussen onbegrip en
bijgeloof, lijdt hij zichtbaar aan
de vreemde ziekte van de mensen.
Het land dat er verkaveld bijligt,
is zijn vroegere vette naam vergeten
en droomt hoorbaar van hereniging,
van herinnering aan vroeger dagen
toen liefde en wijsbegeerte nog
als hetzelfde werden beschouwd
en de eenhoorn zijn gouden hoorn
met een gul gebaar over ons leeggoot
tot wij misselijk werden van zijn overvloed
en honger en miserie met eerbied vernoemden.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P, 2003
Tiba.
De eenhoorn huilt
De eenhoorn huilt om zoveel
eenzaamheid, midden in het bos,
verdwaald tussen onbegrip en
bijgeloof, lijdt hij zichtbaar aan
de vreemde ziekte van de mensen.
Het land dat er verkaveld bijligt,
is zijn vroegere vette naam vergeten
en droomt hoorbaar van hereniging,
van herinnering aan vroeger dagen
toen liefde en wijsbegeerte nog
als hetzelfde werden beschouwd
en de eenhoorn zijn gouden hoorn
met een gul gebaar over ons leeggoot
tot wij misselijk werden van zijn overvloed
en honger en miserie met eerbied vernoemden.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P, 2003
Tiba.
Geplaatst: 27 mei 2004 11:24 am
Ja Dettie, de hoorn is hier in elk geval symbool van overvloed. Of het over 2 hoornen (of hoorns, kan beide) weet ik niet. Ik dacht eerst dat het de hoorn van de eenhoorn betrof, die hij, symbolisch dan, over de mensen uitgiet. Maar nu doe je me twijfelen.....
Groetjes. Tiba.
Ja Dettie, de hoorn is hier in elk geval symbool van overvloed. Of het over 2 hoornen (of hoorns, kan beide) weet ik niet. Ik dacht eerst dat het de hoorn van de eenhoorn betrof, die hij, symbolisch dan, over de mensen uitgiet. Maar nu doe je me twijfelen.....
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 27 mei 2004 02:50 pm
Ik begrijp dan eigenlijk dit hele gedicht niet. Jij?
Marjo schrijft:
Kerkelijke geschriften uit latere eeuwen spreken van de eenhoorn als symbool van kuisheid en zuiverheid, als symbool van de zondige mens die door de bekering tot zaligheid komt en als symbool voor Christus. Men gelooft heilig in het bestaan van het dier en kent de hoorn een heilzame werking toe.
Maar ook:
De eenhoorn wordt afgebeeld als een paard met een lange hoorn op het voorhoofd. De eenhoorn staat symbool voor ontembaarheid, snelheid en kracht. De enige manier om hem te vangen is door hem te lokken met een maagd
Ik begrijp dan eigenlijk dit hele gedicht niet. Jij?
Geplaatst: 28 mei 2004 07:55 pm
Het hele gedicht begrijpen, Dettie. Wat moeilijk.
Ik wil wel een poging wagen om het gedicht uit te leggen, zoals ik het versta, maar kom er niet helemaal uit (zat hier gisteren nog een poging op een papiertje te krabbelen).
Heb even je hulp nodig.
Wat is volgens jou bedoeld met "de vreemde ziekte van de mensen"?
Slaat het op de eenzaamheid ervoor vernoemd (dat was mijn eerste idee), of vewijst het naar de 2 laatste verzen??
En dan die 2 laatste verzen, aanvankelijk dacht ik dat ik ze doorhad, nu ben ik alweer minder zeker. Ik citeer nog even:
"tot wij misselijk werden van zijn overvloed
en honger en miserie met eerbied vernoemden"
Heb jij daar een uitleg voor?
Eens dit uitgeklaard, wil ik wel een poging doen voor het hele gedicht.
Groetjes. Tiba.
Het hele gedicht begrijpen, Dettie. Wat moeilijk.
Ik wil wel een poging wagen om het gedicht uit te leggen, zoals ik het versta, maar kom er niet helemaal uit (zat hier gisteren nog een poging op een papiertje te krabbelen).
Heb even je hulp nodig.
Wat is volgens jou bedoeld met "de vreemde ziekte van de mensen"?
Slaat het op de eenzaamheid ervoor vernoemd (dat was mijn eerste idee), of vewijst het naar de 2 laatste verzen??
En dan die 2 laatste verzen, aanvankelijk dacht ik dat ik ze doorhad, nu ben ik alweer minder zeker. Ik citeer nog even:
"tot wij misselijk werden van zijn overvloed
en honger en miserie met eerbied vernoemden"
Heb jij daar een uitleg voor?
Eens dit uitgeklaard, wil ik wel een poging doen voor het hele gedicht.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 29 mei 2004 09:48 am
Ik heb even zitten puzzelen Tiba.
Ik denk dat bedoeld wordt dat er vroeger liefde en wijsheid was, maar de mensen werden misselijk van deze overvloed aan liefde en wijsheid en begonnen te verlangen naar honger en miserie.
De eenhoorn begrijpt niet dat mensen kiezen voor bijgeloof en onbegrip en noemt dit de vreemde ziekte van de mens.
Dit is wat ik denk dat bedoeld wordt.
"Zijn vroegere vette naam" zou daarmee het paradijs bedoeld worden?
Dettie
Ik heb even zitten puzzelen Tiba.
Ik denk dat bedoeld wordt dat er vroeger liefde en wijsheid was, maar de mensen werden misselijk van deze overvloed aan liefde en wijsheid en begonnen te verlangen naar honger en miserie.
De eenhoorn begrijpt niet dat mensen kiezen voor bijgeloof en onbegrip en noemt dit de vreemde ziekte van de mens.
Dit is wat ik denk dat bedoeld wordt.
"Zijn vroegere vette naam" zou daarmee het paradijs bedoeld worden?
Dettie
Geplaatst: 08 mrt 2005 08:40 pm
De ridder der droefenis
Don Quijote wenkt een windmolen,
hij daagt hem uit in de strijd perk
en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i.
het schuim en de schade aan zijn schaduw.
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.
En Sancho houdt zijn christelijke adem in.
Hij speelt met de namen van de sterren.
Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt
en haalt het paars uit al het paarlemoer.
De goden zuchten en blozen.
Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door
het landschap van La Mancha zonder licht.
Zonder, denkt hij bedroefd, moet
de vergrotende trap zijn van zon.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P. 2003
Tiba.
De ridder der droefenis
Don Quijote wenkt een windmolen,
hij daagt hem uit in de strijd perk
en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i.
het schuim en de schade aan zijn schaduw.
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.
En Sancho houdt zijn christelijke adem in.
Hij speelt met de namen van de sterren.
Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt
en haalt het paars uit al het paarlemoer.
De goden zuchten en blozen.
Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door
het landschap van La Mancha zonder licht.
Zonder, denkt hij bedroefd, moet
de vergrotende trap zijn van zon.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
Uitgeverij P. 2003
Tiba.
Geplaatst: 09 apr 2005 09:24 am
Hamlet
Ik besta
dit betekent
ik leef, ik adem
ik heb pijn.
Ik besta
dit betekent
ik lees, ik schrijf,
ik eet
wanneer ik iets te eten heb.
Ik besta
dit betekent
ik denk na,
ik vraag mij af
of ik besta.
Willem M. Roggeman,
Gedichten 1957-1970,
Standaard Uitgeverij 1970 (?)
Tiba.
Hamlet
Ik besta
dit betekent
ik leef, ik adem
ik heb pijn.
Ik besta
dit betekent
ik lees, ik schrijf,
ik eet
wanneer ik iets te eten heb.
Ik besta
dit betekent
ik denk na,
ik vraag mij af
of ik besta.
Willem M. Roggeman,
Gedichten 1957-1970,
Standaard Uitgeverij 1970 (?)
Tiba.
Geplaatst: 20 mrt 2006 05:27 pm
RHAPSODY IN BLUE (fragmenten)
o blauw water
op het zenit
van mijn ogen
de piano schept een duivels genoegen
in haar duivels ritme
the man i love
is daar
o man
o porgy
porgy and bess
de pianist is plots zijn handen kwijt
daarom speelt hij met zijn tong
op het klavier
van zijn tanden
rhapsody
so blue
inderdaad
zo angstig blauw
als de dauw
aan de wimpers
van
george gershwin
hij warmt in armoe zijn handen
aan de hete klanken
van summertime
(...)
want
porgy is een neger
daarom zingt hij de hele dag
zingt hij altijd
negro-spirituals
nobody knows
the troubles i've seen
nee
niemand kent het oerwoud
dat ergens in mij
verzonken ligt
niemand kent de wilde tamtamslagen
van mijn hart
niemand nee niemand
niemand kent het moeras in mij
niemand
nee
niemand
(...)
Willem M. Roggeman
uit: gedichten 57/70
Nijgh & Van Ditmar/Standaard Uitgeverij 1972
Bovenstaande fragmenten komen uit een veel langer gedicht. Een van de vroegere gedichten van Roggeman.
Ik ben echt wel heel blij dat Leestafel de toelating van de dichter persoonlijk kreeg. Ik vind Roggeman een steengoed dichter.
Groetjes. Tiba.
Dit gedicht uit het thema "muziek" ook bij de dichter geplaatst.
Laatst aangepast door tiba op 20 mrt 2006 11:05 pm, in totaal 1 keer bewerkt
RHAPSODY IN BLUE (fragmenten)
o blauw water
op het zenit
van mijn ogen
de piano schept een duivels genoegen
in haar duivels ritme
the man i love
is daar
o man
o porgy
porgy and bess
de pianist is plots zijn handen kwijt
daarom speelt hij met zijn tong
op het klavier
van zijn tanden
rhapsody
so blue
inderdaad
zo angstig blauw
als de dauw
aan de wimpers
van
george gershwin
hij warmt in armoe zijn handen
aan de hete klanken
van summertime
(...)
want
porgy is een neger
daarom zingt hij de hele dag
zingt hij altijd
negro-spirituals
nobody knows
the troubles i've seen
nee
niemand kent het oerwoud
dat ergens in mij
verzonken ligt
niemand kent de wilde tamtamslagen
van mijn hart
niemand nee niemand
niemand kent het moeras in mij
niemand
nee
niemand
(...)
Willem M. Roggeman
uit: gedichten 57/70
Nijgh & Van Ditmar/Standaard Uitgeverij 1972
Bovenstaande fragmenten komen uit een veel langer gedicht. Een van de vroegere gedichten van Roggeman.
Ik ben echt wel heel blij dat Leestafel de toelating van de dichter persoonlijk kreeg. Ik vind Roggeman een steengoed dichter.
Groetjes. Tiba.
Dit gedicht uit het thema "muziek" ook bij de dichter geplaatst.
Laatst aangepast door tiba op 20 mrt 2006 11:05 pm, in totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 09 jul 2006 07:40 am
Het is vandaag de geboortedag van Willem M. Roggeman dus moet er wel
even een gedicht geplaatst worden natuurlijk.
September
De handtekening van de zomer
pronkt nog onder de eerste dag
van de herfst. Met de volslagen warmte
zo vanzelfsprekend als deze dag,
die veel zon in het schild voert.
Een engel zit naakt te kijken
alleen gekleed met een paar vleugeltjes,
met de wijsvinger krult hij een haarlok
en glimlacht vaag uit onwetendheid,
want hij denkt met een zeer hoofd.
De wegen liggen vol gebroken woorden.
Willem M. Roggeman
Uit Het failliet van het realisme
Leuven, Uitgeverij P 1999
Dettie
Het is vandaag de geboortedag van Willem M. Roggeman dus moet er wel
even een gedicht geplaatst worden natuurlijk.
September
De handtekening van de zomer
pronkt nog onder de eerste dag
van de herfst. Met de volslagen warmte
zo vanzelfsprekend als deze dag,
die veel zon in het schild voert.
Een engel zit naakt te kijken
alleen gekleed met een paar vleugeltjes,
met de wijsvinger krult hij een haarlok
en glimlacht vaag uit onwetendheid,
want hij denkt met een zeer hoofd.
De wegen liggen vol gebroken woorden.
Willem M. Roggeman
Uit Het failliet van het realisme
Leuven, Uitgeverij P 1999
Dettie
Geplaatst: 24 aug 2006 10:55 pm
Ode aan Dilbeek
Iedere morgen berispt het kasteel zijn spitse torentjes
die stoeien en graaien naar de eerste wolken.
Door het raam van de trouwzaal
loert een ekster binnen
en spiedt begerig naar de ring
die over de vinger van de bruid glijdt.
Dan weerklinkt een menuet tussen de heesters
terwijl de wind in het gras een zoon verwekt.
Beneden luistert de vijver geduldig
naar de twee koningskinderen die er al
sedert de Middeleeuwen onzichtbaar spelen.
Soms hangt de mist vol zelfbehagen
over het park en verstopt de Sint-Alenatoren.
In de Verheydenstraat lachen de schoolmeisjes
het hardst op Sint-Valentijnsdag.
Dilbeek, je naam doet de ogen smelten
van de bruid, die een zon voelt branden
waar eens haar zoon zal groeien.
Eén na eén verdwijnen de genodigden in de spiegel.
Over het terras vlucht een hagedis
op zoek naar de luxe van een goudenregen.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
UItgeverij P, Leuven 2003
Tiba.
Uit het item gedichten over de stad/steden ook hier geplaatst
Ode aan Dilbeek
Iedere morgen berispt het kasteel zijn spitse torentjes
die stoeien en graaien naar de eerste wolken.
Door het raam van de trouwzaal
loert een ekster binnen
en spiedt begerig naar de ring
die over de vinger van de bruid glijdt.
Dan weerklinkt een menuet tussen de heesters
terwijl de wind in het gras een zoon verwekt.
Beneden luistert de vijver geduldig
naar de twee koningskinderen die er al
sedert de Middeleeuwen onzichtbaar spelen.
Soms hangt de mist vol zelfbehagen
over het park en verstopt de Sint-Alenatoren.
In de Verheydenstraat lachen de schoolmeisjes
het hardst op Sint-Valentijnsdag.
Dilbeek, je naam doet de ogen smelten
van de bruid, die een zon voelt branden
waar eens haar zoon zal groeien.
Eén na eén verdwijnen de genodigden in de spiegel.
Over het terras vlucht een hagedis
op zoek naar de luxe van een goudenregen.
Willem M. Roggeman
uit: Het nut van de poëzie,
UItgeverij P, Leuven 2003
Tiba.
Uit het item gedichten over de stad/steden ook hier geplaatst
Geplaatst: 12 mei 2007 06:48 pm
Architectuur
Het plan, ontstaan in Florentijns licht,
staat zwart op wit. Wie echter
zal nu recht spreken, over u,
over mij, over ons. In avonden
waarin de onrust woekert in mij
die mis elk menselijk contact.
Je geeft mijn signalement door
en bezoekt mijn huis bij nacht
en breekt de stenen van mekaar.
Ik weet, nooit krijg ik volmacht,
ik ben slechts uw materie.
In de bleekheid van de morgen
vorm ik een roekeloze silhouet.
Blind kijk ik tegen het leven op,
maar ik handel nog in eigen naam.
Mijn handen, in onschuld gedompeld,
bouwen een persoonlijkheid op.
Willem M. Roggeman
uit: Gedichten 57-70, Standaard Uitgeverij,
Antwerpen 1972
Tiba.
Uit het thema "gedichten over architectuur" ook hier geplaatst.
Architectuur
Het plan, ontstaan in Florentijns licht,
staat zwart op wit. Wie echter
zal nu recht spreken, over u,
over mij, over ons. In avonden
waarin de onrust woekert in mij
die mis elk menselijk contact.
Je geeft mijn signalement door
en bezoekt mijn huis bij nacht
en breekt de stenen van mekaar.
Ik weet, nooit krijg ik volmacht,
ik ben slechts uw materie.
In de bleekheid van de morgen
vorm ik een roekeloze silhouet.
Blind kijk ik tegen het leven op,
maar ik handel nog in eigen naam.
Mijn handen, in onschuld gedompeld,
bouwen een persoonlijkheid op.
Willem M. Roggeman
uit: Gedichten 57-70, Standaard Uitgeverij,
Antwerpen 1972
Tiba.
Uit het thema "gedichten over architectuur" ook hier geplaatst.
Geplaatst: 03 feb 2008 05:08 pm
GEDICHT OM VOOR TE LEZEN
BIJ HET AANVATTEN VAN VREDESONDERHANDELINGEN
Wat je aan illusies
verloor, won je
aan gewoonten.
Kijken naar de weerspiegeling
van de schemerlamp in het raam.
En dan plots
heel duidelijk weten:
bij valavond
voelen je handen zachter aan.
Dit is het ogenblik
waarop je weer durft denken
aan iets heel gewoons.
Aan rozen of zo.
Willem Roggeman
Uit: 'De droom van een robot',
Hasselt, Uitgeverij Heideland-Orbis, 1976
Dettie
GEDICHT OM VOOR TE LEZEN
BIJ HET AANVATTEN VAN VREDESONDERHANDELINGEN
Wat je aan illusies
verloor, won je
aan gewoonten.
Kijken naar de weerspiegeling
van de schemerlamp in het raam.
En dan plots
heel duidelijk weten:
bij valavond
voelen je handen zachter aan.
Dit is het ogenblik
waarop je weer durft denken
aan iets heel gewoons.
Aan rozen of zo.
Willem Roggeman
Uit: 'De droom van een robot',
Hasselt, Uitgeverij Heideland-Orbis, 1976
Dettie
Geplaatst: 13 mrt 2008 01:39 am
Het ontheiligd gedicht
---------------------------Voor Paul Snoek
Zo met uw gelaat van houtskool
en uw schuinberegende ogen
lijk je net een glimlachend huisdier
een maandagmorgenkater.
Waar uw wulpsheid eindigt,
begint mijn armoe.
Ik noem je Japan
omdat je een lang smal eiland bent
en ik mors mijn zaad
over het zand van uw dijen.
Hang uw gewei aan mijn takken
en ik zal glimmen van plezier.
Schenk mij uw onkruid
en ik zal kleuren als een kerkraam.
Willem M. Roggeman
uit: Gedichten 1957-1970
Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1972
Tiba.
Uit het item 'raad de dichter' ook hier geplaatst.
Het is een gedicht opgedragen aan Paul Snoek (Snoek schreef de bundel De heilige gedichten (1959)), en in zijn trant geschreven.
--
Het ontheiligd gedicht
---------------------------Voor Paul Snoek
Zo met uw gelaat van houtskool
en uw schuinberegende ogen
lijk je net een glimlachend huisdier
een maandagmorgenkater.
Waar uw wulpsheid eindigt,
begint mijn armoe.
Ik noem je Japan
omdat je een lang smal eiland bent
en ik mors mijn zaad
over het zand van uw dijen.
Hang uw gewei aan mijn takken
en ik zal glimmen van plezier.
Schenk mij uw onkruid
en ik zal kleuren als een kerkraam.
Willem M. Roggeman
uit: Gedichten 1957-1970
Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1972
Tiba.
Uit het item 'raad de dichter' ook hier geplaatst.
Het is een gedicht opgedragen aan Paul Snoek (Snoek schreef de bundel De heilige gedichten (1959)), en in zijn trant geschreven.
--
Geplaatst: 13 mrt 2008 06:19 am
Tiba schreef
Het ontheiligd gedicht
---------------------------Voor Paul Snoek
Zo met uw gelaat van houtskool
en uw schuinberegende ogen
lijk je net een glimlachend huisdier
een maandagmorgenkater.
Een prachtig begin, nog niet al te raadselachtig; alleen, een maandagmorgenkater glimlacht meestal niet.
Waar uw wulpsheid eindigt,
begint mijn armoe.
Heel verrassend, maar begrijp er niets van.
Ik noem je Japan
omdat je een lang smal eiland bent
Dit is schitterend!
en ik mors mijn zaad
over het zand van uw dijen.
Spreekt voor zich.
Hang uw gewei aan mijn takken
en ik zal glimmen van plezier.
Schenk mij uw onkruid
en ik zal kleuren als een kerkraam.
Het gewei begrijp ik niet, met het onkruid zullen zijn ondeugden worden bedoeld.
In zijn totaliteit een mooi, raadselachtig gedicht. Goede keus, Tiba, en ik zal zeker meer van Roggeman gaan lezen.
Pieter
Geplaatst: 09 jul 2008 07:53 am
Het is vandaag (9 juli) de geboortedag van Willem Roggeman, mooie aanleiding om weer eens een gedicht van hem te plaatsen
De dichter heeft geen excuus
Overrompeld door werkelijkheid
werd de wereld je tweede verblijfplaats,
maar eigenlijk hoor je in deze tekst thuis.
Want alles verwijst naar alles:
het huis naar zijn bewoner,
het gedicht naar zijn maker,
de lucht naar wie hem inademt.
En vriendschap is maar een woord
tussen vele andere. Zoals stilte,
neem ik aan,
ook een vorm van geluid is.
Want zoals het was, zo wordt het.
Nooit alleen, maar altijd eenzaam.
Zo is je stem stilaan bruin
als de herfst geworden.
Met de jaren
wordt een mens
steeds meer onbewoonbaar.
Maar de dichter heeft geen excuus
voor het ouder worden
want je houdt altijd wel een gedicht
achter de hand.
En elk woord dat je schrijft
slaat een lek in de taal.
Willem M. Roggeman
Uit: De tijd hapert in de spiegel:
Uitgeverij P 2002
Dettie
Het is vandaag (9 juli) de geboortedag van Willem Roggeman, mooie aanleiding om weer eens een gedicht van hem te plaatsen
De dichter heeft geen excuus
Overrompeld door werkelijkheid
werd de wereld je tweede verblijfplaats,
maar eigenlijk hoor je in deze tekst thuis.
Want alles verwijst naar alles:
het huis naar zijn bewoner,
het gedicht naar zijn maker,
de lucht naar wie hem inademt.
En vriendschap is maar een woord
tussen vele andere. Zoals stilte,
neem ik aan,
ook een vorm van geluid is.
Want zoals het was, zo wordt het.
Nooit alleen, maar altijd eenzaam.
Zo is je stem stilaan bruin
als de herfst geworden.
Met de jaren
wordt een mens
steeds meer onbewoonbaar.
Maar de dichter heeft geen excuus
voor het ouder worden
want je houdt altijd wel een gedicht
achter de hand.
En elk woord dat je schrijft
slaat een lek in de taal.
Willem M. Roggeman
Uit: De tijd hapert in de spiegel:
Uitgeverij P 2002
Dettie
Terug naar “Gedichten O-P-Q/R”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast