Gedichten over steden
Gedichten over steden
Geplaatst: 31 mrt 2006 11:15 am
GEDICHT
En elke nieuwe stad
---bloem die welkt
-----------herfst vergeelt het blad
-----------zijn alle steden zo
-----------zijn ze alle zo
-----------zo zijn alle
Overal
overal en nergens
-------------overal is nergens
overal
-------------dezelfde bonbons droef in glazen
-------------parelt drank er is geen dorst
een liedje is overal ---------van liefde en overspel
-------------zijn alle steden zo
-------------zijn ze alle zo
-------------zo zijn ze alle
Paul van Ostaijen
Nagelaten gedichten
uit: "Verzamelde gedichten"
Uitgeverij Prometheus/Bert Bakker 1996
Tiba.
GEDICHT
En elke nieuwe stad
---bloem die welkt
-----------herfst vergeelt het blad
-----------zijn alle steden zo
-----------zijn ze alle zo
-----------zo zijn alle
Overal
overal en nergens
-------------overal is nergens
overal
-------------dezelfde bonbons droef in glazen
-------------parelt drank er is geen dorst
een liedje is overal ---------van liefde en overspel
-------------zijn alle steden zo
-------------zijn ze alle zo
-------------zo zijn ze alle
Paul van Ostaijen
Nagelaten gedichten
uit: "Verzamelde gedichten"
Uitgeverij Prometheus/Bert Bakker 1996
Tiba.
Geplaatst: 03 apr 2006 11:14 am
Onbekommerd toont Amsterdam
haar rotte gebit, haar aan aardgas
stervende bomen, haar onrein water
waarin de zon zich weerkaatst.
Uit ontelbare vervuilde neusgaten
blaast ze kwaadsappige dampen
over haar daken vol televisie-antennes
en duiven, waarboven de hemel
licht wordt en weer donker, sterren
balanceren een paar minuten op de spits
van een kerktoren, carillons
mengen hun valse stemmen in
de oorverdovende musique concrète
van auto's, ambulances, pneumatische
boren, sloophamers, hei-installaties
en overal kruipen mensen in en uit
de schulp van hun huis, hun krot,
hun dierbare, gehate puinhoop.
Hanny Michaelis
uit: Wegdraven naar een nieuw Utopia,
Van Oorschot 1971
Tiba.
Onbekommerd toont Amsterdam
haar rotte gebit, haar aan aardgas
stervende bomen, haar onrein water
waarin de zon zich weerkaatst.
Uit ontelbare vervuilde neusgaten
blaast ze kwaadsappige dampen
over haar daken vol televisie-antennes
en duiven, waarboven de hemel
licht wordt en weer donker, sterren
balanceren een paar minuten op de spits
van een kerktoren, carillons
mengen hun valse stemmen in
de oorverdovende musique concrète
van auto's, ambulances, pneumatische
boren, sloophamers, hei-installaties
en overal kruipen mensen in en uit
de schulp van hun huis, hun krot,
hun dierbare, gehate puinhoop.
Hanny Michaelis
uit: Wegdraven naar een nieuw Utopia,
Van Oorschot 1971
Tiba.
Geplaatst: 03 apr 2006 11:22 am
Inderdaad een somber Amsterdam.
Bekijkt het aspect van de milieuverloedering...
Tja, is gelukkig maar één aspect....er zijn vast heel wat andere Glimlach/Smile .
Groetjes. Tiba.
Onbekommerd toont Amsterdam
haar rotte gebit, haar aan aardgas
stervende bomen, haar onrein water
waarin de zon zich weerkaatst
.
Inderdaad een somber Amsterdam.
Bekijkt het aspect van de milieuverloedering...
Tja, is gelukkig maar één aspect....er zijn vast heel wat andere Glimlach/Smile .
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 03 apr 2006 11:22 am
Inderdaad een somber Amsterdam.
Bekijkt het aspect van de milieuverloedering...
Tja, is gelukkig maar één aspect....er zijn vast heel wat andere .
Groetjes. Tiba.
Onbekommerd toont Amsterdam
haar rotte gebit, haar aan aardgas
stervende bomen, haar onrein water
waarin de zon zich weerkaatst
.
Inderdaad een somber Amsterdam.
Bekijkt het aspect van de milieuverloedering...
Tja, is gelukkig maar één aspect....er zijn vast heel wat andere .
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 03 apr 2006 12:24 pm
Zoals deze...
De Dapperstraat
Natuur is voor tevredenen of legen
En dan: wat is natuur nog in dit land?
een stukje bos, ter grootte van een krant.
Een heuvel met wat villaatjes ertege.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen.
De in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.
Dit heb ik bij mijzelve overdacht,
Verregend, op een miezerige morgen,
Domweg gelukkig in de Dapperstraat.
J.C. Bloem.
Lizzy
Zoals deze...
De Dapperstraat
Natuur is voor tevredenen of legen
En dan: wat is natuur nog in dit land?
een stukje bos, ter grootte van een krant.
Een heuvel met wat villaatjes ertege.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen.
De in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.
Dit heb ik bij mijzelve overdacht,
Verregend, op een miezerige morgen,
Domweg gelukkig in de Dapperstraat.
J.C. Bloem.
Lizzy
Geplaatst: 03 apr 2006 01:23 pm
Leuk Tiba...
Het leuke van dit thema bij de boeken en gedichten is dat ik me bij het lezen of bij de beschrijving van een boek weer door zo'n stad voel lopen,
ben een aantal jaren terug veel in den Haag geweest, en dat voelde inderdaad wel een beetje als dit gedicht.
ik ben ook hard aan t zoeken, maar nog niet met veel resultaat.
groetjes,
Wil
Leuk Tiba...
Het leuke van dit thema bij de boeken en gedichten is dat ik me bij het lezen of bij de beschrijving van een boek weer door zo'n stad voel lopen,
ben een aantal jaren terug veel in den Haag geweest, en dat voelde inderdaad wel een beetje als dit gedicht.
ik ben ook hard aan t zoeken, maar nog niet met veel resultaat.
groetjes,
Wil
Geplaatst: 03 apr 2006 02:37 pm
Aaaaah de Dapperstraat!!! Hebben we het net uitgebreid over gehad!
Dat ik daar niet aan dacht
En Tiba je gelooft het of niet ik heb gisteren allerlei gedichten gezocht van stadsdichters en zag niets en dan kom jij ineens met zo'n mooie van Daan de Ligt! Superdesuper!
Dettie
die ALLES (haha zo veel heb ik er niet) al doorgespit heeft voor stadsgedichten.
Aaaaah de Dapperstraat!!! Hebben we het net uitgebreid over gehad!
Dat ik daar niet aan dacht
En Tiba je gelooft het of niet ik heb gisteren allerlei gedichten gezocht van stadsdichters en zag niets en dan kom jij ineens met zo'n mooie van Daan de Ligt! Superdesuper!
Dettie
die ALLES (haha zo veel heb ik er niet) al doorgespit heeft voor stadsgedichten.
Geplaatst: 04 apr 2006 11:57 am
Een gedicht van Simon Vinkenoog over Amsterdam vind je hier:
http://www.noord.amsterdam.nl/smartsite.dws?id=8938
Ik durf het niet overtypen, want hij staat niet op de lijst van toestemmingen.
Groetjes. Tiba.
Een gedicht van Simon Vinkenoog over Amsterdam vind je hier:
http://www.noord.amsterdam.nl/smartsite.dws?id=8938
Ik durf het niet overtypen, want hij staat niet op de lijst van toestemmingen.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 04 apr 2006 12:40 pm
Utrecht Buys Ballotstraat
waar een ertstrein ploegt in stalen voren
welke trilling door voorname huizen gaat
laat de overweg onmatig van zich horen
waarna dan nog mijn stappen
de stilte tarten in de straat
ik zie een echtpaar achter hoge ramen
roerloos lezend strikt in evenwicht
ieder aan een tafelzijde
grijze haren onder ’t hoge licht
het gele schijnsel dat men er ziet
onthult delen van een kamer en suite
een schoorsteenmantel en een kabinet
de vale glans van pluchen stoelen
welke symmetrisch zijn neergezet
wat mij tijdloos heeft geleken
daar waar ik naar binnen heb gekeken
heeft toch slechts bestaan
tot wat later het kamerlicht werd uitgedaan
en ik ontnuchterd verder ben gegaan
Alfred van Haskerland
1990/2006
Toegestuurd gekregen van Alfred van Haskerland mét foto van de Buys Ballotstraat ca. 1970.
Bernadet
Utrecht Buys Ballotstraat
waar een ertstrein ploegt in stalen voren
welke trilling door voorname huizen gaat
laat de overweg onmatig van zich horen
waarna dan nog mijn stappen
de stilte tarten in de straat
ik zie een echtpaar achter hoge ramen
roerloos lezend strikt in evenwicht
ieder aan een tafelzijde
grijze haren onder ’t hoge licht
het gele schijnsel dat men er ziet
onthult delen van een kamer en suite
een schoorsteenmantel en een kabinet
de vale glans van pluchen stoelen
welke symmetrisch zijn neergezet
wat mij tijdloos heeft geleken
daar waar ik naar binnen heb gekeken
heeft toch slechts bestaan
tot wat later het kamerlicht werd uitgedaan
en ik ontnuchterd verder ben gegaan
Alfred van Haskerland
1990/2006
Toegestuurd gekregen van Alfred van Haskerland mét foto van de Buys Ballotstraat ca. 1970.
Bernadet
Geplaatst: 04 apr 2006 01:10 pm
En de gedichten staan op de site
http://www.poezie-leestafel.info/gedichten-over-steden
Dettie
En de gedichten staan op de site
http://www.poezie-leestafel.info/gedichten-over-steden
Dettie
Geplaatst: 04 apr 2006 01:23 pm
Wat een ijver, Dettie!
Heel mooi alweer.
Nog even over het laatste gedicht:
Waarom is hij ontnuchterd. Omdat het beeld verdwenen is, doordat het licht uitging? Hij zag een soort ideaal beeld, en droombeeld...en nu is het weg. Je kunt toch verder dromen over wat je hebt gezien, het beeld staat op je netvlies gegrift, zeker als je er nadien een gedicht kunt over schrijven.
Of snap ik "ontnuchterd" verkeerd?
Groetjes. Tiba.
Wat een ijver, Dettie!
Heel mooi alweer.
Nog even over het laatste gedicht:
wat mij tijdloos heeft geleken
daar waar ik naar binnen heb gekeken
heeft toch slechts bestaan
tot wat later het kamerlicht werd uitgedaan
en ik ontnuchterd verder ben gegaan
Waarom is hij ontnuchterd. Omdat het beeld verdwenen is, doordat het licht uitging? Hij zag een soort ideaal beeld, en droombeeld...en nu is het weg. Je kunt toch verder dromen over wat je hebt gezien, het beeld staat op je netvlies gegrift, zeker als je er nadien een gedicht kunt over schrijven.
Of snap ik "ontnuchterd" verkeerd?
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 04 apr 2006 01:25 pm
Misschien slaat het op wat mij tijdloos heeft geleken en roerloos lezend strikt in evenwicht
Door het uitgaan van de lamp was het tijdloze weg.
En dat roerloze maakte het bijna een museumbeeld.
Door het licht uit de doen was er beweging, het roerloze verdwenen.
Ook
een schoorsteenmantel en een kabinet
de vale glans van pluchen stoelen
welke symmetrisch zijn neergezet
maakt het een museumachtig iets
Zo gauw die lamp uitgaat is dat weg, de ontnuchtering volgt, het blijft niet.
Dettie
Misschien slaat het op wat mij tijdloos heeft geleken en roerloos lezend strikt in evenwicht
Door het uitgaan van de lamp was het tijdloze weg.
En dat roerloze maakte het bijna een museumbeeld.
Door het licht uit de doen was er beweging, het roerloze verdwenen.
Ook
een schoorsteenmantel en een kabinet
de vale glans van pluchen stoelen
welke symmetrisch zijn neergezet
maakt het een museumachtig iets
Zo gauw die lamp uitgaat is dat weg, de ontnuchtering volgt, het blijft niet.
Dettie
Geplaatst: 11 apr 2006 11:44 am
Berlijn Fuggerstraat
hier spiegelt in eenvormigheid
het veelvoud van verweerde vensters
waar geaderd stucwerk barst
aan bovenlijsten met een driehoekgevel
is wat mortel slordig aangestreken
daaronder klinkt een lach op onder praters
aan de maaltijd op een druk bezet terras
de lome zomeravond zucht
en plooit abrupt het tafeldek
een windvlaag kruist de platanen
stukken boomschors vliegen mee
ik zie de getroffen en geblutste auto’s
ontluisterd langs de stoeprand staan
Alfred van Haskerland
1993
Dit gedicht kregen we opgestuurd door Alfred van Haskerland
Berlijn Fuggerstraat
hier spiegelt in eenvormigheid
het veelvoud van verweerde vensters
waar geaderd stucwerk barst
aan bovenlijsten met een driehoekgevel
is wat mortel slordig aangestreken
daaronder klinkt een lach op onder praters
aan de maaltijd op een druk bezet terras
de lome zomeravond zucht
en plooit abrupt het tafeldek
een windvlaag kruist de platanen
stukken boomschors vliegen mee
ik zie de getroffen en geblutste auto’s
ontluisterd langs de stoeprand staan
Alfred van Haskerland
1993
Dit gedicht kregen we opgestuurd door Alfred van Haskerland
Geplaatst: 11 apr 2006 03:08 pm
Dat blijft toch wel erg leuk..dat dichter "ons"zelf gedichten sturen,
nog wel van het thema van deze maand.
En wat een mooi gedicht...
Berlijn is ook al zo'n stad die hoog op mijn wens-lijstje staat,
en als je dit leest krijg je toch bijna het gevoel dat je door de stad loopt
En wat een mooie laatste regels...
Dat tekent toch wel een beetje het verhaal van deze stad in een paar zinnen
Erg mooi!
groetjes,
Wil
Dat blijft toch wel erg leuk..dat dichter "ons"zelf gedichten sturen,
nog wel van het thema van deze maand.
En wat een mooi gedicht...
Berlijn is ook al zo'n stad die hoog op mijn wens-lijstje staat,
en als je dit leest krijg je toch bijna het gevoel dat je door de stad loopt
hier spiegelt in eenvormigheid
het veelvoud van verweerde vensters
waar geaderd stucwerk barst
aan bovenlijsten met een driehoekgevel
is wat mortel slordig aangestreken
En wat een mooie laatste regels...
ik zie de getroffen en geblutste auto’s
ontluisterd langs de stoeprand staan
Dat tekent toch wel een beetje het verhaal van deze stad in een paar zinnen
Erg mooi!
groetjes,
Wil
Geplaatst: 12 apr 2006 09:36 am
In den vreemde
Den Haag. Ik voel me er zo ver van huis,
dat ik me wel een brief zou willen schrijven.
Hoe gaat het met me, daar? Eerlijk gezegd
niet goed. Het blijft voor mij een soort
van België - snel wil je er weer uit
op weg naar waar het echt gebeuren moet.
Tussen de spoordijken volkstuintjes in de regen.
Uit het asiel waait altijd akelig geblaf.
Stoplichten, zeven, springen, tweemaal elke dag
op slag op rood als ik kom aangefietst.
En uit mijn kamer zie ik trams banaal
hun lussen draaien naar Den Haag Centraal.
Krokussen op het Voorhout in het vroege voorjaar
en in het Mauritshuis een meisje van Vermeer,
lang gras tussen de rails naar Scheveningen
en bij Kijkduin de rook van Ockenburg,
dat moest ik maar eens tot mijn zegeningen
gaan tellen. Want dan schreef ik me niet meer.
Anton Korteweg
Uit: Met Flinke Pas
Gedichten 1971-2001, een keuze
Meulenhoff Amsterdam 2003
Dettie
In den vreemde
Den Haag. Ik voel me er zo ver van huis,
dat ik me wel een brief zou willen schrijven.
Hoe gaat het met me, daar? Eerlijk gezegd
niet goed. Het blijft voor mij een soort
van België - snel wil je er weer uit
op weg naar waar het echt gebeuren moet.
Tussen de spoordijken volkstuintjes in de regen.
Uit het asiel waait altijd akelig geblaf.
Stoplichten, zeven, springen, tweemaal elke dag
op slag op rood als ik kom aangefietst.
En uit mijn kamer zie ik trams banaal
hun lussen draaien naar Den Haag Centraal.
Krokussen op het Voorhout in het vroege voorjaar
en in het Mauritshuis een meisje van Vermeer,
lang gras tussen de rails naar Scheveningen
en bij Kijkduin de rook van Ockenburg,
dat moest ik maar eens tot mijn zegeningen
gaan tellen. Want dan schreef ik me niet meer.
Anton Korteweg
Uit: Met Flinke Pas
Gedichten 1971-2001, een keuze
Meulenhoff Amsterdam 2003
Dettie
Geplaatst: 13 apr 2006 08:20 am
Blankenberge
Zij (belegen sloerie)
speelt het link, doet zich voor
als dame, koketteert en vouwt zich open
als een strandparasol, deelt vanille-ijs uit
en verse Berlijnse bollen, kirt van plezier
tijdens hoge, dwaze rondjes op de velodroom,
wuift als een diva naar de uitzinnige massa
die haar schelpjes voor de voeten gooit;
men adoreert haar, likt haar tenen,
offert haar klaprozen uit cellofaan
en op de stadhuisvlag prijken
(als smaakloos eerbetoon)
haar blanke borsten.
Maar, onder haar zware rokken
stinkt ze naar algen – het is leedvermaak
dat ze als zandkorrels hoorbaar laat knarsen
(wanneer tevergeefs een halfdappere augustuszon
zich in staketselhout vast probeert te bijten,
zware golven de zomerkleuren wegspoelen
met vunzig, schuimend water).
Zij, ach ja, zij
is oorspronkelijk – de gestrande gedachte
van een garnaalvisser die zwijgend de kim beloert
(de ruggengraat tussen land en zee geklemd,
op zijn schouders het tumult van kleiduivels
die van de zee niet weten, kermissen houden,
dansen rond het vuur),
en met betonnen vingers grijpt ze
naar de hemel, terwijl klokkengeluid
alweer een nieuw kadaver aankondigt
in deze stad van stervenden, deze kanker
die gulzig teert op bejaardenrot.
Zij, mijn lief,
is een viswijf dat ruikt naar pis,
voorbijgangers te lijf gaat met droge wijting,
zand in open ogen strooit,
en toch, en toch,
mijn bleke geuzenhart draagt haar
hoog als het schuim op de golven.
© Frédéric Leroy
Dit gedicht kregen we opgestuurd door Frédéric Leroy voor het thema steden
Dettie
Blankenberge
Zij (belegen sloerie)
speelt het link, doet zich voor
als dame, koketteert en vouwt zich open
als een strandparasol, deelt vanille-ijs uit
en verse Berlijnse bollen, kirt van plezier
tijdens hoge, dwaze rondjes op de velodroom,
wuift als een diva naar de uitzinnige massa
die haar schelpjes voor de voeten gooit;
men adoreert haar, likt haar tenen,
offert haar klaprozen uit cellofaan
en op de stadhuisvlag prijken
(als smaakloos eerbetoon)
haar blanke borsten.
Maar, onder haar zware rokken
stinkt ze naar algen – het is leedvermaak
dat ze als zandkorrels hoorbaar laat knarsen
(wanneer tevergeefs een halfdappere augustuszon
zich in staketselhout vast probeert te bijten,
zware golven de zomerkleuren wegspoelen
met vunzig, schuimend water).
Zij, ach ja, zij
is oorspronkelijk – de gestrande gedachte
van een garnaalvisser die zwijgend de kim beloert
(de ruggengraat tussen land en zee geklemd,
op zijn schouders het tumult van kleiduivels
die van de zee niet weten, kermissen houden,
dansen rond het vuur),
en met betonnen vingers grijpt ze
naar de hemel, terwijl klokkengeluid
alweer een nieuw kadaver aankondigt
in deze stad van stervenden, deze kanker
die gulzig teert op bejaardenrot.
Zij, mijn lief,
is een viswijf dat ruikt naar pis,
voorbijgangers te lijf gaat met droge wijting,
zand in open ogen strooit,
en toch, en toch,
mijn bleke geuzenhart draagt haar
hoog als het schuim op de golven.
© Frédéric Leroy
Dit gedicht kregen we opgestuurd door Frédéric Leroy voor het thema steden
Dettie
Geplaatst: 13 apr 2006 04:51 pm
Toulon
Geluid dat uit de foto's stijgt
Kale plekken binnen het hoofdgordijn
Wie er allemaal verdwenen zijn
Tegen de lijmstokken van de dood gevaren
Roekeloos, as, verstrooid verleden
Stomme film zonder gebaren
Naar de dood richt ik elk grijs kanon
In de haven van Toulon.
Hans van de Waarsenburg,
uit: De dorst der havensteden,
J.M. Meulenhoff, Amsterdam, 1990
Salut, Irene
Toulon
Geluid dat uit de foto's stijgt
Kale plekken binnen het hoofdgordijn
Wie er allemaal verdwenen zijn
Tegen de lijmstokken van de dood gevaren
Roekeloos, as, verstrooid verleden
Stomme film zonder gebaren
Naar de dood richt ik elk grijs kanon
In de haven van Toulon.
Hans van de Waarsenburg,
uit: De dorst der havensteden,
J.M. Meulenhoff, Amsterdam, 1990
Salut, Irene
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 36 gasten