Charles Ducal (nee)
Geplaatst: 30 nov 2007 01:20 pm
Charles Ducal heeft ook een recensie voor Leestafel geschreven over het boek Vrouwland.
Zie http://www.leestafel.info/boekenarchief/305/4671
Dettie
Charles Ducal heeft ook een recensie voor Leestafel geschreven over het boek Vrouwland.
Zie http://www.leestafel.info/boekenarchief/305/4671
Dettie
Geplaatst: 30 nov 2007 01:28 pm
Dank je!
Ook erg leuk dat je dat ondervonden hebt, Dettie. Fijn.
Het is ook echt zo, dat mensen beter gaan kijken. Daar ben ik van overtuigd
*********
Ik heb zin om eens een betoogje op te zetten over hoe poëzie te lezen.
Het lijkt me dat het vaak zo kan gaan bij gedichten lezen.
1) Je (*) leest en je denkt: "Oef, moeilijk. Ik kan er niets mee."
Misschien door losse woorden en zinnen die je niet begrijpt.
Vaak kan het komen doordat je het geheel niet te pakken krijgt.
Je wilt dat het gedicht als geheel tot je spreekt, dat jij dat verhaal begrijpt. Zoiets.
En dat wil dan #@#$@$#%$# niet lukken.
Woord voor woord lezen, zin voor zin proberen te begrijpen, is dan een remedie. Het kan helpen die onbegrijpelijke woorden en zinnen te verhelderen en het geheel stukje bij beetje beter aan te voelen.
2) Wat ook kan, is dat je leest en meteen een reactie hebt. "He! dat herken ik."
Je voelt melancholie, woede of vreugde en dan gaat het gedicht daarover. Meestal vul je dan de interpretatie met mensen en gebeurtenissen uit je leven die die gevoelens bij jou hebben opgewekt.
Daar is helemaal niets mis mee, prachtig dat een gedicht, dat taal dat met mensen kan doen. Het kan troost brengen, plezier, ontroering... Of misschien wel totale afkeer. Ook goed!
Maar ik heb het idee dat je iedereen toch een beetje te kort doet, jouzelf als lezer, de mensen die je van jouw interpretatie probeert te overtuigen en - als laatste maar niet de minste - de dichter (van alle sexen).
Jezelf omdat je je misschien te snel afsluit voor andere gevoelens, ervaringen, inzichten die het gedicht je ook nog te bieden heeft. Die je misschien daarvoor nog niet had, maar die wonder boven wonder ook bij je blijken te passen.
Om precies dezelfde reden de mensen die je zo graag wilt overtuigen.
Bovendien is er een kans dat je niet helemaal openstaat voor de interpretatie van de ander als die afwijkt van wat jij denkt.
Want jij snapt het! Je voelt het immers zo.
Tuurlijk, goed, prima.
Maar die ander snapt het ook en die voelt het ook zo.
En dat is even tuurlijk, goed, prima!
Waarom zou het niet beide kunnen?
Misschien zijn er zelfs nog wel hele andere mogelijkheden?
Ook ontneem je de ander en jezelf de kans om uit te wisselen. Wat gewoon leuk is om te doen. "Heee, vind jij dat? Daar zou ik nou nooit opgekomen zijn. Wat apart zeg. Boeiend!"
Tot slot: Doe je de dichter ook tekort? Ja, ik denk het wel.
Veel, misschien zelf wel (bijna) alle dichters wikken en wegen hun gedichten tot ze paars zien.
Moet ik nu een komma plaatsen of niet? Neem ik het ene woord of toch liever het andere? Passen die klanken wel mooi bij elkaar? Drukken ze uit wat ik wil? Is het ritme zoals ik het wil? Zet ik de woorden in deze volgorde of doe ik toch liever de omgekeerde zinsvolgorde? Moet dat woord blijven staan of kan het beter weg? enzovoort.
Ofwel: alles heeft een functie, waarvan de dichter vindt dat die zó het beste tot uitdrukking komt.
Zou jij als lezer in een keer begrijpen wat de dichters zeggen, waar ze zelf met bloederige moeite op hebben zitten zwoegen om het precies zó te zeggen? Het kan, maar ik geef je weinig kans.
Het minste wat je dan als lezer kunt doen is jezelf afvragen: Waarom nu juist die komma dáár, waarom dát woord en niet een ander, waarom dié klanken, waarom dát ritme, waarom dié zinsvolgorde, waarom die pauze daar? enzovoort.
Voor mij voelt het als arrogantie tegenover de dichter om te denken dat ik een gedicht heus wel begrijp zonder dat ik eerst analyseer of in elk geval een paar vragen over de verzen stel.
Nou is er niet zoveel mis met arrogantie op zijn tijd, maar in dit geval...
Ik voel me liever de gelijke van de dichters dan de betere.
Het geeft ook helemaal niet als ik niet al die vragen weet te beantwoorden.
Ook dat is poëzie, taal, kunst: er is iets ongrijpbaars aan. Het aloude je ne sais quoi. Die suggestie, dat mysterie, dat 'ongrijpbare' hoeft niet bepoteld te worden, dat mag je heel laten.
Maar pas nadat je je stinkende best hebt gedaan en het gedicht aan een kruisverhoor hebt onderworpen.
Niet dat dat gepluis altijd moet. Bewaar me.
Ik kan ook stil genieten van een gedicht zonder al dat pluizen.
Anders zou ik waarschijnlijk snel mijn set fileermesjes ergens op een onvindbare plek begraven - en de poëziebundels in de moerassige gronden ernaast.
Maar toch, gedichten fileren, ik vind het fijn en mooi om te doen.
Het is mijn eerbetoon aan mezelf, de taal, de poëzie, de dichters.
----
(*) Met 'je' bedoel ik 'men', 'mensen in het algemeen'.
Het zijn manieren van lezen die ik vaak zie bij mensen die poëzie lezen.
'Pff, moeilijk, ik begrijp het niet. Weg ermee!' of 'Ja hoor, ik snap het helemaal' en dan weinig meer openstaan voor de mening van anderen. Beide manieren vind ik jammer. Er is zoveel meer mogelijk!
Grada
_________________
'Do you think it's a whoozle?'
Laatst aangepast door Grada op 01 dec 2007 02:34 pm, in totaal 6 keer bewerkt
ik wilde Grada's manier van benaderen ook eens uitproberen en dat bevalt goed. Het maakt dat je beter kijkt.
Dank je!
Ook erg leuk dat je dat ondervonden hebt, Dettie. Fijn.
Het is ook echt zo, dat mensen beter gaan kijken. Daar ben ik van overtuigd
*********
Ik heb zin om eens een betoogje op te zetten over hoe poëzie te lezen.
Het lijkt me dat het vaak zo kan gaan bij gedichten lezen.
1) Je (*) leest en je denkt: "Oef, moeilijk. Ik kan er niets mee."
Misschien door losse woorden en zinnen die je niet begrijpt.
Vaak kan het komen doordat je het geheel niet te pakken krijgt.
Je wilt dat het gedicht als geheel tot je spreekt, dat jij dat verhaal begrijpt. Zoiets.
En dat wil dan #@#$@$#%$# niet lukken.
Woord voor woord lezen, zin voor zin proberen te begrijpen, is dan een remedie. Het kan helpen die onbegrijpelijke woorden en zinnen te verhelderen en het geheel stukje bij beetje beter aan te voelen.
2) Wat ook kan, is dat je leest en meteen een reactie hebt. "He! dat herken ik."
Je voelt melancholie, woede of vreugde en dan gaat het gedicht daarover. Meestal vul je dan de interpretatie met mensen en gebeurtenissen uit je leven die die gevoelens bij jou hebben opgewekt.
Daar is helemaal niets mis mee, prachtig dat een gedicht, dat taal dat met mensen kan doen. Het kan troost brengen, plezier, ontroering... Of misschien wel totale afkeer. Ook goed!
Maar ik heb het idee dat je iedereen toch een beetje te kort doet, jouzelf als lezer, de mensen die je van jouw interpretatie probeert te overtuigen en - als laatste maar niet de minste - de dichter (van alle sexen).
Jezelf omdat je je misschien te snel afsluit voor andere gevoelens, ervaringen, inzichten die het gedicht je ook nog te bieden heeft. Die je misschien daarvoor nog niet had, maar die wonder boven wonder ook bij je blijken te passen.
Om precies dezelfde reden de mensen die je zo graag wilt overtuigen.
Bovendien is er een kans dat je niet helemaal openstaat voor de interpretatie van de ander als die afwijkt van wat jij denkt.
Want jij snapt het! Je voelt het immers zo.
Tuurlijk, goed, prima.
Maar die ander snapt het ook en die voelt het ook zo.
En dat is even tuurlijk, goed, prima!
Waarom zou het niet beide kunnen?
Misschien zijn er zelfs nog wel hele andere mogelijkheden?
Ook ontneem je de ander en jezelf de kans om uit te wisselen. Wat gewoon leuk is om te doen. "Heee, vind jij dat? Daar zou ik nou nooit opgekomen zijn. Wat apart zeg. Boeiend!"
Tot slot: Doe je de dichter ook tekort? Ja, ik denk het wel.
Veel, misschien zelf wel (bijna) alle dichters wikken en wegen hun gedichten tot ze paars zien.
Moet ik nu een komma plaatsen of niet? Neem ik het ene woord of toch liever het andere? Passen die klanken wel mooi bij elkaar? Drukken ze uit wat ik wil? Is het ritme zoals ik het wil? Zet ik de woorden in deze volgorde of doe ik toch liever de omgekeerde zinsvolgorde? Moet dat woord blijven staan of kan het beter weg? enzovoort.
Ofwel: alles heeft een functie, waarvan de dichter vindt dat die zó het beste tot uitdrukking komt.
Zou jij als lezer in een keer begrijpen wat de dichters zeggen, waar ze zelf met bloederige moeite op hebben zitten zwoegen om het precies zó te zeggen? Het kan, maar ik geef je weinig kans.
Het minste wat je dan als lezer kunt doen is jezelf afvragen: Waarom nu juist die komma dáár, waarom dát woord en niet een ander, waarom dié klanken, waarom dát ritme, waarom dié zinsvolgorde, waarom die pauze daar? enzovoort.
Voor mij voelt het als arrogantie tegenover de dichter om te denken dat ik een gedicht heus wel begrijp zonder dat ik eerst analyseer of in elk geval een paar vragen over de verzen stel.
Nou is er niet zoveel mis met arrogantie op zijn tijd, maar in dit geval...
Ik voel me liever de gelijke van de dichters dan de betere.
Het geeft ook helemaal niet als ik niet al die vragen weet te beantwoorden.
Ook dat is poëzie, taal, kunst: er is iets ongrijpbaars aan. Het aloude je ne sais quoi. Die suggestie, dat mysterie, dat 'ongrijpbare' hoeft niet bepoteld te worden, dat mag je heel laten.
Maar pas nadat je je stinkende best hebt gedaan en het gedicht aan een kruisverhoor hebt onderworpen.
Niet dat dat gepluis altijd moet. Bewaar me.
Ik kan ook stil genieten van een gedicht zonder al dat pluizen.
Anders zou ik waarschijnlijk snel mijn set fileermesjes ergens op een onvindbare plek begraven - en de poëziebundels in de moerassige gronden ernaast.
Maar toch, gedichten fileren, ik vind het fijn en mooi om te doen.
Het is mijn eerbetoon aan mezelf, de taal, de poëzie, de dichters.
----
(*) Met 'je' bedoel ik 'men', 'mensen in het algemeen'.
Het zijn manieren van lezen die ik vaak zie bij mensen die poëzie lezen.
'Pff, moeilijk, ik begrijp het niet. Weg ermee!' of 'Ja hoor, ik snap het helemaal' en dan weinig meer openstaan voor de mening van anderen. Beide manieren vind ik jammer. Er is zoveel meer mogelijk!
Grada
_________________
'Do you think it's a whoozle?'
Laatst aangepast door Grada op 01 dec 2007 02:34 pm, in totaal 6 keer bewerkt
Geplaatst: 30 nov 2007 01:51 pm
Mooi, mooi, mooi! Ik ga het boek zeker lezen.
Wat leuk dat hij dat voor ons gedaan heeft, trouwens.
Had jij hem gevraagd, Dettie?
Grada
_________________
'Do you think it's a whoozle?'
Charles Ducal heeft ook een recensie voor Leestafel geschreven over het boek Vrouwland.
Zie http://www.leestafel.info/boekenarchief/305/4671
Mooi, mooi, mooi! Ik ga het boek zeker lezen.
Wat leuk dat hij dat voor ons gedaan heeft, trouwens.
Had jij hem gevraagd, Dettie?
Grada
_________________
'Do you think it's a whoozle?'
Geplaatst: 30 nov 2007 02:26 pm
Grada schreef
Ja herkenbaar!
En dat is voor mij het meest prettige aan poëzie.
Soms geeft het troost, soms is het een verrassing juist door de herkenning of door de draai die de dichter er aan geeft waardoor je eigen (deels herkende) gedachten ook op een ander spoor gezet worden en in een ander verrassend licht geplaatst worden.
Nee soms is er gewoon een stil genieten.
Ja, ook het 'gepluis' is mooi. Soms heb ik wel dat juist door dat gepluis het gedicht ineens heel anders wordt. Een bijv. voor mij in eerste instantie droevig lijkend gedicht kan helemaal niet droevig zijn of andersom. Die ontdekkingen vind ik heerlijk.
Dettie
Grada schreef
Je leest en je denkt: "Oef, moeilijk. Ik kan er niets mee."
Misschien door losse woorden en zinnen die je niet begrijpt.
Vaak kan het komen doordat je het geheel niet te pakken krijgt.
Ja herkenbaar!
Wat ook kan, is dat je leest en meteen een reactie hebt. "He! dat herken ik."
En dat is voor mij het meest prettige aan poëzie.
Soms geeft het troost, soms is het een verrassing juist door de herkenning of door de draai die de dichter er aan geeft waardoor je eigen (deels herkende) gedachten ook op een ander spoor gezet worden en in een ander verrassend licht geplaatst worden.
Niet dat dat gepluis altijd moet van mezelf, ik kan ook genieten van een gedicht zonder al dat pluizen.
Nee soms is er gewoon een stil genieten.
Maar toch, ik vind het fijn en mooi om te doen.
Ja, ook het 'gepluis' is mooi. Soms heb ik wel dat juist door dat gepluis het gedicht ineens heel anders wordt. Een bijv. voor mij in eerste instantie droevig lijkend gedicht kan helemaal niet droevig zijn of andersom. Die ontdekkingen vind ik heerlijk.
Dettie
Geplaatst: 29 dec 2007 11:56 am
En Charles Ducal is nu ook te vinden in het archief
http://www.poezie-leestafel.info/charles-ducal
Dettie
En Charles Ducal is nu ook te vinden in het archief
http://www.poezie-leestafel.info/charles-ducal
Dettie
Geplaatst: 29 dec 2007 11:12 pm
Nu ook dit artikel gelezen waarop in de site naar verwezen wordt:
http://www.dbnl.org/tekst/_die004199301 ... 1_0013.htm
Tiba.
Nu ook dit artikel gelezen waarop in de site naar verwezen wordt:
http://www.dbnl.org/tekst/_die004199301 ... 1_0013.htm
Tiba.
Geplaatst: 30 dec 2007 05:36 am
Dat artikel zou ook wel passen in de literatuurcursus als ik het zo lees.
En dit is uit mijn hart gegerepen:
Of een boek gemaakt is door een saai of een blitz iemand, door een misantroop of een exhibitionist, is uiteindelijk niet belangrijk; de vraag is in welke mate het de lezer verrijkt. Hem nieuw inzicht, nieuwe ervaringen en nieuwe taal schenkt. Zijn verbeelding openbreekt, zijn vermogen tot begrip en inleving vergroot, zijn eigen verwoording van de wereld aanscherpt; als ik een boek schrijf, wil ik geen aandacht voor mijn persoon of mijn wereld, maar wil ik de persoon en de wereld van anderen raken. Ik wil voor mijn boek een ruimer leven dan het mijne.
Wat de lezer nodig heeft om goed te kunnen lezen is: goed onderwijs, een volwassen kritiek en een degelijke boekhandel. Wat hij niet nodig heeft is het tirannieke en opdringerige circuit van de hits en de musts: de toptiens, de boekenbeurzen, de AKO-prijzen en de groothandel in bedrukt papier. Echte lezers vind je tegenwoordig wellicht eerder in tweedehandszaken dan in de gewone boekhandel. Omdat het aanbod er niet geprogrammeerd is, omdat je er nog kan snuffelen en ontdekkingen doen. Omdat de hete adem van de commercie er niet in je nek blaast.
Dit is precies de reden waarom de debutantenpagina er is.
Maar wat hij over poëzie zelf en het dichterschap te zeggen heeft is ook zeer raak.
Dettie
Dat artikel zou ook wel passen in de literatuurcursus als ik het zo lees.
En dit is uit mijn hart gegerepen:
Of een boek gemaakt is door een saai of een blitz iemand, door een misantroop of een exhibitionist, is uiteindelijk niet belangrijk; de vraag is in welke mate het de lezer verrijkt. Hem nieuw inzicht, nieuwe ervaringen en nieuwe taal schenkt. Zijn verbeelding openbreekt, zijn vermogen tot begrip en inleving vergroot, zijn eigen verwoording van de wereld aanscherpt; als ik een boek schrijf, wil ik geen aandacht voor mijn persoon of mijn wereld, maar wil ik de persoon en de wereld van anderen raken. Ik wil voor mijn boek een ruimer leven dan het mijne.
Wat de lezer nodig heeft om goed te kunnen lezen is: goed onderwijs, een volwassen kritiek en een degelijke boekhandel. Wat hij niet nodig heeft is het tirannieke en opdringerige circuit van de hits en de musts: de toptiens, de boekenbeurzen, de AKO-prijzen en de groothandel in bedrukt papier. Echte lezers vind je tegenwoordig wellicht eerder in tweedehandszaken dan in de gewone boekhandel. Omdat het aanbod er niet geprogrammeerd is, omdat je er nog kan snuffelen en ontdekkingen doen. Omdat de hete adem van de commercie er niet in je nek blaast.
Dit is precies de reden waarom de debutantenpagina er is.
Maar wat hij over poëzie zelf en het dichterschap te zeggen heeft is ook zeer raak.
Dettie
Que faire?
Op een middag verscheen hij in de stad,
het gezicht bleek, de jas versleten,
als teruggekeerd uit het graf.
Wij stonden opzij, wat verlegen,
bang dat hij opnieuw zou gaan preken
Wij hadden een baan en weinig tijd,
maar waren zijn leerling geweest,
lang geleden. Dus, bang voor verraad,
sloegen wij hem op de schouder
en konden nog altijd de bijbel
citeren en spraken nog altijd de taal
van de opstand, het groot ideaal.
(Alsof hij nooit dood was gegaan.)
En tikten met spijtige vingers
op onze horloges, opgelucht
dat hij zweeg, ons nauwelijks herkende.
's Avonds in de kroeg, de hele bende.
Peter bootste hem na (goddelijk!):
voorwaar, voorwaar...
Het werd laat,
de zon kwam al op.
Een van ons imiteerde een haan.
© Charles Ducal
uit: In inkt gewassen
Uitgeverij Atlas, 2006
Ben gelijk 'Que faire' opnieuw gaan lezen.
Denk je dat met de leerlingen de apostelen bedoeld worden Molly?
Peter=Petrus?
En het beroemde kraaien van de haan als het verraad.
-----
Even ter informatie, op dit forum hebben we het liever niet over politiek of godsdienstige zaken omdat het erg gevoelige onderwerpen zijn die vaak ontaarden in pittige meningsverschillen. De een is zwaar voor die politieke partij, de ander denkt precies het tegenovergestelde. De een is erg gelovig en weer een ander totaal niet gelovig. Dat loopt bijna altijd uit de hand omdat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als iemand niet de mening van de andr deelt. Vandaar dat die 'regel' ingevoerd is.
Voor politieke uitingen en/of godsdienstige uitingen zijn er heel veel andere fora. Een gedicht analyseren is wat anders dan eigen politieke of godsdienstige meningen te uiten.
Pfff moeilijk uit te leggen maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Groetjes
Dettie
Op een middag verscheen hij in de stad,
het gezicht bleek, de jas versleten,
als teruggekeerd uit het graf.
Wij stonden opzij, wat verlegen,
bang dat hij opnieuw zou gaan preken
Wij hadden een baan en weinig tijd,
maar waren zijn leerling geweest,
lang geleden. Dus, bang voor verraad,
sloegen wij hem op de schouder
en konden nog altijd de bijbel
citeren en spraken nog altijd de taal
van de opstand, het groot ideaal.
(Alsof hij nooit dood was gegaan.)
En tikten met spijtige vingers
op onze horloges, opgelucht
dat hij zweeg, ons nauwelijks herkende.
's Avonds in de kroeg, de hele bende.
Peter bootste hem na (goddelijk!):
voorwaar, voorwaar...
Het werd laat,
de zon kwam al op.
Een van ons imiteerde een haan.
© Charles Ducal
uit: In inkt gewassen
Uitgeverij Atlas, 2006
Ben gelijk 'Que faire' opnieuw gaan lezen.
Denk je dat met de leerlingen de apostelen bedoeld worden Molly?
Peter=Petrus?
En het beroemde kraaien van de haan als het verraad.
-----
Even ter informatie, op dit forum hebben we het liever niet over politiek of godsdienstige zaken omdat het erg gevoelige onderwerpen zijn die vaak ontaarden in pittige meningsverschillen. De een is zwaar voor die politieke partij, de ander denkt precies het tegenovergestelde. De een is erg gelovig en weer een ander totaal niet gelovig. Dat loopt bijna altijd uit de hand omdat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als iemand niet de mening van de andr deelt. Vandaar dat die 'regel' ingevoerd is.
Voor politieke uitingen en/of godsdienstige uitingen zijn er heel veel andere fora. Een gedicht analyseren is wat anders dan eigen politieke of godsdienstige meningen te uiten.
Pfff moeilijk uit te leggen maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Groetjes
Dettie
Dettie en Jan S,
Ik wil ook geen discussiestof doen opwaaien,
over welke politieke partij of religie dan ook,
maar ik zag er inderdaad iets apostelachtigs in,
bij het woord leerlingen en dacht aan de haan
die kraaide nadat Petrus zijn Heer verloochende.
Dat wilde ik gewoon even zeggen,
omdat Ducal bij mij die illusie wekte.
Molly
Ik wil ook geen discussiestof doen opwaaien,
over welke politieke partij of religie dan ook,
maar ik zag er inderdaad iets apostelachtigs in,
bij het woord leerlingen en dacht aan de haan
die kraaide nadat Petrus zijn Heer verloochende.
Dat wilde ik gewoon even zeggen,
omdat Ducal bij mij die illusie wekte.
Molly
~ Het is een kunst om de zee in een glas te vangen ~
(naar: Italo Calvino)
(naar: Italo Calvino)
Te leen uit de bieb: Charles Ducal - Toegedekt met een liedje (2009).
Bij een eerste, te terloopse lezing, ontdekte ik al een paar juweeltjes. Jammer dat er niets meer opgenomen mag worden. Er zat echt wel iets bij voor Gedicht Uitgelicht of een gezamenlijk uitpluizen op het forum.
Librije.
P.S. Wisten jullie trouwens dat hij het gedichtendagessay schrijft dit jaar? Alle poëzie dateert van vandaag - vanaf 28 januari te koop voor 2,50.
Bij een eerste, te terloopse lezing, ontdekte ik al een paar juweeltjes. Jammer dat er niets meer opgenomen mag worden. Er zat echt wel iets bij voor Gedicht Uitgelicht of een gezamenlijk uitpluizen op het forum.
Librije.
P.S. Wisten jullie trouwens dat hij het gedichtendagessay schrijft dit jaar? Alle poëzie dateert van vandaag - vanaf 28 januari te koop voor 2,50.
Hetzelfde zien
Maar het zò zien
Zoals niemand het zag
(J.A. Deelder - Euforismen
Bezige Bij, 1991)
Maar het zò zien
Zoals niemand het zag
(J.A. Deelder - Euforismen
Bezige Bij, 1991)
Librije schreef:Te leen uit de bieb: Charles Ducal - Toegedekt met een liedje (2009).
Bij een eerste, te terloopse lezing, ontdekte ik al een paar juweeltjes. Jammer dat er niets meer opgenomen mag worden. Er zat echt wel iets bij voor Gedicht Uitgelicht of een gezamenlijk uitpluizen op het forum.
Librije.
P.S. Wisten jullie trouwens dat hij het gedichtendagessay schrijft dit jaar? Alle poëzie dateert van vandaag - vanaf 28 januari te koop voor 2,50.
Ja, jammer dat er niets meer mag opgenomen worden. Dit en tijdsgebrek heeft hier tot gevolg dat de 2 bundels die ik heb ongelezen blijven. De luttele tijd gaat naar andere gedichten. Bedankt voor de tip van het gedichtendagessay, ben er wel nieuwsgierig naar, hopelijk heeft mijn boekhandel het.
Tiba.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten