Geplaatst: 19 aug 2005 12:41 pm
Het is prachtig. Ik ga het overschrijven.
Lizzy
* M. Vasalis (ja uitgegeven door Van Oorschot)
Geplaatst: 19 aug 2005 03:09 pm
Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Schrijf toevallig net een gedicht van Vasalis op een rouwkaart, met een eigen tekst erbij. Op de verjaardag van mijn vader is een dierbare persoon overleden. En op de verjaardag van mijn vader ben ik enorm geschrokken van het dementeringsproces wat zich bij mijn moeder in versneld tempo aan het ontwikkelen is.
Ik schrijf het ook meteen over. Bedankt Dettie.
Irene
Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Schrijf toevallig net een gedicht van Vasalis op een rouwkaart, met een eigen tekst erbij. Op de verjaardag van mijn vader is een dierbare persoon overleden. En op de verjaardag van mijn vader ben ik enorm geschrokken van het dementeringsproces wat zich bij mijn moeder in versneld tempo aan het ontwikkelen is.
Ik schrijf het ook meteen over. Bedankt Dettie.
Irene
Geplaatst: 21 aug 2005 09:55 am
Hallo allemaal
Voor mijn herexamen concept ontw. moet ik een gedicht ananlyseren en het auditief vertalen. Daarvoor koos ik het gediht Sotto Voce van M. Vasalis.Ik ben eigenlijk vooral op zoek naar concrete gegevens ivm het gedicht. Wanneer,waar, waarom, is het geschreven enz. Kan iemand mij helpen? Ik had heel graag de kinderen of één van de kinderen geinterviewd weten jullie mss hoe ik die zou kunnen bereiken? Ik heb al een mail gestuurd naar de uitgever van haar laatste bundel (kustlijn, 2002)maar nog geen reactie gekregen.
Alvast bedankt!!
Groetjesn Ina
Hallo allemaal
Voor mijn herexamen concept ontw. moet ik een gedicht ananlyseren en het auditief vertalen. Daarvoor koos ik het gediht Sotto Voce van M. Vasalis.Ik ben eigenlijk vooral op zoek naar concrete gegevens ivm het gedicht. Wanneer,waar, waarom, is het geschreven enz. Kan iemand mij helpen? Ik had heel graag de kinderen of één van de kinderen geinterviewd weten jullie mss hoe ik die zou kunnen bereiken? Ik heb al een mail gestuurd naar de uitgever van haar laatste bundel (kustlijn, 2002)maar nog geen reactie gekregen.
Alvast bedankt!!
Groetjesn Ina
Geplaatst: 21 aug 2005 09:56 am
M. Vasalis (1909-1998) is de schrijversnaam van M. Droogleever Fortuyn-Leenmans, psychiater. In 1940 debuteerde zij met de novelle Onweer (die deel uitmaakte van het boekenweekgeschenk Drie novellen); in hetzelfde jaar verscheen haar bundel Parken en woestijnen bij Uitgeverij Stols, die bekroond werd met de Van der Hoogtprijs. Er volgden nog drie bundels: De vogel Phoenix (1947), Vergezichten en gezichten (1954) en recent de postuum verschenen bundel De oude kustlijn (2002).
De dichteres ontving voor haar oeuvre de Constantijn Huygensprijs in 1974 en de P.C. Hooftprijs in 1982. Hoewel zij altijd is blijven schrijven, verklaarde zij het uitblijven van nieuwe publicaties na 1954 in haar dankwoord bij de inontvangstneming van de Huygensprijs als volgt: ‘Wat mij in en na de oorlog overkomen is komt hierop neer: een enorme relativering van mijn eigen lot... Ik moest voortdurend tot de conclusie komen dat mijn commentaar volstrekt overbodig was.’ Dit neemt niet weg dat haar werk door steeds nieuwe generaties wordt ontdekt; zij behoort dan ook to de meest gelezen dichters in Nederland.
Aangenomen werd dat Vasalis na haar laatste publicatie geen gedichten meer schreef. Ze blijkt dat wel te hebben gedaan en enkele jaren voor haar dood besloot ze een nieuwe bundel 'De oude kustlijn'samen te stellen. Ze vroeg haar kinderen het werk af te maken en gaf hen de titel mee. De bundel bevat zowel recent werk als vroegere gedichten.
Dettie
M. Vasalis (1909-1998) is de schrijversnaam van M. Droogleever Fortuyn-Leenmans, psychiater. In 1940 debuteerde zij met de novelle Onweer (die deel uitmaakte van het boekenweekgeschenk Drie novellen); in hetzelfde jaar verscheen haar bundel Parken en woestijnen bij Uitgeverij Stols, die bekroond werd met de Van der Hoogtprijs. Er volgden nog drie bundels: De vogel Phoenix (1947), Vergezichten en gezichten (1954) en recent de postuum verschenen bundel De oude kustlijn (2002).
De dichteres ontving voor haar oeuvre de Constantijn Huygensprijs in 1974 en de P.C. Hooftprijs in 1982. Hoewel zij altijd is blijven schrijven, verklaarde zij het uitblijven van nieuwe publicaties na 1954 in haar dankwoord bij de inontvangstneming van de Huygensprijs als volgt: ‘Wat mij in en na de oorlog overkomen is komt hierop neer: een enorme relativering van mijn eigen lot... Ik moest voortdurend tot de conclusie komen dat mijn commentaar volstrekt overbodig was.’ Dit neemt niet weg dat haar werk door steeds nieuwe generaties wordt ontdekt; zij behoort dan ook to de meest gelezen dichters in Nederland.
Aangenomen werd dat Vasalis na haar laatste publicatie geen gedichten meer schreef. Ze blijkt dat wel te hebben gedaan en enkele jaren voor haar dood besloot ze een nieuwe bundel 'De oude kustlijn'samen te stellen. Ze vroeg haar kinderen het werk af te maken en gaf hen de titel mee. De bundel bevat zowel recent werk als vroegere gedichten.
Dettie
BerichtGeplaatst: 21 aug 2005 09:56 am
Over Vasalis
http://www.geocities.com/Athens/Ithaca/ ... alism.html
In Vergezichten en gezichten ligt de nadruk vooral op het menselijk tekort en de onmacht van de taal. In haar hele poëtische oeuvre worden verschijnselen uit de werkelijkheid steeds geplaatst in het licht van het eeuwige. De werkelijkheid toont de lezer een chaotisch en verbrokkeld beeld. De dichter zoekt naar de samenhang, de harmonie in die chaotische werkelijkheid en tracht de eenheid te herstellen door het leggen van verbanden. Om deze reden werd Vasalis' poëzie wel gekenmerkt als neosymbolistisch.
Er is in 2003 een lezingenserie geweest bij de Faculteit der letteren waar o.a. Vasalis besproken is.
http://www.rug.nl/Corporate/nieuws/pers ... ek8/014_04
Onderaan het bericht staat een adres en e-mail adres misschien kunnen zij je verder helpen?
of je vraag bij Rottend staal stellen
http://www.epibreren.com/rs/rs_frame.ht ... 00112.html
of bij Meander
http://meander.italics.net/l/
Rense Sinkgraven, dichter, heeft een jaar na het overlijden van Vasalis in Filmcentrum Poelestraat de herdenking van de eerste sterfdag van de dichteres M. Vasalis mede georganiseerd.
http://www.poeziemarathon.nl/dichters/sinkgraven.html
Misschien kan je met hem contact opnemen.
Dettie
Over Vasalis
http://www.geocities.com/Athens/Ithaca/ ... alism.html
In Vergezichten en gezichten ligt de nadruk vooral op het menselijk tekort en de onmacht van de taal. In haar hele poëtische oeuvre worden verschijnselen uit de werkelijkheid steeds geplaatst in het licht van het eeuwige. De werkelijkheid toont de lezer een chaotisch en verbrokkeld beeld. De dichter zoekt naar de samenhang, de harmonie in die chaotische werkelijkheid en tracht de eenheid te herstellen door het leggen van verbanden. Om deze reden werd Vasalis' poëzie wel gekenmerkt als neosymbolistisch.
Er is in 2003 een lezingenserie geweest bij de Faculteit der letteren waar o.a. Vasalis besproken is.
http://www.rug.nl/Corporate/nieuws/pers ... ek8/014_04
Onderaan het bericht staat een adres en e-mail adres misschien kunnen zij je verder helpen?
of je vraag bij Rottend staal stellen
http://www.epibreren.com/rs/rs_frame.ht ... 00112.html
of bij Meander
http://meander.italics.net/l/
Rense Sinkgraven, dichter, heeft een jaar na het overlijden van Vasalis in Filmcentrum Poelestraat de herdenking van de eerste sterfdag van de dichteres M. Vasalis mede georganiseerd.
http://www.poeziemarathon.nl/dichters/sinkgraven.html
Misschien kan je met hem contact opnemen.
Dettie
Geplaatst: 17 sep 2005 10:26 am
Vriend
Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger, van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van borden
broeder, maar van een andere moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven en als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en altijd in zijn richting.
-Maria Vasalis,
de oude kustlijn-
Van Oorschot 2004
Wil
Dit gedicht ook hier geplaatst, Wil
Tiba
Vriend
Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger, van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van borden
broeder, maar van een andere moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven en als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en altijd in zijn richting.
-Maria Vasalis,
de oude kustlijn-
Van Oorschot 2004
Wil
Dit gedicht ook hier geplaatst, Wil
Tiba
Geplaatst: 01 nov 2005 12:35 pm
Eb
Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
Iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten
Uitgeverij van Oorschot 1954
Dettie
Eb
Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
Iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten
Uitgeverij van Oorschot 1954
Dettie
Geplaatst: 27 dec 2005 02:57 pm
Herfst
Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot,
steeds zeldner denk ik dat mijn werkelijk wezen
zich tonen zal en durven te genezen
van de steeds naderende duidelijker dood.
Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover
verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.
Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd
en er is haast geen tijd meer voor mij over.
Er ruist een hoge ruime wind
door de recht opgerezen bomen:
aan het zwarte water is een hert gekomen,
en door het oevergras schijnt laag de zon...
Dit is het enig antwoord, dat ik vind,
dat mij bevrijden zou, zo ik t vertalen kon.
Maria Vasalis,
uit Parken en Woestijnen
Van Oorschot 1940.
Wil
Stond bij de herfstgedichten, ook even hier gezet
Dettie
Herfst
Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot,
steeds zeldner denk ik dat mijn werkelijk wezen
zich tonen zal en durven te genezen
van de steeds naderende duidelijker dood.
Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover
verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.
Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd
en er is haast geen tijd meer voor mij over.
Er ruist een hoge ruime wind
door de recht opgerezen bomen:
aan het zwarte water is een hert gekomen,
en door het oevergras schijnt laag de zon...
Dit is het enig antwoord, dat ik vind,
dat mij bevrijden zou, zo ik t vertalen kon.
Maria Vasalis,
uit Parken en Woestijnen
Van Oorschot 1940.
Wil
Stond bij de herfstgedichten, ook even hier gezet
Dettie
Geplaatst: 27 dec 2005 02:58 pm
Herfst
Toornige vreugde doet mij rechtop gaan
dwars door de herfstige plantsoenen
waar in het nat verwilderd gras
rillend naast de zwarte plas
een troep verregende kalkoenen
verworpen, onheilspellend staat.
De wind schuift in de glazen wolken
lichtende wakken hemel open
en wervelt glinsterende kolken
omhoog uit gele bladerhopen.
Als gevallen englen hokken
door geen zon meer te verzoenen
in een somber dreigend mokken
daar mijn broeders de kalkoenen.
Maria Vasalis,
uit parken en woestijnen
Wil.
Stond bij de herfstgedichten, ook even hier gezet
Dettie
Herfst
Toornige vreugde doet mij rechtop gaan
dwars door de herfstige plantsoenen
waar in het nat verwilderd gras
rillend naast de zwarte plas
een troep verregende kalkoenen
verworpen, onheilspellend staat.
De wind schuift in de glazen wolken
lichtende wakken hemel open
en wervelt glinsterende kolken
omhoog uit gele bladerhopen.
Als gevallen englen hokken
door geen zon meer te verzoenen
in een somber dreigend mokken
daar mijn broeders de kalkoenen.
Maria Vasalis,
uit parken en woestijnen
Wil.
Stond bij de herfstgedichten, ook even hier gezet
Dettie
Geplaatst: 28 dec 2005 03:17 pm
Vasalis is ook weer bijgewerkt op de site
klik hier http://www.poezie-leestafel.info/m-vasalis
Dettie
Vasalis is ook weer bijgewerkt op de site
klik hier http://www.poezie-leestafel.info/m-vasalis
Dettie
Geplaatst: 29 dec 2005 05:41 pm
Zoals een hond
Zoals een hond, verdrinkend,
in zijn redders handen bijt,
bijt mijn gevoel de reddende gedachte,
dat deze nood voorbijgaat en dat zulke nachten
eenmaal weer zullen blusschen in de tijd.
Het eerst verdronkene is de verwachting,
de hoop zieltoogt. Maar de herinnering
vecht het hardnekkigst. Lieveling!
M. Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten
Van Oorschot 1954
Tiba.
Zoals een hond
Zoals een hond, verdrinkend,
in zijn redders handen bijt,
bijt mijn gevoel de reddende gedachte,
dat deze nood voorbijgaat en dat zulke nachten
eenmaal weer zullen blusschen in de tijd.
Het eerst verdronkene is de verwachting,
de hoop zieltoogt. Maar de herinnering
vecht het hardnekkigst. Lieveling!
M. Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten
Van Oorschot 1954
Tiba.
Het ezeltje
In de korte, blauwe schemering
deed ik een kleine wandeling.
De grond was rood, gebarsten-droog.
De lucht was dun en vreeslijk hoog,
en blauwe distels stijf en grillig
ritselden driftig en onwilig.
Stil grazend naast een grijze rots
zag ik opeens op hoge benen
een jonge ezel; zijn oren schenen
doorzichtig, zijn gelaat was trots.
Zijn lange, ambren ogen blonken
als water, ernstig en bezonken
en onpartijdig was zijn blik.
En na een korte, felle schrik
verstarde ik in verwondering.
Of kan het eerbied zijn geweest
voor dit schoon, ongeschonden beest,
waarmee ik langzaam verder ging?
Een pijnlijke herinnering:
zo ben ik vroeger ook geweest.
Die gaafheid en zachtzinnigheid,
onzware ernst en droomrigheid,
o kon ik dat nog ééns herwinnen,
kon ik nog ééns opnieuw beginnen.
Maria Vasalis,
uit Parken en woestijnen
Van Oorschot 1940
Wil
In de korte, blauwe schemering
deed ik een kleine wandeling.
De grond was rood, gebarsten-droog.
De lucht was dun en vreeslijk hoog,
en blauwe distels stijf en grillig
ritselden driftig en onwilig.
Stil grazend naast een grijze rots
zag ik opeens op hoge benen
een jonge ezel; zijn oren schenen
doorzichtig, zijn gelaat was trots.
Zijn lange, ambren ogen blonken
als water, ernstig en bezonken
en onpartijdig was zijn blik.
En na een korte, felle schrik
verstarde ik in verwondering.
Of kan het eerbied zijn geweest
voor dit schoon, ongeschonden beest,
waarmee ik langzaam verder ging?
Een pijnlijke herinnering:
zo ben ik vroeger ook geweest.
Die gaafheid en zachtzinnigheid,
onzware ernst en droomrigheid,
o kon ik dat nog ééns herwinnen,
kon ik nog ééns opnieuw beginnen.
Maria Vasalis,
uit Parken en woestijnen
Van Oorschot 1940
Wil
Geplaatst: 15 jan 2006 12:59 pm
Duif
Het had geonweerd en de straat was nat,
het asfalt lag als water aan de oever
van het trottoir, waar plechtig trad
een duif en koerde als een kind, maar droever.
De hemel boven 't park werd licht,
de bomen stonden groen, afzonderlijk,
en ieder leek een bos, zo vol, zo wonderlijk
en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.
Ik liep te kijken in de korte stille straat
en zag de duif, de kleur van onweer op zijn veugels
en poten roze als de dageraad.
Maria Vasalis,
uit vergezichten en gezichten
Wil
Dierengedicht, ook even hier geplaatst
Duif
Het had geonweerd en de straat was nat,
het asfalt lag als water aan de oever
van het trottoir, waar plechtig trad
een duif en koerde als een kind, maar droever.
De hemel boven 't park werd licht,
de bomen stonden groen, afzonderlijk,
en ieder leek een bos, zo vol, zo wonderlijk
en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.
Ik liep te kijken in de korte stille straat
en zag de duif, de kleur van onweer op zijn veugels
en poten roze als de dageraad.
Maria Vasalis,
uit vergezichten en gezichten
Wil
Dierengedicht, ook even hier geplaatst
Geplaatst: 15 jan 2006 02:54 pm
En nog één dierengedicht van maria Vasalis...
Paard gezien bij circus Straszburger
Paard, dat bereden door een droom
zonder teugel, zonder toom
gestort kwam als een voorjaarswind,
de eerste, door de kale lanen,
regen en duister uit zijn manen,
warm van zichzelf, koud van de nacht.
Zwart paard, o bliksemende benen,
ogen gebald, neusvlegels open,
- o waarvandaan, waarheen gelopen-
de hoeven kloppend als een hart,
tot barstens toe, zo rap, zo zwart,
en dat zich plots omhoog verhief
met hoeven, die de hemel raakten,
verblindend in zijn duisternis...
en even plotseling verdwenen
als hartstocht en zijn luister is.
Maria Vasalis,
uit vergezichten en gezichten
Wil
En nog één dierengedicht van maria Vasalis...
Paard gezien bij circus Straszburger
Paard, dat bereden door een droom
zonder teugel, zonder toom
gestort kwam als een voorjaarswind,
de eerste, door de kale lanen,
regen en duister uit zijn manen,
warm van zichzelf, koud van de nacht.
Zwart paard, o bliksemende benen,
ogen gebald, neusvlegels open,
- o waarvandaan, waarheen gelopen-
de hoeven kloppend als een hart,
tot barstens toe, zo rap, zo zwart,
en dat zich plots omhoog verhief
met hoeven, die de hemel raakten,
verblindend in zijn duisternis...
en even plotseling verdwenen
als hartstocht en zijn luister is.
Maria Vasalis,
uit vergezichten en gezichten
Wil
Geplaatst: 19 jan 2006 08:16 pm
Een witte ochtend, eerste dooi
de lucht wit-grijs, egaal gespreid
en aan de lange horizon
welt nu een witte zon.
Geen wind, beweging of geluid.
Er botten waterdruppels uit;
aan iedre tak en iedre struik
zijn knoppen licht.
Een hartstochtsloze en totale aanwezigheid
maakt zich nu kenbaar en het is
of in een diepe adempauze van de tijd,
dichtbij, een pasgeboren kind
zich stil, volmaakt en ademend bevindt.
Maria Vasalis,
uit De Oude Kustlijn
Wil
Lentegedicht, ook even hier neer gezet.
Een witte ochtend, eerste dooi
de lucht wit-grijs, egaal gespreid
en aan de lange horizon
welt nu een witte zon.
Geen wind, beweging of geluid.
Er botten waterdruppels uit;
aan iedre tak en iedre struik
zijn knoppen licht.
Een hartstochtsloze en totale aanwezigheid
maakt zich nu kenbaar en het is
of in een diepe adempauze van de tijd,
dichtbij, een pasgeboren kind
zich stil, volmaakt en ademend bevindt.
Maria Vasalis,
uit De Oude Kustlijn
Wil
Lentegedicht, ook even hier neer gezet.
Geplaatst: 22 jan 2006 08:38 pm
Aan een boom
Soms kijk je door je smalle ogen
zo zomers of je door de blaadren kijkt,
twee smalle stukjes blauw, het lijkt
door ochtendnevel licht bevlogen.
Beweeg maar niet. Want wie kan het verdragen
wanneer een boom zijn wortelen verlaat
en dansen gaat?
ik niet. En toch, je bent gemaakt om te bewegen
in lange lijnen als een langzame muziek,
en dan weer stil te staan, omhoog, een slanke basiliek.
Daar kan ik beter tegen.
ik ben vanavond in de tuin gegaan.
De bloemen waren alle wit, de maan
had haar ontroerd. Ik heb een boom omhelsd.
Hij was niet groot, zijn bast was hard,
maar 'k voelde duidelijk het kloppen van een hart;
ik denk dat het alleen het mijne was.
Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras
en voelde me in 't paradijs gedreven.
Wie kan daar leven?
Maria Vasalis, Vergezichten en Gezichten
Wil
Bomengedicht, ook even hier geplaatst
Aan een boom
Soms kijk je door je smalle ogen
zo zomers of je door de blaadren kijkt,
twee smalle stukjes blauw, het lijkt
door ochtendnevel licht bevlogen.
Beweeg maar niet. Want wie kan het verdragen
wanneer een boom zijn wortelen verlaat
en dansen gaat?
ik niet. En toch, je bent gemaakt om te bewegen
in lange lijnen als een langzame muziek,
en dan weer stil te staan, omhoog, een slanke basiliek.
Daar kan ik beter tegen.
ik ben vanavond in de tuin gegaan.
De bloemen waren alle wit, de maan
had haar ontroerd. Ik heb een boom omhelsd.
Hij was niet groot, zijn bast was hard,
maar 'k voelde duidelijk het kloppen van een hart;
ik denk dat het alleen het mijne was.
Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras
en voelde me in 't paradijs gedreven.
Wie kan daar leven?
Maria Vasalis, Vergezichten en Gezichten
Wil
Bomengedicht, ook even hier geplaatst
Geplaatst: 22 jan 2006 09:22 pm
Mooi is dit, alleen weet ik niet goed wat het einde betekent:
"Wie kan daar leven?": wat bedoelt ze ermee?
En bij nader inzien: waarom klopt alleen haar hart? bedoelt ze dat ze verwacht had het kloppen van het hart van de boom te horen, maar dat het jammer genoeg alleen het hare is?
en 'gedreven' is dat negatief? Toch klinkt het gedicht niet negatief...
Ziet iemand het licht schijnen
?
Groetjes. tiba.
Ik heb een boom omhelsd.
Hij was niet groot, zijn bast was hard,
maar 'k voelde duidelijk het kloppen van een hart;
ik denk dat het alleen het mijne was.
Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras
en voelde me in 't paradijs gedreven.
Wie kan daar leven?
Mooi is dit, alleen weet ik niet goed wat het einde betekent:
"Wie kan daar leven?": wat bedoelt ze ermee?
En bij nader inzien: waarom klopt alleen haar hart? bedoelt ze dat ze verwacht had het kloppen van het hart van de boom te horen, maar dat het jammer genoeg alleen het hare is?
en 'gedreven' is dat negatief? Toch klinkt het gedicht niet negatief...
Ziet iemand het licht schijnen
?
Groetjes. tiba.
Geplaatst: 22 jan 2006 09:28 pm
Ik begrijp het einde ook niet Tiba.
Ik zal t morgen nog een keer overlezen,
misschien begrijp ik het dan beter.
Deze zin vond ik prachtig
Dat heeft te maken met identiteit, met zijn wie je bent en je niet anders voor doen,
althans dat was mijn interpretatie.
Wil
Ik begrijp het einde ook niet Tiba.
Ik zal t morgen nog een keer overlezen,
misschien begrijp ik het dan beter.
Deze zin vond ik prachtig
Want wie kan het verdragen
wanneer een boom zijn wortelen verlaat
Dat heeft te maken met identiteit, met zijn wie je bent en je niet anders voor doen,
althans dat was mijn interpretatie.
Wil
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 57 gasten