Drukte

Drukte

Het is raar gesteld met de doden,
schuiven in je aan, zitten met hun
holtes in je knieën, hun kootjes
in je vingers een brief te schrijven,
even sloom als jezelf, even beperkt op de hoogte
van weerbericht en genade, twijfel en kostprijs
en als het etenstijd is, bedtijd
tijd is om de honden uit te laten,
tijd om een kind te krijgen, een man te begraven,
altijd lopen zij, meegaand,
volgzaam, met hun kammen en doornen hun schaambeen
boven je geslacht hun schedelpan rond je
zinnen hun graat om je merg
in je door, tiktiktik. Alleen
je vel dempt hun drukte een beetje.

Eva Gerlach
Uit: Niets is bestendiger
De Arbeiderspers 1998

Poëzie-Leestafel

Zoeken

Poëzie E-F-G-H