Op de elfde is het weer zo laat:
dan zwenkt de maan tussen zon en aarde.
Iets wat vroeger danig onrust baarde.
Ze dachten ook: ons aardkloot vergaat.
Nu is het vooral groot volksvermaak.
Campings staan vol, alles kijkt omhoog.
Dan vouwt Vrouw Luna haar schaduwtoog
zorgvuldig zacht voor Apollo’s zaak.
Kort is haar macht, somber haar vlucht.
Dra wijkt de maan voor Helios’ tucht.
De natuur haalt adem, opgelucht.
Toen de maan zich voor de zon bewoog,
schoof een donker glas zich voor een oog,
en terug, weer terug naar de toog.
© Nanne Nauta