in een macaber evenwicht,
een sluimerende storm, vertrouwd
gedonder, wind die zich ontvouwt.
Niets liever dan een hard geraas
van water in een lang relaas,
een zweep van grimmig, schurend zout,
het zwemmen in lucht, ruw en koud.
Geef ons een krachtig, helder teken
van leven. Laat de hemel breken.
Geef ons de zee, het ruige land,
de kille greep van schuimend zand,
tot wij - voor zachter tij bezweken -
verlangen naar een kalme hand.
© Michel Krott
Uit: Apologie van een nietsnut
Uitg. Schakel, Utrecht 2007