de oude strohoed
laat mij
met de grond vergroeid.
Dagen verstrooid in
het verliezende zonlicht
en achter alle kleuren
wevende pijn.
Het antwoord van
de ondergrondse rivier
van mijn dromen
duurt al te lang.
Zeven poorten naar het duister.
Zeven deuren naar het licht.
Eén ervan heet wachten.
Geen as of steen;
schatplichtig aan de akker die
opnieuw geploegd.
Ik ben de halm die
na de oogst
vergeten op het veld.
© Marianne Som
Uit: Requiem voor Joshua
Uitg. De Distel, 2005