linie van communicatie “tot hier” was hij
gewoon te zeggen
een lijn van bikkelharde woorden rond zijn mond
“tot hier wil ik de grens verleggen”
en ik - een kind -
die het niet verstond, die stroom van staal
niet kon vertalen in liefdevol bezorgd zijn mijn vader op het spoor
tot waar ben ik gekomen?
gestruikeld over bergen van gesproken woord
mijn geest haalde ik open
aan zijn scherpe taal
er wachtte mij geen warm onthaal, geen zachte
blik die me kon helpen weg te dromen over de grens van
onbegrip trok ik, tot
aan de rand van wat ooit was, en nooit en
nergens vond ik hem
tot ik, gezeten in het gras
van tachtig jaren strijd, het plan bezag dat ons
verbindt en onze grenzen overschrijdt uit grenzen 2009
Jorien Brugmans
| invasie betrad mijn land
zonder pardon
zonder een woord van vrede in zijn mond
mijn taal kon hij niet spreken
noch hoorde hij mijn stil verzet
de grens voorbij, met vaste tred
kwam hij, en zag
en overwon ontwaarde hem
de horizon voorbij
zo ver, zo ver van mij schoot hij zijn kruit
zijn taal was niet de mijne
voor liefdevolle woorden
was ik doof, van wat ik hoorde
was slechts ruis
bestemd voor mij
bezien elkaar
vanaf de randen
van ons eigen rijk, met gulle hand
verspreiden we geloof
in zekerheid en in elkaar
en raken, in een stil gebaar
van rust, door
vrede overmanduit grenzen 2009
Jorien Brugmans
|
