ik liep nog één keer door de stad
om alles weg te geven
mijn benen liet ik aan een bedelaar
die zijn hand ophield in een schemerig park
mijn vingers gunde ik aan een vogel
die er zijn jongen mee voerde
mijn kleumend hart schonk ik aan jou
een vreemde, bloederige gave!
toen was ik niets meer dan een lang verlaten,
een ongenaakbaarheid, maar ik werd ook
het onstilbaar verlangen van de late bedelaar,
het vogeljong dat reikhalzend uitvloog
en jouw meisjesogen die dorstig dongen
naar de broze blijdschap van een nieuwe dag
Jabik Veenbaas
uit: Darwinistische weemoed
BnM maart 2006
De jefte
ik rûn noch ien kear troch de stêd
om alles wei te jaan
myn skonken liet ik oan in bidler
dy’t de hân ophold yn in skimerich park
myn fingers joech ik oan in fûgel
dy’t der syn jongen fleurich mei fuorre
myn klomske hert skonk ik oan dy
in frjemde, bluodderige jefte!
der bleau doe in ferlitten fan my oer,
in ûnneigeanberheid, mar ik waard ek
it ûnstilber begearen fan de jûnige bidler
it fûgeljong dat longerjend útfleach
en dyn famkeseagen dy’t toarstich tidigen
op de lytse blydskip fan in nije moarn
Jabik Veenbaas
Uit: De jefte
Bornmeer 2004