is een kluwen en de uren
groeien in (en uit) mijn vlees
als hechtingsdraadjes rond
een open wonde
het lijkt alsof iemand bang is
dat ik hier en nu uiteen zou vallen
in nietszeggende deeltjes, lafhartige
stukjes die door het onbewaakte oog
van de naald willen kruipen, dat ik
toch de dans ontspringen zou.
Mijn vingers zijn vezelachtig
als afgekloven klokhuizen.
En waarom? Maar daarom! En wat?
En wee als ik in dit spel niet langer
de marionet wens te zijn,
niet ingepakt wil worden
als een vlieg in spinnenrag,
want dan zwaait er wat, zwaait
er wat.
Frédéric Leroy
Stadgedichtencyclus