Geplaatst: 29 okt 2006 11:12 pm
De dag gaat open als een gouden roos;
ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit,
het veld is stil, en nauwlijks één geluid
breekt naar het koepelblauw bij tusschenpoos.
En in mijn kamer, als een donkre doos,
waarvoor de parels hangen aan de ruit,
ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit,
en ik bij donkren wand diep peinzend poos.
Ik heb 't gevonden, het menschengeluk,
al moest ik worden vier en dertig jaar
eer ik het vond, en ging veel trachten stuk
in spannend worstelen en ijdel gebaar.
Maar zoo zeker als daarbuiten de zon de
wereld befloerst, heb ik 't geluk gevonden.
Herman Gorter
uit: Verzamelde werken,
Van Dishoeck/Querido,
Bussum/Amsterdam
Tiba.
Dit gedicht hier volledig geplaatst nav het item "raad de dichter"
Herman Gorter (1864-1927) (ja)
Geplaatst: 06 jan 2007 05:50 pm
De zee één blauwe weide
De zee één blauwe weide,
Groenbleek maar zonder gras,
En in dat eindloos wijde
Eén witte golf - of het gebloemte was.
Herman Gorter
uit: De dag gaat open als een gouden roos,
Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam 2000
Tiba.
Uit "gedichten over het thema kleur" ook hier geplaatst.
De zee één blauwe weide
De zee één blauwe weide,
Groenbleek maar zonder gras,
En in dat eindloos wijde
Eén witte golf - of het gebloemte was.
Herman Gorter
uit: De dag gaat open als een gouden roos,
Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam 2000
Tiba.
Uit "gedichten over het thema kleur" ook hier geplaatst.
Geplaatst: 11 jan 2009 01:27 pm
De stille weg
de maanlichte weg -
de bomen
de zo stil oudgeworden bomen -
het water
het zachtbespannen tevreeë water.
En daarachter in 't ver de neergezonken hemel
met 't sterrengefemel.
Herman Gorter
Uit: De dag gaat open als een gouden roos.
Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam
Een zeer mooi impressionistisch gedichtje, naar mijn gevoel, rustgevend ook.
mira
Laatst aangepast door mira op 11 jan 2009 11:25 pm, in totaal 1 keer bewerkt
De stille weg
de maanlichte weg -
de bomen
de zo stil oudgeworden bomen -
het water
het zachtbespannen tevreeë water.
En daarachter in 't ver de neergezonken hemel
met 't sterrengefemel.
Herman Gorter
Uit: De dag gaat open als een gouden roos.
Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam
Een zeer mooi impressionistisch gedichtje, naar mijn gevoel, rustgevend ook.
mira
Laatst aangepast door mira op 11 jan 2009 11:25 pm, in totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 11 jan 2009 11:24 pm Onderwerp: Reageer met quote Bewerk/Verwijder dit bericht Meld post Verwijder dit bericht Bekijk het IP van deze gebruiker
Leuke reactie, Willeke.
Het zuiver poëtische maakt dit tot eeen miniatuur juweeltje.
Ook het begrip 'stilte' wordt zeldzaam.
In Vlaanderen is er nog nauwelijks een plek waar je geen geluid hoort van auto's, vliegtuigen...
Toch, de maan is universeel,
zo ook de bomen,
de zo stil oudgeworden bomen
zo mooi gezegd,
ze zijn er altijd, de bomen,
niet verwonderlijk dat er zoveel gedichten zijn over geschreven.
Lang, lang geleden las ik een boek:
'Voor jou bloeit geen boom'
over een vrouw in een cel met een klein raampje.
Ze kon enkel een boom zien, maar, (ik herinner het mij niet goed) waarschijnlijk een cipier gunde haar zelfs dat niet.
De titel bleef in mijn geheugen gegrift.
Misschien heeft iemand het hier ooit gelezen, laat het me dan weten.
En ja, Gorter,dat is toch echte poëzie, of niet?
mira
Leuke reactie, Willeke.
Het zuiver poëtische maakt dit tot eeen miniatuur juweeltje.
Ook het begrip 'stilte' wordt zeldzaam.
In Vlaanderen is er nog nauwelijks een plek waar je geen geluid hoort van auto's, vliegtuigen...
Toch, de maan is universeel,
zo ook de bomen,
de zo stil oudgeworden bomen
zo mooi gezegd,
ze zijn er altijd, de bomen,
niet verwonderlijk dat er zoveel gedichten zijn over geschreven.
Lang, lang geleden las ik een boek:
'Voor jou bloeit geen boom'
over een vrouw in een cel met een klein raampje.
Ze kon enkel een boom zien, maar, (ik herinner het mij niet goed) waarschijnlijk een cipier gunde haar zelfs dat niet.
De titel bleef in mijn geheugen gegrift.
Misschien heeft iemand het hier ooit gelezen, laat het me dan weten.
En ja, Gorter,dat is toch echte poëzie, of niet?
mira
Geplaatst: 27 jan 2009 07:50 pm
Het gouden zongezwier,
een oogenblik,
hoog maakt stil plezier
de leeuwerik.
De zon zwermt in goud goud,
fijn klinkt geklik
van schapebel -- in 't goud
hoor leeuwerik.
De wolken gaan stil voort
op gouden grond,
ze zeggen zich geen woord
uit gouden mond.
Herman Gorter
Verzen 1890
Cyra
Het gouden zongezwier,
een oogenblik,
hoog maakt stil plezier
de leeuwerik.
De zon zwermt in goud goud,
fijn klinkt geklik
van schapebel -- in 't goud
hoor leeuwerik.
De wolken gaan stil voort
op gouden grond,
ze zeggen zich geen woord
uit gouden mond.
Herman Gorter
Verzen 1890
Cyra
IK BEN ALLEEN IN HET LAMPLICHT,
de dingen kijken met een glad gezicht,
om me in 't licht.
De dingen staan om me zo stil
te luistren wat de stilte wil,
vertellen wil.
En een verleden komt me aan de oren
die stil opkijken en die stil ophoren,
dingen verloren.
Herman Gorter
Een zeer sfeervol gedicht, om bij stil te staan.
mira
de dingen kijken met een glad gezicht,
om me in 't licht.
De dingen staan om me zo stil
te luistren wat de stilte wil,
vertellen wil.
En een verleden komt me aan de oren
die stil opkijken en die stil ophoren,
dingen verloren.
Herman Gorter
Een zeer sfeervol gedicht, om bij stil te staan.
mira
-
Librije
- Berichten: 197
- Lid geworden op: zo mar 01, 2009 07:16
- Locatie: Zeeuws-Vlaanderen
- Contacteer:
Weinig woorden, maar veel om over na te denken:
De hoofdrol is voor de stilte. Die de oren dingen doet horen en zien uit het verleden, dingen die verloren zijn gegaan, voorbij.
Dat is wat er bij mij opkomt bij het lezen.
Het doet mij denken aan een totaal ander gedicht, van Henriette Roland Holst: Ik kreeg de stilte weder lief.
Er is nog geen toestemming voor haar gedichten, maar dit gedicht staat talloze malen geciteerd op internet, bv. hier: http://www.gedichten.nl/nedermap/gedich ... 44750.html.
Librije.
De hoofdrol is voor de stilte. Die de oren dingen doet horen en zien uit het verleden, dingen die verloren zijn gegaan, voorbij.
Dat is wat er bij mij opkomt bij het lezen.
Het doet mij denken aan een totaal ander gedicht, van Henriette Roland Holst: Ik kreeg de stilte weder lief.
Er is nog geen toestemming voor haar gedichten, maar dit gedicht staat talloze malen geciteerd op internet, bv. hier: http://www.gedichten.nl/nedermap/gedich ... 44750.html.
Librije.
Laatst gewijzigd door Librije op wo mei 20, 2009 14:32, 1 keer totaal gewijzigd.
Ja, mooie vergelijking Librije. Ze stemmen inderdaad overeen vind ik.
Alleen vind ik het gedicht van Henriette Roland Holst positiever, de titel zegt het eigenlijk al 'Ik heb de stilte lief'.
Henriette geniet van de stilte en de mijmeringen maak ik op uit haar gedicht. Vooral door de versregels
weer gaan haar dromenlanden voor mij open
waar bloeit het kruid van de herinnering
door haar zachte geuren omdropen
Bij Herman Gorter klinkt er vooral melancholie door, een gevoel van verlies.
En een verleden komt me aan de oren
die stil opkijken en die stil ophoren,
dingen verloren.
Henriette kijkt terug met vreugde, naar mooie herinneringen, Herman Gorter kijkt naar wat voorbij is.
Moeilijk hoor om goed te zeggen wat ik bedoel.
Dettie
Alleen vind ik het gedicht van Henriette Roland Holst positiever, de titel zegt het eigenlijk al 'Ik heb de stilte lief'.
Henriette geniet van de stilte en de mijmeringen maak ik op uit haar gedicht. Vooral door de versregels
weer gaan haar dromenlanden voor mij open
waar bloeit het kruid van de herinnering
door haar zachte geuren omdropen
Bij Herman Gorter klinkt er vooral melancholie door, een gevoel van verlies.
En een verleden komt me aan de oren
die stil opkijken en die stil ophoren,
dingen verloren.
Henriette kijkt terug met vreugde, naar mooie herinneringen, Herman Gorter kijkt naar wat voorbij is.
Moeilijk hoor om goed te zeggen wat ik bedoel.
Dettie
-
Librije
- Berichten: 197
- Lid geworden op: zo mar 01, 2009 07:16
- Locatie: Zeeuws-Vlaanderen
- Contacteer:
Ik begrijp toch wat je bedoelt, Dettie.
De stilte van Herman Gorter is bedreigend/beklemmend, die van Henriette Roland Holst troostend/omarmend.
Misschien nog een citaat, uit dezelfde periode, uit het gedicht: Lof der duisternis:
'K lig in het duister, in het warme bed;
als een plant, in een perk in d'aard gezet,
voel ik mij in de stilte opgenomen,
wonderlijk bevredigd, zalig vrij.
(uit zijn verband gehaald is het misschien niet zo sprekend als het hele gedicht)
Het is in zijn geheel te lezen op de site van de DBNL: Lof der duisternis - Henriette Roland Holst
Maar goed: we moeten stoppen denk ik met Henriette Roland Holst hier: dit is het item over Gorter.
Librije.
De stilte van Herman Gorter is bedreigend/beklemmend, die van Henriette Roland Holst troostend/omarmend.
Misschien nog een citaat, uit dezelfde periode, uit het gedicht: Lof der duisternis:
'K lig in het duister, in het warme bed;
als een plant, in een perk in d'aard gezet,
voel ik mij in de stilte opgenomen,
wonderlijk bevredigd, zalig vrij.
(uit zijn verband gehaald is het misschien niet zo sprekend als het hele gedicht)
Het is in zijn geheel te lezen op de site van de DBNL: Lof der duisternis - Henriette Roland Holst
Maar goed: we moeten stoppen denk ik met Henriette Roland Holst hier: dit is het item over Gorter.
Librije.
Ja, mooi citaat, Cyra 
Ook de commentaren van Dettie en Librije mogen er zijn!
De vergelijking met het gedicht van H. R. H. verduidelijkt dat van Gorter nog.
Vooral de term melancholie lijkt me goed de sfeer te typeren.
In het eerste vers vind je direct al de woorden 'alleen' en 'lamplicht'.
Wie kent niet die avondlijke sfeer, het mysterieuze, melancholische dat soms kan uitgaan van een schemerlamp?
Wat me ook vooral opvalt zijn de personificaties in dit gedicht.
De dingen kijken en dat met een glad gezicht, ( glad misschien door de weerschijn van het licht? ), de dingen staan te luisteren; ook de oren worden verpersoonlijkt:
die stil opkijken en stil ophoren.
Vooral 'oren die opkijken' vind ik prachtig, je zou dat eerder van ogen verwachten.
Tot zover deze uitleg, ik moet nu weg.
mira
Ook de commentaren van Dettie en Librije mogen er zijn!
De vergelijking met het gedicht van H. R. H. verduidelijkt dat van Gorter nog.
Vooral de term melancholie lijkt me goed de sfeer te typeren.
In het eerste vers vind je direct al de woorden 'alleen' en 'lamplicht'.
Wie kent niet die avondlijke sfeer, het mysterieuze, melancholische dat soms kan uitgaan van een schemerlamp?
Wat me ook vooral opvalt zijn de personificaties in dit gedicht.
De dingen kijken en dat met een glad gezicht, ( glad misschien door de weerschijn van het licht? ), de dingen staan te luisteren; ook de oren worden verpersoonlijkt:
die stil opkijken en stil ophoren.
Vooral 'oren die opkijken' vind ik prachtig, je zou dat eerder van ogen verwachten.
Tot zover deze uitleg, ik moet nu weg.
mira
De lente komt van ver, ik hoor hem komen
en de bomen horen, de hoge trilbomen,
en de hoge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.
O ik hoor haar komen, o ik voel haar komen (…)
(Herman Gorter)
Fragmentje van een gedicht van Herman Gorter omdat vandaag de zon eindelijk schijnt.
Dat gevoel van verwachting. De afwachting. De hoop op de eerste warme zonnestralen...
Hier staat het hele gedicht http://nl.wikisource.org/wiki/Gorter/De ... _hem_komen
Dettie
en de bomen horen, de hoge trilbomen,
en de hoge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.
O ik hoor haar komen, o ik voel haar komen (…)
(Herman Gorter)
Fragmentje van een gedicht van Herman Gorter omdat vandaag de zon eindelijk schijnt.
Dat gevoel van verwachting. De afwachting. De hoop op de eerste warme zonnestralen...
Hier staat het hele gedicht http://nl.wikisource.org/wiki/Gorter/De ... _hem_komen
Dettie
Groot gelijk Dettie. Eindelijk.Dettie schreef:Fragmentje van een gedicht van Herman Gorter omdat vandaag de zon eindelijk schijnt.
Dat gevoel van verwachting. De afwachting. De hoop op de eerste warme zonnestralen...
Hier staat het hele gedicht http://nl.wikisource.org/wiki/Gorter/De ... _hem_komen
Dettie
Lezer100