Geplaatst: 13 okt 2008 05:21 pm
Hier komt een nieuw gedicht misschien.
Pieter
_________________
"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre
Joris Denoo (ja)
Niet bij de pakken neerzitten,Dettie schreef:Geplaatst: 13 nov 2006 12:47 pm
Schroeiplek
Niet huilen, maar schrijven,
om wat voorbij is.
Niet later, maar nu,
die tijd in verzen vangen.
De dingen niet dwingen,
maar schikken en zingen.
Niet zeggen: tijd heelt,
maar toeslaan en dichten.
Schrijven is pijn herverdelen,
in achterklap van rijm.
Niet ongeremd, niet ongerijmd,
maar wonend in woorden.
Doodgewoon wonend en wachtend
op licht in het gedicht.
Tijd wijst uit.
Tijd wist weg.
Joris Denoo
uit: Robinson (cyclus 'Later')
NetBook 29, www.hetprieeltje.net
Mooi gedicht vind ik, het laat zien wat poëzie kan doen voor iemand.
Niet huilen, maar schrijven
Niet zeggen: tijd heelt,
maar toeslaan en dichten
Schrijven is pijn herverdelen
Dettie
maar in de pen klimmen.
De boodschap van deze dichter is helder.
Ook pijn kan een reden tot dichten zijn,
en wie weet helpt het bij de verwerking ervan.
Molly
~ Het is een kunst om de zee in een glas te vangen ~
(naar: Italo Calvino)
(naar: Italo Calvino)
Wit blad
Ik keilde een woord, onbewaakt,
over de spiegel van glashelder water,
en het scheelde geen haar
of ik had een gedicht gemaakt.
Het scheelde, het scheerde, met opzet,
geen doel voorbij, om simpelweg
aan de andere zij me toe te roepen:
waarom heb je dat gedaan met mij?
Aan andere woorden schoot ik te kort.
Het bleef bladstil; ik keek opzij
en staarde naar niets. Gedachten
stroomden voorbij. Ik maakte slagzij
en verdween vanwaar ik gekomen was,
het water achter me latend,
helder en strak als glas en waterpas.
Licht werd dichter, duister en dan donker.
Dat was het dus: woord overboord.
De spiegel bleef onbeschreven.
Rimpelingen stremden als luie melk.
Witter dan wit stond het water stil
boven zijn diepe grond. En het werd later.
Joris Denoo
Uit: Robinson
Ons toegestuurd door Joris Denoo
Dettie
Ik keilde een woord, onbewaakt,
over de spiegel van glashelder water,
en het scheelde geen haar
of ik had een gedicht gemaakt.
Het scheelde, het scheerde, met opzet,
geen doel voorbij, om simpelweg
aan de andere zij me toe te roepen:
waarom heb je dat gedaan met mij?
Aan andere woorden schoot ik te kort.
Het bleef bladstil; ik keek opzij
en staarde naar niets. Gedachten
stroomden voorbij. Ik maakte slagzij
en verdween vanwaar ik gekomen was,
het water achter me latend,
helder en strak als glas en waterpas.
Licht werd dichter, duister en dan donker.
Dat was het dus: woord overboord.
De spiegel bleef onbeschreven.
Rimpelingen stremden als luie melk.
Witter dan wit stond het water stil
boven zijn diepe grond. En het werd later.
Joris Denoo
Uit: Robinson
Ons toegestuurd door Joris Denoo
Dettie
Dit gedicht is ons toegezonden door Joris Denoo
WHIRLING WILMA Joris Denoo
Het huisje in de stille Vredelaan is na visite
en wat friendly fire van peuter Wilma
in een slagveldje herschapen.
Er liggen bommen onder stoelen
en banken zijn zowat opgeblazen.
Die ene pop – ze kreeg alleen een schop –
ligt noodlijdend naar ’t plafond te staren.
Het nieuwste nummer van het tuintijdschrift
bloedt uit bijna al zijn blaren.
Zelfs het vasttapijt verloor wat haren.
Peuter Wilma liet op haar oorlogspad
ook wat DNA en identiteitsgegevens
op deuren en diverse vensters na.
Het kwijl dat van de tochthond druipt,
is ook niet echt het zijne.
Haar vrolijke tactiek van de verbrande aarde
is meedogenloos, verschroeiend, nietsontziend:
zij maakt van iedere vijand haar boezemvriend.
Voorwaar: peuter Wilma heeft het stille huisje
in de Vredelaan wel heel erg grondig aangedaan.
Joris Denoo
www.jorisdenoo.be
--
WHIRLING WILMA Joris Denoo
Het huisje in de stille Vredelaan is na visite
en wat friendly fire van peuter Wilma
in een slagveldje herschapen.
Er liggen bommen onder stoelen
en banken zijn zowat opgeblazen.
Die ene pop – ze kreeg alleen een schop –
ligt noodlijdend naar ’t plafond te staren.
Het nieuwste nummer van het tuintijdschrift
bloedt uit bijna al zijn blaren.
Zelfs het vasttapijt verloor wat haren.
Peuter Wilma liet op haar oorlogspad
ook wat DNA en identiteitsgegevens
op deuren en diverse vensters na.
Het kwijl dat van de tochthond druipt,
is ook niet echt het zijne.
Haar vrolijke tactiek van de verbrande aarde
is meedogenloos, verschroeiend, nietsontziend:
zij maakt van iedere vijand haar boezemvriend.
Voorwaar: peuter Wilma heeft het stille huisje
in de Vredelaan wel heel erg grondig aangedaan.
Joris Denoo
www.jorisdenoo.be
--
Ook de pagina van Joris Denoo is weer bijgewerkt
http://www.poezie-leestafel.info/joris-denoo
Dettie
http://www.poezie-leestafel.info/joris-denoo
Dettie