Ja, er zijn nog aandachtige lezers, Dettie
.mira
Hanny Michaelis (ja uitgegeven door Van Oorschot)
eplaatst: 22 dec 2008 12:08 am
Even dit gedicht gekopieerd dat dettie plaatste 14 januari 2006.
Mijn reactie was toen:
Dat vind ik nog steeds
.
Het blijft een schitterend gedicht, HDC zou er wellicht een prachtige paradox in gevonden hebben én uitgelegd.
Tiba.
Met de jaren
Moet er veel worden weggegooid.
De gedachte bijvoorbeeld
Dat geluk mild is en duurzaam
Iets als een zuidelijk klimaat
In plaats van een blikseminslag
Die levenslang gekoesterde
Littekens achterlaat.
Hanny Michaelis
Uit Onvoorzien
van Oorschot 1966
(Opgenomen in verzamelde gedichten 2006)
Even dit gedicht gekopieerd dat dettie plaatste 14 januari 2006.
Mijn reactie was toen:
.laatste gedicht stemt wel tot nadenken.
Dat vind ik nog steeds
.Het blijft een schitterend gedicht, HDC zou er wellicht een prachtige paradox in gevonden hebben én uitgelegd.
Tiba.
Het bladerloze licht...
Het bladerloze licht
van een herfstdag zonder wind
maakt oude mensen
ontroerend mooi.
Doordat zij de worsteling
met het verval al lang
hebben gestaakt en spiegels
niet meer vrezen, zijn zij
broos geworden en doorschijnend
als gesponnen glas met de zachte
mysterieuze glans van zilver.
Hanny Michaëlis
Uit: Verzamelde gedichten
Amsterdam Van Oorschot 1996
----
Persoonlijk vind ik dit prozapoëzie.
De eerste twee versregels vind ik erg krachtig.
Het bladerloze licht In drie woorden een beeld scheppen van een herfstdag.
Daarna vind ik dat het meer proza wordt.
Doordat zij de worsteling
met het verval al lang
hebben gestaakt en spiegels
niet meer vrezen, zijn zij
broos geworden en doorschijnend
Dit zouden ook regels uit een boek kunnen zijn. Ik voel wel het ritme in deze regels maar van poëtische schoonheid kan ik ze niet vinden.
broos en doorschijnend zijn woorden die vaak gebruikt worden bij het beschrijven van oude mensen. Het is niet verrassend.
als gesponnen glas met de zachte
mysterieuze glans van zilver.
De eindregels daarentegen vind ik wel weer krachtig en poëtisch.
Dit soort regels verwacht ik als ik poëzie lees. Ik wil verrast worden door een gedachte of regels die me tot nadenken stemmen of door mooie taal. In deze regels vind ik de taal dus mooi. de g en a klanken maken de regels bijna tinkelend, als glas.
Dettie
Het bladerloze licht
van een herfstdag zonder wind
maakt oude mensen
ontroerend mooi.
Doordat zij de worsteling
met het verval al lang
hebben gestaakt en spiegels
niet meer vrezen, zijn zij
broos geworden en doorschijnend
als gesponnen glas met de zachte
mysterieuze glans van zilver.
Hanny Michaëlis
Uit: Verzamelde gedichten
Amsterdam Van Oorschot 1996
----
Persoonlijk vind ik dit prozapoëzie.
De eerste twee versregels vind ik erg krachtig.
Het bladerloze licht In drie woorden een beeld scheppen van een herfstdag.
Daarna vind ik dat het meer proza wordt.
Doordat zij de worsteling
met het verval al lang
hebben gestaakt en spiegels
niet meer vrezen, zijn zij
broos geworden en doorschijnend
Dit zouden ook regels uit een boek kunnen zijn. Ik voel wel het ritme in deze regels maar van poëtische schoonheid kan ik ze niet vinden.
broos en doorschijnend zijn woorden die vaak gebruikt worden bij het beschrijven van oude mensen. Het is niet verrassend.
als gesponnen glas met de zachte
mysterieuze glans van zilver.
De eindregels daarentegen vind ik wel weer krachtig en poëtisch.
Dit soort regels verwacht ik als ik poëzie lees. Ik wil verrast worden door een gedachte of regels die me tot nadenken stemmen of door mooie taal. In deze regels vind ik de taal dus mooi. de g en a klanken maken de regels bijna tinkelend, als glas.
Dettie
Dettie schreef:
Deze eindregel maken het voorafgaande van de strofe af, zodat je de regels anders gaat bekijken.
"maakt oude mensen ontroerend mooi" dat vind ik dan weer meer proza (al is het wel mooi gezegd, maar te "gewoontjes") .
Tiba.
Ja er is iets van aan, maar toch vind ik dit een "echt" gedicht o.a. door de mooie eindregels, wat jij ook al zei.Persoonlijk vind ik dit prozapoëzie.
Deze eindregel maken het voorafgaande van de strofe af, zodat je de regels anders gaat bekijken.
"maakt oude mensen ontroerend mooi" dat vind ik dan weer meer proza (al is het wel mooi gezegd, maar te "gewoontjes") .
Tiba.
-
Manja Croiset
- Berichten: 217
- Lid geworden op: za jun 27, 2009 18:11
- Locatie: Hoogland
- Contacteer:
Deze vond ik en zag toestemming/ gedogen van van OOrschot.
Hanny Michaelis (1922 – 2007)
Eierschalen
Water uit de rots (Water from the rock) 1957
EIERSCHALEN tot de rand gevuld
met tranen dragen wij
behoedzaam door de tijd.
In de spiegels onzer ogen
rijst de wereld onherbergzaam op.
Overal zijn wij geweest.
Nergens keren wij terug.
Beladen met herinneringen
buigen wij ons naar de aarde toe.
Onwetend en zonder wijsheid
welken wij spoorloos uit het licht.
Manja Croiset
Ps de engelse versie heb ik ook! Geinteresseerd?
Hanny Michaelis (1922 – 2007)
Eierschalen
Water uit de rots (Water from the rock) 1957
EIERSCHALEN tot de rand gevuld
met tranen dragen wij
behoedzaam door de tijd.
In de spiegels onzer ogen
rijst de wereld onherbergzaam op.
Overal zijn wij geweest.
Nergens keren wij terug.
Beladen met herinneringen
buigen wij ons naar de aarde toe.
Onwetend en zonder wijsheid
welken wij spoorloos uit het licht.
Manja Croiset
Ps de engelse versie heb ik ook! Geinteresseerd?
gedichten of gedachten
In de vallende avond
keek ik naar buiten en zag
tussen bekende bomen in de verte
een onbekend wit huis.
Mijn blik begroette het verrast
als voorpost van een weergaloze wereld
die ooit voor me zou opengaan.
De volgende avond was het huis
weg. Hoe ik ook bleef turen
in de schemering of overdag,
het liet zich niet meer zien.
Een overhaaste belofte overhaast
ingetrokken. Sinds tientallen jaren
rijst het plotseling in me op:
een wit huis tussen verre bomen.
Onvindbaar. Buitenaards.
Hanny Michaelis (1922-2007)
(gepubliceerd in Tirade 384, Van Oorschot 2000
In een artikel van Arjan Peters worden Szymborska en Michaelis met elkaar vergeleken. Peters houdt hierin een pleidooi voor Hanny Michaelis.
De parallellen tussen Michaelis en Szymborska zijn opvallend: bijna even oud, bijna evenveel gedichten geschreven, beiden stadsnatuurdichteressen (Hanny's Amsterdam is Wislawa's Krakau), beiden terstond herkenbaar door hun humor, helderheid en het superieure vermogen uit twijfel en onzekerheid munt te slaan, als het lukt, in de vorm van gedichten die een lezersleven lang mee kunnen.
Hier staat het hele, zeer interessante, artikel http://www.dbnl.org/tekst/_tir001200301 ... 1_0026.php
Dettie
keek ik naar buiten en zag
tussen bekende bomen in de verte
een onbekend wit huis.
Mijn blik begroette het verrast
als voorpost van een weergaloze wereld
die ooit voor me zou opengaan.
De volgende avond was het huis
weg. Hoe ik ook bleef turen
in de schemering of overdag,
het liet zich niet meer zien.
Een overhaaste belofte overhaast
ingetrokken. Sinds tientallen jaren
rijst het plotseling in me op:
een wit huis tussen verre bomen.
Onvindbaar. Buitenaards.
Hanny Michaelis (1922-2007)
(gepubliceerd in Tirade 384, Van Oorschot 2000
In een artikel van Arjan Peters worden Szymborska en Michaelis met elkaar vergeleken. Peters houdt hierin een pleidooi voor Hanny Michaelis.
De parallellen tussen Michaelis en Szymborska zijn opvallend: bijna even oud, bijna evenveel gedichten geschreven, beiden stadsnatuurdichteressen (Hanny's Amsterdam is Wislawa's Krakau), beiden terstond herkenbaar door hun humor, helderheid en het superieure vermogen uit twijfel en onzekerheid munt te slaan, als het lukt, in de vorm van gedichten die een lezersleven lang mee kunnen.
Hier staat het hele, zeer interessante, artikel http://www.dbnl.org/tekst/_tir001200301 ... 1_0026.php
Dettie