Juist, Dettie, je hebt (alweer) gelijk
!Groetjes Tiba
Anna Enquist* (nee)
Geplaatst: 02 feb 2005 09:04 pm
Anna Enquist is altijd moeilijk! Maar dat maakt het des te leuker om uit te vinden wat ze nou bedoelt.
Diep water kan slaan op hun leven. Vele ervaringen rijker.
Ze kunnen kiezen voor elkaar ondanks dat ze ouder, lelijker, dichter bij
de dood zijn.
Zij bieden elkaar een diep water, hier
Je mag me hebben zoals ik nu ben met al m'n ervaringen, levenswijsheid, diepte.
De vijver zou dat hun jeugd betekenen? Een vijver is nooit diep.
bernadet
P.S. ik denk dat je gelijk hebt tiba dat haar inderdaad haar op je hoofd betekent.
Vuur kan dan liefde betekenen.
Anna Enquist is altijd moeilijk! Maar dat maakt het des te leuker om uit te vinden wat ze nou bedoelt.
Diep water kan slaan op hun leven. Vele ervaringen rijker.
Ze kunnen kiezen voor elkaar ondanks dat ze ouder, lelijker, dichter bij
de dood zijn.
Zij bieden elkaar een diep water, hier
Je mag me hebben zoals ik nu ben met al m'n ervaringen, levenswijsheid, diepte.
De vijver zou dat hun jeugd betekenen? Een vijver is nooit diep.
bernadet
P.S. ik denk dat je gelijk hebt tiba dat haar inderdaad haar op je hoofd betekent.
Vuur kan dan liefde betekenen.
Geplaatst: 02 feb 2005 09:14 pm
Eigenlijk denk ik dat ze zegt:
Hoe mensen elkaar zien na heel lange tijd, intussen gerimpeld, veel dingen meegemaakt, veel afscheid moeten nemen.
Ze zien elkaar wel maar niet zoals ze er NU uit zien maar zien elkaar zoals ze vroeger eruit zagen. (genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar)
Die daar staan ontstaan voor elkaar bedrieglijkerwijs in vijvers van vroeger Hier zegt ze het eigenlijk; ze zien elkaar zoals je jong waren.
Maar die ondiepe vijver (jeugd) heeft plaatsgemaakt voor het diepe water (ouderdom). En de vlam ontbrandt weer! Vuur!
Ik roep maar wat hoor, maar zo zie ik het
Dettie
Eigenlijk denk ik dat ze zegt:
Hoe mensen elkaar zien na heel lange tijd, intussen gerimpeld, veel dingen meegemaakt, veel afscheid moeten nemen.
Ze zien elkaar wel maar niet zoals ze er NU uit zien maar zien elkaar zoals ze vroeger eruit zagen. (genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar)
Die daar staan ontstaan voor elkaar bedrieglijkerwijs in vijvers van vroeger Hier zegt ze het eigenlijk; ze zien elkaar zoals je jong waren.
Maar die ondiepe vijver (jeugd) heeft plaatsgemaakt voor het diepe water (ouderdom). En de vlam ontbrandt weer! Vuur!
Ik roep maar wat hoor, maar zo zie ik het
Dettie
Geplaatst: 02 feb 2005 09:35 pm
Mooie uitleg,
Ik heb nog een keer overgelezen,
en ik denk dat je gelijk hebt,
oude mensen die elkaar in de laatste smalle kier tijd tegenkomen,
en elkaar zien zoals ze vroeger waren,
....de tovenaar geheugen helpt genadig een handje mee..
ontziet in het zien..ziet inplaats van de weggeblazen heupen van nu de mooie heupen van vroeger, en het mooie haar van toen.
Bedriegelijkerwijs in de vijvers van vroeger..inderdaad ..zoals toen ze jong waren,
en MET het diepe water (ouderdom, levenservaring)van nu
En vuur zou dan op hernieuwd vuur kunnen wijzen.
Zoiets?
Wil
Mooie uitleg,
Ik heb nog een keer overgelezen,
en ik denk dat je gelijk hebt,
oude mensen die elkaar in de laatste smalle kier tijd tegenkomen,
en elkaar zien zoals ze vroeger waren,
....de tovenaar geheugen helpt genadig een handje mee..
ontziet in het zien..ziet inplaats van de weggeblazen heupen van nu de mooie heupen van vroeger, en het mooie haar van toen.
Bedriegelijkerwijs in de vijvers van vroeger..inderdaad ..zoals toen ze jong waren,
en MET het diepe water (ouderdom, levenservaring)van nu
En vuur zou dan op hernieuwd vuur kunnen wijzen.
Zoiets?
Wil
Geplaatst: 02 feb 2005 09:51 pm
Ja hoor, dat is het, ik ben er net ook aan uit.
Kom terug op mijn eerste (romantische) versie en dan is het vuur de vonk die opnieuw tussen hen overspringt.
Ik had hier ook nog genoteerd op een piepklein papiertje:
- genadig
en
- ontzien in het zien
ze ontzien dus elkaar, verbloemen de realiteit van het verval.
ze staan in de vijvers van vroeger = het vroegere (heerlijke) leven, de jeugd, datgene wat ze samen meemaakten (bedrieglijkerwijs, want uiterlijk rest er niet veel van)
ze bieden elkaar een diep water hier = ze bieden elkaar weer hun leven
Daarop doelde ik in mijn eerste reactie dat er toch hoop was. Ik zie helemaal romantisch!!
Ha Wil, ik zie dat je er ondertussen ook aan uit bent.
Fijn zo samen te zoeken.
Groetjes. Tiba.
Ja hoor, dat is het, ik ben er net ook aan uit.
Kom terug op mijn eerste (romantische) versie en dan is het vuur de vonk die opnieuw tussen hen overspringt.
Ik had hier ook nog genoteerd op een piepklein papiertje:
- genadig
en
- ontzien in het zien
ze ontzien dus elkaar, verbloemen de realiteit van het verval.
ze staan in de vijvers van vroeger = het vroegere (heerlijke) leven, de jeugd, datgene wat ze samen meemaakten (bedrieglijkerwijs, want uiterlijk rest er niet veel van)
ze bieden elkaar een diep water hier = ze bieden elkaar weer hun leven
Daarop doelde ik in mijn eerste reactie dat er toch hoop was. Ik zie helemaal romantisch!!
Ha Wil, ik zie dat je er ondertussen ook aan uit bent.
Fijn zo samen te zoeken.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 02 feb 2005 10:12 pm
ha ha, dat is wel een heel romantisch eind inderdaad.
Moet ineens steeds denken aan een oud nummer van de Trockener Kecks..later
gaat ook over een oude man in wie iemand de (veelbelovende)voetballer ziet en de minaar/geliefde die hij vroeger was.
Maar dat al geheel terzijde.
Wil
ha ha, dat is wel een heel romantisch eind inderdaad.
Moet ineens steeds denken aan een oud nummer van de Trockener Kecks..later
gaat ook over een oude man in wie iemand de (veelbelovende)voetballer ziet en de minaar/geliefde die hij vroeger was.
Maar dat al geheel terzijde.
Wil
Geplaatst: 06 feb 2005 10:27 pm
Niemand
De dood, zegt men, heeft genomen.
Ik zat op de grond met een dode
maar niemand kwam om te nemen.
Ik lispelde ongehoorde kinderwoorden
maar de laatste lucht vloog de stad in
en niemand kwam om te nemen.
Nee, er was in dit spel geen opzet,
Niemand keek verder dan ik, niemand
verpletterde ons met een grote vuist
tegen het ellendig plaveisel. Niemand.
Anna Enquist
Poëziekrant, jaargang 24, januari- april 2000
Tiba.
Niemand
De dood, zegt men, heeft genomen.
Ik zat op de grond met een dode
maar niemand kwam om te nemen.
Ik lispelde ongehoorde kinderwoorden
maar de laatste lucht vloog de stad in
en niemand kwam om te nemen.
Nee, er was in dit spel geen opzet,
Niemand keek verder dan ik, niemand
verpletterde ons met een grote vuist
tegen het ellendig plaveisel. Niemand.
Anna Enquist
Poëziekrant, jaargang 24, januari- april 2000
Tiba.
Geplaatst: 08 feb 2005 04:46 pm
In haar (volgens mij) laatste bundel "De tussentijd" staan heel veel gedichten over (de tijd na) het overlijden van haar dochter.
Lijken me allemaal wat toegankelijker dan de andere gedichten.
Essentie van het missen
Ik mis de linkshandige, schitterend
spiegelbeeld naast mij aan tafel, ik mis
haar tot brakens toe, dagelijks. Het is
de kern van het gemis, het missen zelf,
zegt men. Dat zal ik, met gestrekte
hals, fijntjes ontkennen. Dat zal ik
schuimbekkend tegenspreken. de tijd
is een ruimte, je bent altijd bij haar,
zegt men. Ik kijk in de lege spiegel.
Geleerde onzin, schandalige troost.
Ze reed weg met mijn goud, mijn geluk
in haar fietstas, hief haar smalle hand
en verdween tussen de weiden. De kern
van gemis laat mij koud, geen wijsgerige
held gaat mij helpen. Ik mis
het vlees, haar linkshandige lichaam.
Anna Enquist, De tussentijd, uitgeverij de Arbeiderspers.
Indrukwekkend gedicht vind ik.
Wil
In haar (volgens mij) laatste bundel "De tussentijd" staan heel veel gedichten over (de tijd na) het overlijden van haar dochter.
Lijken me allemaal wat toegankelijker dan de andere gedichten.
Essentie van het missen
Ik mis de linkshandige, schitterend
spiegelbeeld naast mij aan tafel, ik mis
haar tot brakens toe, dagelijks. Het is
de kern van het gemis, het missen zelf,
zegt men. Dat zal ik, met gestrekte
hals, fijntjes ontkennen. Dat zal ik
schuimbekkend tegenspreken. de tijd
is een ruimte, je bent altijd bij haar,
zegt men. Ik kijk in de lege spiegel.
Geleerde onzin, schandalige troost.
Ze reed weg met mijn goud, mijn geluk
in haar fietstas, hief haar smalle hand
en verdween tussen de weiden. De kern
van gemis laat mij koud, geen wijsgerige
held gaat mij helpen. Ik mis
het vlees, haar linkshandige lichaam.
Anna Enquist, De tussentijd, uitgeverij de Arbeiderspers.
Indrukwekkend gedicht vind ik.
Wil
Geplaatst: 12 feb 2005 06:41 pm
Hallo Bernadet en Wil,
Toen ik het gedicht "Niemand" op Leestafel zette, had ik mijn eigen interpretatie, nl. dat het ging over de dood van Herman de Coninck. Door de verklaring van bernadet was ik erg aan het twijfelen gegaan.
Dettie zegt:
Ik heb hier nu de dichtbundel De tussentijd bij me (geleend) en Niemand staat er niet in. Deze bundel werd geschreven n.a.v. de dood van haar dochter. Heb nadien even gegoogled. Haar dochter overleed op 3 augustus 2001. Het gedicht Niemand vond ik in een tijdschrift van 2000. Conclusie: het kan niet over haar dochter gaan.
Herman de Coninck stierf op straat in Lissabon. Anna Enquist was erbij en ving hem op. Vandaar 'het plaveisel" en "de laatste lucht vloog de stad in". Hij stierf omzeggens in haar armen. Kristien Hemmerechts schreef in "Taal zonder mij" dat hij gelukkig in de armen van een vrouw stierf, want vrouwen hielden van hem (of zoiets). Moet dat boek toch nog eens nomineren!
Groetjes. Sherlock Holmes.
P.S. Enquist schreef ook nog een ander gedicht over de dood van Herman. Zal ik eens zoeken.
Tiba
Hallo Bernadet en Wil,
Toen ik het gedicht "Niemand" op Leestafel zette, had ik mijn eigen interpretatie, nl. dat het ging over de dood van Herman de Coninck. Door de verklaring van bernadet was ik erg aan het twijfelen gegaan.
Dettie zegt:
Dit gedicht vind ik wel duidelijk, het gaat over de dood van haar dochter die aangereden werd op de Dam in Amsterdam door een vrachtwagen.
Ik heb hier nu de dichtbundel De tussentijd bij me (geleend) en Niemand staat er niet in. Deze bundel werd geschreven n.a.v. de dood van haar dochter. Heb nadien even gegoogled. Haar dochter overleed op 3 augustus 2001. Het gedicht Niemand vond ik in een tijdschrift van 2000. Conclusie: het kan niet over haar dochter gaan.
Herman de Coninck stierf op straat in Lissabon. Anna Enquist was erbij en ving hem op. Vandaar 'het plaveisel" en "de laatste lucht vloog de stad in". Hij stierf omzeggens in haar armen. Kristien Hemmerechts schreef in "Taal zonder mij" dat hij gelukkig in de armen van een vrouw stierf, want vrouwen hielden van hem (of zoiets). Moet dat boek toch nog eens nomineren!
Groetjes. Sherlock Holmes.
P.S. Enquist schreef ook nog een ander gedicht over de dood van Herman. Zal ik eens zoeken.
Tiba
Geplaatst: 12 feb 2005 07:03 pm
Klinkt heel erg waarschijnlijk,
zeker nu ik het gedicht met jouw uitleg in mijn oren nog eens herlees.
"Taal zonder mij"is inderdaad prachtig, moet ik nodig weer eens herlezen.
En ook mij staat iets bij van nog een gedicht wat zij voor hem schreef, maar ik weet niet waar.
Groetjes,
Wil
Klinkt heel erg waarschijnlijk,
zeker nu ik het gedicht met jouw uitleg in mijn oren nog eens herlees.
"Taal zonder mij"is inderdaad prachtig, moet ik nodig weer eens herlezen.
En ook mij staat iets bij van nog een gedicht wat zij voor hem schreef, maar ik weet niet waar.
Groetjes,
Wil
Geplaatst: 12 feb 2005 07:16 pm
Met stomheid
Loodzware dagen zeggen we maar
wat weegt zo'n woord weinig; het laatste
zeilt op stadsdamp neerwaarts, kromt
zich keer op keer om zijn betekenis.
Argeloos keren de huizen hun dierbaartste
wanden naar buiten, fluisteren Lissabon,
Lissabon. Tussen keuken - en badkamertegels
zoeken wij traag naar de tekens, verrijzenis.
Het water staat laag. In marmeren armen
murmelt het zacht tegen schepen aan. Stad,
leer mij het onverstaanbare, het openbare,
de sporen van kleine roeiers over de Taag.
Anna Enquist
uit: Nieuw Wereldtijdschrift, 1997, dubbelnummer 5-6, Weekbladpers Tijdschriften Nijgh & Van Ditmaar/ Dedalus
Tiba.
Met stomheid
Loodzware dagen zeggen we maar
wat weegt zo'n woord weinig; het laatste
zeilt op stadsdamp neerwaarts, kromt
zich keer op keer om zijn betekenis.
Argeloos keren de huizen hun dierbaartste
wanden naar buiten, fluisteren Lissabon,
Lissabon. Tussen keuken - en badkamertegels
zoeken wij traag naar de tekens, verrijzenis.
Het water staat laag. In marmeren armen
murmelt het zacht tegen schepen aan. Stad,
leer mij het onverstaanbare, het openbare,
de sporen van kleine roeiers over de Taag.
Anna Enquist
uit: Nieuw Wereldtijdschrift, 1997, dubbelnummer 5-6, Weekbladpers Tijdschriften Nijgh & Van Ditmaar/ Dedalus
Tiba.
Geplaatst: 13 feb 2005 04:52 pm
Dat is de bundel waarover ik het had, Lizzy, De tussentijd. Het gedicht "Essentie van het missen" dat Wil hier geplaatst heeft, komt daaruit.
De bundel ligt hier naast mij (geleend). Hij is volledig opgedragen aan haar dochter Margit (1974-2001).
Op de flap: De gedichten in deze bundel staan in het teken van een allesoverweldigend verlies. Het verlies van een kind.
Groetjes. Tiba.
Dat is de bundel waarover ik het had, Lizzy, De tussentijd. Het gedicht "Essentie van het missen" dat Wil hier geplaatst heeft, komt daaruit.
De bundel ligt hier naast mij (geleend). Hij is volledig opgedragen aan haar dochter Margit (1974-2001).
Op de flap: De gedichten in deze bundel staan in het teken van een allesoverweldigend verlies. Het verlies van een kind.
Groetjes. Tiba.