Sint Johannesga

ik loop door een witte laan
naar het kerkhof waar mijn vader rust
in de heldere vriesnacht
zie ik van verre de graftekens staan

met naam benoemde patiënten
in het maanlicht zelfs vertrouwd
leiden me naar jouw graf
waar ik al zoveel jaren heb gerouwd

mijn hand verwarmt de koude steen
pap er is iemand overleden zeg ik zacht
aan wie ook jij als arts visites hebt gebracht
hoewel met spoed ontboden ging hij heen

was ’t voor jou een zorgelijk patientje
voor mij het sterven van een oude man
het hart is verraderlijk sprak je over dat ventje
wat ik als jouw collega niet bestrijden kan

de afdruk van mijn warme voeten
waardoor de sneeuw hier is geplet
zal misschien nog getuigen van ons ontmoeten
als de dode hier zal worden bijgezet

Alfred van Haskerland
1990