die dwaze woorden brengen zal en meer nog, meer
jij en ik en jij een lik van roomijs en vanillevla of
misschien wel helemaal niets en zwijgen we
terwijl we verandering ondergaan zullen wij weten
wat nooit veranderen zal. zeker zijn dat we, jonger nu,
ons verbazen, zonder schroom bellen blazen
van vingertoppen en zingen op blote voeten.
omdat we, gewoon als we waren aan gewone dingen,
begrijpen, dat jij en ik als rode wijn in antieke vaten,
uit verveling wakker lagen.
misschien, terwijl we de hemel opentrekken en verzen
in ons hoofd stileren, was alles dat alles was niet meer
dan wachten op vandaag.
© Lilian Caessens
