Zwijgend
Ik loop,
Ik loop naar the stad.
Mijn schoenen praten met de weg:
klink klink, klink klink
– een ritme.
Binnen mijn hoofd, klinkt er ook een ritme
– de ritme van mijn gedachten:
‘Ik wil graag een kopje koffie, alstublieft.’
‘Wat voor koffie wenst u, mevrouw?’
‘Ooooh... even kijken... ja!
Een koffie verkeerd, alstublieft.
Dat is heel lekker.’
Dus begin ik weer:
‘Ik wil graag een kopje...’
Weer en weer,
keer op keer.
Uiteindelijk loop ik een cafe in en zeg,
‘Ik wil graag een kopje koffie, alstublieft.’
Dan, wat hoor ik?
‘No problem. What type of coffee do you want?’
Ik zucht en zeg, ‘Oh...
a latte please.’
‘That’ll be two sixty, thanks.’
Ik betaal, maar eigenlijk heb ik nu geen trek.
Terwijl hij de koffie klaarmaakt, vraagt hij,
‘So what part of England are you from?’
‘Australia,’ zeg ik.
Zwijgend, neem ik mijn koffie
en ga zitten.
Aan een ander tafeltje, praten twee dames:
‘Ik werk met een Engelsman.
Hij heeft twintig jaar in Nederland gewoond,
maar hij kan geen Nederlands spreken.
Wat stom!’
Ja. Wat stom, denk ik ook,
terwijl ik mijn koffie roer.
Het smaakt verbrand
en zuur.
Helemaal niet lekker.
© Amelia Walker
Dit schreef Amelia:
"Nederlands is mijn tweede taal, maar mijn Nederlandse vrienden heeft het lezen voor mij om foutjes te corrigeren.
Eigenlijk, het gedicht gaat over Nederlands leren!"
