Ben ik na jaren nog het kind gebleven
dat zich, door lente's toverlicht verblind,
liet vangen door de speelse voorjaarswind
als hoog boven haar hoofd de wolken dreven?
Ben ik nog steeds het argeloze kind
dat zich aan zon en wind kan overgeven?
Is het dezelfde band waarmee dit leven
mij aan een wereld vol geheimen bindt?
Weer laat ik door de voorjaarswind mij vangen,
weer dwaal ik als een kind door lentes land,
verblind van licht, met overbloosde wangen.
Maar 'k heb mijn onbevangenheid verpand-
diep in mij laait de vlam van het verlangen:
een vuur dat niet in kinderen ontbrandt.
© Hanny Michaelis
Uit: Verzamelde gedichten
Amsterdam, Van Oorschot 2006
