Gedichten over de herfst
Gedichten over de herfst
Geplaatst: 16 sep 2005 08:32 pm
Op zo'n kille, barre septemberavond als vandaag, wordt de herfst voelbaar. Doet me zoeken naar herfstgedichten...
Verdrietig kind, verdrietig gedicht
Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.
Zoek mij maar op,
ik sta in alle gedichten.
Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.
Toon Tellegen
uit: Daar zijn geen woorden voor, een keuze uit de gedichten, Rainbow Pockets 2005
Groetjes. Tiba.
Op zo'n kille, barre septemberavond als vandaag, wordt de herfst voelbaar. Doet me zoeken naar herfstgedichten...
Verdrietig kind, verdrietig gedicht
Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.
Zoek mij maar op,
ik sta in alle gedichten.
Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.
Toon Tellegen
uit: Daar zijn geen woorden voor, een keuze uit de gedichten, Rainbow Pockets 2005
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 17 sep 2005 07:36 am
Mijn 'favoriete' herstgedicht!
'Een lege postbode verdrinkt op de landweg'
(Voor A. Morriën)
het is verdomd al weer haast herfst
en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent
lichaam zwak boven mate en gespleten
het is een oud huis als in Greenwich Village
de bomen staan haastig in te pakken
hun bladeren gaan in de koffers van de grond
de wind is een gezwinde sleutel
en over het deksel legt zij een kleed van wolken
de vensters van mijn lichaam zijn blind
en bij het haardvuur van mijn dromen zie ik
de dagen als vlammen boompje verwisselen
en weggaan in een oude stam van het huis
hoe laat zou het al zijn de rivieren staan
te heupwiegen als een raam tegen het landschap
mijn lichaam mijn teder lichaam zachtjes heengaand
of een lege postbode verdrinkt in de landweg.
Hans Lodeizen,
Uit: 'Het innerlijk belang en andere gedichten',
Van Oorschot 1952
Wouter
Mijn 'favoriete' herstgedicht!
'Een lege postbode verdrinkt op de landweg'
(Voor A. Morriën)
het is verdomd al weer haast herfst
en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent
lichaam zwak boven mate en gespleten
het is een oud huis als in Greenwich Village
de bomen staan haastig in te pakken
hun bladeren gaan in de koffers van de grond
de wind is een gezwinde sleutel
en over het deksel legt zij een kleed van wolken
de vensters van mijn lichaam zijn blind
en bij het haardvuur van mijn dromen zie ik
de dagen als vlammen boompje verwisselen
en weggaan in een oude stam van het huis
hoe laat zou het al zijn de rivieren staan
te heupwiegen als een raam tegen het landschap
mijn lichaam mijn teder lichaam zachtjes heengaand
of een lege postbode verdrinkt in de landweg.
Hans Lodeizen,
Uit: 'Het innerlijk belang en andere gedichten',
Van Oorschot 1952
Wouter
Geplaatst: 17 sep 2005 08:21 am
Wat een prachtige gedicht!
Het valt op dat in de meeste herfstgedichten de link naar de mens wordt gelegd en men het heeft over het voortschrijden van de tijd, verval van lichaam, ouder worden, de naderende dood enz.
Zuivere natuurgedichten over de herfst zijn er minder.
Groetjes. Tiba.
Wat een prachtige gedicht!
Het valt op dat in de meeste herfstgedichten de link naar de mens wordt gelegd en men het heeft over het voortschrijden van de tijd, verval van lichaam, ouder worden, de naderende dood enz.
Zuivere natuurgedichten over de herfst zijn er minder.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 18 sep 2005 06:11 pm
Stem van de Herfstregen
Wees niet bevreesd wanneer de vlagen gaan
rondom uw huis-het is uw aards verblijf.
Wees niet bevreesd als ziekte u komt slaan-
uw lichaam was altijd een aards verblijf.
Zonder bekommernis laat u ontgaan
roem, eer en staat; zij zijn een aards bedrijf.
Maar wees bevreesd wanneer de tranen gaan,
de bevende, om wat is aangedaan
door u.
De liefde is uw eeuwige verblijf.
Ida Gerhardt,
uit zeven maal om de aarde te gaan,
een keuze uit haar gedichten door Gerrit Komrij
Athenaeum-Polak & Van Gennep,
Amsterdam 2001
Wil
Stem van de Herfstregen
Wees niet bevreesd wanneer de vlagen gaan
rondom uw huis-het is uw aards verblijf.
Wees niet bevreesd als ziekte u komt slaan-
uw lichaam was altijd een aards verblijf.
Zonder bekommernis laat u ontgaan
roem, eer en staat; zij zijn een aards bedrijf.
Maar wees bevreesd wanneer de tranen gaan,
de bevende, om wat is aangedaan
door u.
De liefde is uw eeuwige verblijf.
Ida Gerhardt,
uit zeven maal om de aarde te gaan,
een keuze uit haar gedichten door Gerrit Komrij
Athenaeum-Polak & Van Gennep,
Amsterdam 2001
Wil
Geplaatst: 18 sep 2005 06:15 pm
in de herfst
Hol en leeg van verlangen
en de gele amberen bomen
de groene en barnstenen stammen.
Het licht hangt stil in de blaren.
Mijn hart is te veel geopend,
te veel in het licht gevangen
in der wolken licht varen…
En pijndoend, schrijnend dromen
weg van mijzelf te komen
En eigenlijk zo wanhopend.
M. Vasalis
uit Parken en Woestijnen
Uitgeverij van Oorschot 1940
Wil
in de herfst
Hol en leeg van verlangen
en de gele amberen bomen
de groene en barnstenen stammen.
Het licht hangt stil in de blaren.
Mijn hart is te veel geopend,
te veel in het licht gevangen
in der wolken licht varen…
En pijndoend, schrijnend dromen
weg van mijzelf te komen
En eigenlijk zo wanhopend.
M. Vasalis
uit Parken en Woestijnen
Uitgeverij van Oorschot 1940
Wil
Geplaatst: 18 sep 2005 06:48 pm
Het gedicht van Gerhardt is heel erg mooi, Wil.
Ik vind het ook wel heel idealistisch of onreëel (ik vind het juiste woord niet). Ik bedoel: is natuurlijk makkelijk gezegd: wees niet bevreesd als je in de puree zit, of als je ten dode ziek bent. Zo van 'trek het je niet aan joh, dat is niet zo erg. 't Is alleen maar erg als je zelf kwaad gedaan hebt.'
Ik vermoed dat honderdduizenden op deze planeet daar niet echt een boodschap aan hebben.
Maar het is wél een mooi gedicht!
Groetjes. Tiba.
Het gedicht van Gerhardt is heel erg mooi, Wil.
Ik vind het ook wel heel idealistisch of onreëel (ik vind het juiste woord niet). Ik bedoel: is natuurlijk makkelijk gezegd: wees niet bevreesd als je in de puree zit, of als je ten dode ziek bent. Zo van 'trek het je niet aan joh, dat is niet zo erg. 't Is alleen maar erg als je zelf kwaad gedaan hebt.'
Ik vermoed dat honderdduizenden op deze planeet daar niet echt een boodschap aan hebben.
Maar het is wél een mooi gedicht!
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 19 sep 2005 02:33 pm
Buiten, herfst
De bliksem heeft mij niet geraakt
vandaag, hij was een weiland verder
dat is niet ver. Mijn huis nog onder
de hemel met de laatste muggen,
eerste ganzen die vluchten. Rafels
van licht, het donkert snel.
Over de sloot, onzichtbaar
hangen daar de zoetste bramen.
Zolang ik opblijf zal ik dromen
van gemis, vliegkunst, eeuwigheid.
in dood is alles te nabij.
Anneke Brassinga,
uit Landgoed
De Bezige Bij 1989
Wil
Buiten, herfst
De bliksem heeft mij niet geraakt
vandaag, hij was een weiland verder
dat is niet ver. Mijn huis nog onder
de hemel met de laatste muggen,
eerste ganzen die vluchten. Rafels
van licht, het donkert snel.
Over de sloot, onzichtbaar
hangen daar de zoetste bramen.
Zolang ik opblijf zal ik dromen
van gemis, vliegkunst, eeuwigheid.
in dood is alles te nabij.
Anneke Brassinga,
uit Landgoed
De Bezige Bij 1989
Wil
Geplaatst: 24 sep 2005 03:15 pm
Herfst
Toornige vreugde doet mij rechtop gaan
dwars door de herfstige plantsoenen
waar in het nat verwilderd gras
rillend naast de zwarte plas
een troep verregende kalkoenen
verworpen, onheilspellend staat.
Dewind schuift in de glazen wolken
lichtende wakken hemel open
en wervelt glinsterende kolken
omhoog uit gele bladerhopen.
Als gevallen englen hokken
door geen zon meer te verzoenen
in een somber dreigend mokken
daar mijn broeders de kalkoenen.
Maria Vasalis,
uit parken en woestijnen
Uitgeverij van Oorschot 1940
Wil
Herfst
Toornige vreugde doet mij rechtop gaan
dwars door de herfstige plantsoenen
waar in het nat verwilderd gras
rillend naast de zwarte plas
een troep verregende kalkoenen
verworpen, onheilspellend staat.
Dewind schuift in de glazen wolken
lichtende wakken hemel open
en wervelt glinsterende kolken
omhoog uit gele bladerhopen.
Als gevallen englen hokken
door geen zon meer te verzoenen
in een somber dreigend mokken
daar mijn broeders de kalkoenen.
Maria Vasalis,
uit parken en woestijnen
Uitgeverij van Oorschot 1940
Wil
Geplaatst: 24 sep 2005 04:28 pm
Dit gedicht ken ik helemaal niet, Wil.
Heel beeldend: die arme verregende kalkoenen nat van de herfstregen
'door geen zon meer te verzoenen".
'Mijn broeders, de kalkoenen', de dichteres voelt zich o zo verwant met hen.
"Toornige vreugde": toorn om de zomer die voorbijgaat, om de sukkels van de verregende kalkoenen die haar gevoelens beamen?
Toch vreugde....
Dit was een impressie bij een eerste lectuur.
Groetjes. Tiba.
Dit gedicht ken ik helemaal niet, Wil.
Heel beeldend: die arme verregende kalkoenen nat van de herfstregen
'door geen zon meer te verzoenen".
'Mijn broeders, de kalkoenen', de dichteres voelt zich o zo verwant met hen.
"Toornige vreugde": toorn om de zomer die voorbijgaat, om de sukkels van de verregende kalkoenen die haar gevoelens beamen?
Toch vreugde....
Dit was een impressie bij een eerste lectuur.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 25 sep 2005 08:29 am
Ja ik zag ze helemaal staat die kalkoenen.
Ze heeft heel veel over de Herfst geschreven, ik vond zonder heel hard zoeken vier herfstgedichten van haar.
Ik zal ze niet allemaal plaatsen, maar deze vond ik ook wel mooi.....
Herfst
Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot,
steeds zeldner denk ik dat mijn werkelijk wezen
zich tonen zal en durven te genezen
van de steeds naderende duidelijker dood.
Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover
verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.
Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd
en er is haast geen tijd meer voor mij over.
Er ruist een hoge ruime wind
door de recht opgerezen bomen:
aan het zwarte water is een hert gekomen,
en door het oevergras schijnt laag de zon...
Dit is het enig antwoord, dat ik vind,
dat mij bevrijden zou, zo ik t vertalen kon.
Maria Vasalis,
uit Parken en Woestijnen
Van Oorschot 1940.
Wil
Ja ik zag ze helemaal staat die kalkoenen.
Ze heeft heel veel over de Herfst geschreven, ik vond zonder heel hard zoeken vier herfstgedichten van haar.
Ik zal ze niet allemaal plaatsen, maar deze vond ik ook wel mooi.....
Herfst
Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot,
steeds zeldner denk ik dat mijn werkelijk wezen
zich tonen zal en durven te genezen
van de steeds naderende duidelijker dood.
Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover
verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.
Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd
en er is haast geen tijd meer voor mij over.
Er ruist een hoge ruime wind
door de recht opgerezen bomen:
aan het zwarte water is een hert gekomen,
en door het oevergras schijnt laag de zon...
Dit is het enig antwoord, dat ik vind,
dat mij bevrijden zou, zo ik t vertalen kon.
Maria Vasalis,
uit Parken en Woestijnen
Van Oorschot 1940.
Wil
Geplaatst: 25 sep 2005 08:45 pm
Een vliegje in de herfst,
vliegt tussen de takken van een berk-
geur van bladeren,
natte aarde-
en tussen die takken is niets
en tussen die en die,
het vliegje denkt misschien:
de spin is een verzinsel, het eerste web
moet nog worden uitgevonden!
Het wordt donker,
de maan komt op,
oud bos,
slingerende paden, nauwelijks lanen,
de moed om te verdwalen
bijna gemist.
Toon Tellegen, uit
Gedichten 1977-1999
Querido 2000
Wil
Een vliegje in de herfst,
vliegt tussen de takken van een berk-
geur van bladeren,
natte aarde-
en tussen die takken is niets
en tussen die en die,
het vliegje denkt misschien:
de spin is een verzinsel, het eerste web
moet nog worden uitgevonden!
Het wordt donker,
de maan komt op,
oud bos,
slingerende paden, nauwelijks lanen,
de moed om te verdwalen
bijna gemist.
Toon Tellegen, uit
Gedichten 1977-1999
Querido 2000
Wil
Geplaatst: 25 sep 2005 08:56 pm
.
mooie eindregels, Wil.
De rest van het gedicht vind ik mooi als idee (het vliegje en de spin), maar minder van uitwerking.
Als ik het lees, is het niet ritmisch genoeg:
klinkt in mijn oren niet goed (oei, wat ben ik kritisch!), tenzij ik het verkeerd lees natuurlijk...
Groetjes. Tiba.
de moed om te verdwalen
bijna gemist
.
mooie eindregels, Wil.
De rest van het gedicht vind ik mooi als idee (het vliegje en de spin), maar minder van uitwerking.
Als ik het lees, is het niet ritmisch genoeg:
de spin is een verzinsel, het eerste web
moet nog worden uitgevonden!
klinkt in mijn oren niet goed (oei, wat ben ik kritisch!), tenzij ik het verkeerd lees natuurlijk...
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 25 sep 2005 09:06 pm
Nee hoor, je leest het wel goed denk ik.
Al ben ik nu moe om het goed kritisch op ritme te herlezen.
Ik heb t vooral gelezen als een typisch Tellegen gedicht, en zat na te denken over wat hij nu eigenlijk bedoelde.
Ondanks gevaar toch onderweg weg gaan, ofzoiets???
Wil
klinkt in mijn oren niet goed (oei, wat ben ik kritisch!), tenzij ik het verkeerd lees natuurlijk...
Nee hoor, je leest het wel goed denk ik.
Al ben ik nu moe om het goed kritisch op ritme te herlezen.
Ik heb t vooral gelezen als een typisch Tellegen gedicht, en zat na te denken over wat hij nu eigenlijk bedoelde.
Ondanks gevaar toch onderweg weg gaan, ofzoiets???
Wil
Geplaatst: 25 sep 2005 09:17 pm
Ik zoek er eigenlijk geen bedoeling achter, Wil .
Volgens mij is het (heb het gedicht nog maar 3x gelezen en kende het niet), gewoon een observatie tijdens een herfstwandeling: hij ziet dat vliegje en probeert zich voor te stellen wat het denkt ...
maarre, binnenkort zal ik het opnieuw lezen! Dat zal beter zijn...
Groetjes. Tiba.
Ik zoek er eigenlijk geen bedoeling achter, Wil .
Volgens mij is het (heb het gedicht nog maar 3x gelezen en kende het niet), gewoon een observatie tijdens een herfstwandeling: hij ziet dat vliegje en probeert zich voor te stellen wat het denkt ...
maarre, binnenkort zal ik het opnieuw lezen! Dat zal beter zijn...
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 01 okt 2005 10:20 am
De zomerstoelen waarin wij nog kortgeleden zaten
staan zo geschikt alsof ze bij het opstaan
weggeschoven door ons zijn verlaten.
Het riet kraakte, niet meer van ons, maar van
de najaarsregens en de zittingen vergaarden
om zich toe te dekken blad dat
daar zelf in een vluchtpoging belandde.
Weerloze hoek is het, die geen beschutting
aan zichzelf kan bieden en,
niet voor de overwintering gemaakt,
ook geen verlichting geven zal aan anderen,
noch aan degene die hem plaatste.
O pijnlijk is het, onverdraaglijk,
het weinig zichtbare verschil dat soms bestaat
tussen de dierbaarste momenten en de desolaatste.
Elly de waard
Uit: 'Afstand', '
Amsterdam: De Harmonie, 1978
De zomerstoelen waarin wij nog kortgeleden zaten
staan zo geschikt alsof ze bij het opstaan
weggeschoven door ons zijn verlaten.
Het riet kraakte, niet meer van ons, maar van
de najaarsregens en de zittingen vergaarden
om zich toe te dekken blad dat
daar zelf in een vluchtpoging belandde.
Weerloze hoek is het, die geen beschutting
aan zichzelf kan bieden en,
niet voor de overwintering gemaakt,
ook geen verlichting geven zal aan anderen,
noch aan degene die hem plaatste.
O pijnlijk is het, onverdraaglijk,
het weinig zichtbare verschil dat soms bestaat
tussen de dierbaarste momenten en de desolaatste.
Elly de waard
Uit: 'Afstand', '
Amsterdam: De Harmonie, 1978
Geplaatst: 01 okt 2005 10:28 am Onderwerp: Reageer met quote Bewerk/Verwijder dit bericht Meld post Verwijder dit bericht Bekijk het IP van deze gebruiker
HERFST
De bomen roesten in het zieke licht
langs somber in zichzelf gekeerde grachten.
In wilde, stormdoorvlaagde regennachten
vertoont de maan een bleek, behuild gezicht
boven de lege straten, smalle schachten
waar in een onverbiddelijk gericht
de zomer langzaam voor het najaar zwicht,
terwijl de huizen op het einde wachten.
Tegen de morgen is de strijd beslecht.
Een vage geur van heimelijk bederven
heeft aan de moede wind zich vastgehecht.
Tussen een handvol dunne zonnescherven
heeft zich de zomer moeizaam neergelegd
om eenzaam en onopgemerkt te sterven.
Hanny Michaelis
uit 'Verzamelde gedichten'
Van Oorschot 1996
HERFST
De bomen roesten in het zieke licht
langs somber in zichzelf gekeerde grachten.
In wilde, stormdoorvlaagde regennachten
vertoont de maan een bleek, behuild gezicht
boven de lege straten, smalle schachten
waar in een onverbiddelijk gericht
de zomer langzaam voor het najaar zwicht,
terwijl de huizen op het einde wachten.
Tegen de morgen is de strijd beslecht.
Een vage geur van heimelijk bederven
heeft aan de moede wind zich vastgehecht.
Tussen een handvol dunne zonnescherven
heeft zich de zomer moeizaam neergelegd
om eenzaam en onopgemerkt te sterven.
Hanny Michaelis
uit 'Verzamelde gedichten'
Van Oorschot 1996
Geplaatst: 05 okt 2005 06:00 pm Onderwerp: Reageer met quote Bewerk/Verwijder dit bericht Meld post Verwijder dit bericht Bekijk het IP van deze gebruiker
Kil
De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.
Hans Andreus,
uit: Groen land
Amsterdam: uitg. Holland.
(De windroos, nr. 60).1961
Wil
Kil
De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.
Hans Andreus,
uit: Groen land
Amsterdam: uitg. Holland.
(De windroos, nr. 60).1961
Wil
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten