Joris Miedema
Joris Miedema
Pas geleden las ik een paar gedichten van Joris Miedema bij Meander en ik vond ze erg goed.
Ik ben dan ook enorm blij en trots dat hij dichter van de maand april 2010 is. Persoonlijk vind ik het een veelbelovend dichter, ik houd erg van deze stijl.
Hopelijk genieten jullie ook van zijn gedichten
Zie
http://www.poezie-leestafel.info/dichter-van-de-maand
Dettie
Ik ben dan ook enorm blij en trots dat hij dichter van de maand april 2010 is. Persoonlijk vind ik het een veelbelovend dichter, ik houd erg van deze stijl.
Hopelijk genieten jullie ook van zijn gedichten
Zie
http://www.poezie-leestafel.info/dichter-van-de-maand
Dettie
Ophoepelen
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
©Joris Miedema
Dit gedicht is erg logisch van opbouw. Je hoeft maar op de eerste zin te komen en de rest volgt na een beetje nadenken vanzelf. Dit beweer ik achteraf als lezer, na drie minuten nadenken. De dichter zal er iets langer over gedaan hebben. Het eindresultaat is geestig als je van absurde humor houdt. Gevoel heeft het niet.
Pieter
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
©Joris Miedema
Dit gedicht is erg logisch van opbouw. Je hoeft maar op de eerste zin te komen en de rest volgt na een beetje nadenken vanzelf. Dit beweer ik achteraf als lezer, na drie minuten nadenken. De dichter zal er iets langer over gedaan hebben. Het eindresultaat is geestig als je van absurde humor houdt. Gevoel heeft het niet.
Pieter
Fijn om een nieuwe dichter te leren kennen!
Pieter noemt dit een geestig gedicht, absurde humor.
Over het verschil in aanvoelen van wat humor is, hebben we het hier op LT vroeger al eens uitgebreid gehad, weet niet meer bij welk gedicht (ik heb de verschillende uiteenlopende meningen toen op een rijtje gezet, het was wel verbazingwekkend!).
Ik zie niet meteen humor in dit gedicht, wel het absurde, surrealistische.
Bij de eerste strofe stel ik mij direct de vraag: gaat dit over een (vaak, misschien altijd al) afwezige vader...over een overleden vader?
Die beginvraag maakt het al meteen wat zwaartillend, wat uiteraard niet belet dat een erstig thema luchtig kan worden verpakt, integendeel zelfs, luchtigheid, humor(?), zijn een uitstekende remedie tegen zwaarmoedigheid, vraag het maar aan een hobbit!
Zo maar wat bedenkingen.
mira
Pieter noemt dit een geestig gedicht, absurde humor.
Over het verschil in aanvoelen van wat humor is, hebben we het hier op LT vroeger al eens uitgebreid gehad, weet niet meer bij welk gedicht (ik heb de verschillende uiteenlopende meningen toen op een rijtje gezet, het was wel verbazingwekkend!).
Ik zie niet meteen humor in dit gedicht, wel het absurde, surrealistische.
Bij de eerste strofe stel ik mij direct de vraag: gaat dit over een (vaak, misschien altijd al) afwezige vader...over een overleden vader?
Die beginvraag maakt het al meteen wat zwaartillend, wat uiteraard niet belet dat een erstig thema luchtig kan worden verpakt, integendeel zelfs, luchtigheid, humor(?), zijn een uitstekende remedie tegen zwaarmoedigheid, vraag het maar aan een hobbit!
Zo maar wat bedenkingen.
mira
Dit gedicht is erg logisch van opbouw. Je hoeft maar op de eerste zin te komen en de rest volgt na een beetje nadenken vanzelf. Dit beweer ik achteraf als lezer, na drie minuten nadenken. De dichter zal er iets langer over gedaan hebben. Het eindresultaat is geestig als je van absurde humor houdt. Gevoel heeft het niet.
Pieter
Dit gedicht is speciaal op mijn verzoek geplaatst. Ik vind het echt een geweldig gedicht, vol fantasie. Kennelijk houd ik van absurde humor.
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
en toch juist wel gevoel
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
Dit is toch triest? Die man is al weg terwijl hij er nog is.
Ik vind dat wel triest tenminste.
Waarom zit er volgens jou geen gevoel in Pieter?
Dettie
Dettie schreef:Dit gedicht is erg logisch van opbouw. Je hoeft maar op de eerste zin te komen en de rest volgt na een beetje nadenken vanzelf. Dit beweer ik achteraf als lezer, na drie minuten nadenken. De dichter zal er iets langer over gedaan hebben. Het eindresultaat is geestig als je van absurde humor houdt. Gevoel heeft het niet.
Pieter
Dit gedicht is speciaal op mijn verzoek geplaatst. Ik vind het echt een geweldig gedicht, vol fantasie. Kennelijk houd ik van absurde humor.
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
en toch juist wel gevoel
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
Dit is toch triest? Die man is al weg terwijl hij er nog is.
Ik vind dat wel triest tenminste.
Waarom zit er volgens jou geen gevoel in Pieter?
Dettie
Ik kreeg bij dit gedicht de indruk van een zwaarmoedige vader, misschien zelfs een dementerende vader omdat deze ziekte ook vaak gepaard gaat met zwijgen. Dit grijpt de dichter aan om er een geestig gedicht van te maken, maar nergens bespeur ik ook maar een greintje meegevoel. Ik kan er niets aan doen Dettie, zo lees ik het. Vooral door de titel, Ophoepelen, wordt het zelfs cynisch. Dit wou ik in mijn eerste reactie niet opmerken.Maar door alleen de situatie te beschrijven roept de dichter bij jou een gevoel van triestheid op. Dan heeft de dichter in ieder geval bereikt wat hij misschien wilde bereiken, bij één van ons tweeën tenminste. Mira moet het nog even laten inwerken. Ik was van plan ook aan de andere gedichten aandacht te besteden en misschien heb ik dan wel heel andere gevoelens.
Toevallig was dit het eerste.
Pieter
Elise noemde oma de gordijnen
Elise noemde oma de gordijnen
nu staat ze voor het raam
terwijl de wereld
door haar hoofd reist
brabbelt ze mij lippen aan
met ogen starend als pitloze druiven
soms wou ik dat haar stem van lego was
dat ze kon bouwen wat ze bedoelde
maar elke keer pelt ze de poppetjes
alsof beschaving een velletje is
waar je je in kan kleden
©Joris Miedema
Hier spreekt dus wel veel gevoel uit, Dettie. Zou dat komen door zijn wens: soms wou ik dat.....etc.
Pieter
Ophoepelen
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
Ik denk dat het ophoepelen naar die hoepel verwijst Pieter.
Ja, ik houd van dit soort humor. Het is voor mij een spelen met gedachten.
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
Dit is voor mij een en al woordSpielerei. Daar kan ik erg van genieten.
Moeilijk uit te leggen waarom dat zo is. Het voelt voor mij goed, laat ik het daar maar op houden.
Dettie
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
Ik denk dat het ophoepelen naar die hoepel verwijst Pieter.
Ja, ik houd van dit soort humor. Het is voor mij een spelen met gedachten.
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
Dit is voor mij een en al woordSpielerei. Daar kan ik erg van genieten.
Moeilijk uit te leggen waarom dat zo is. Het voelt voor mij goed, laat ik het daar maar op houden.
Dettie
Dettie schreef:Ophoepelen
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
Ik denk dat het ophoepelen naar die hoepel verwijst Pieter.
Ja, ik houd van dit soort humor. Het is voor mij een spelen met gedachten.
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
Dit is voor mij een en al woordSpielerei. Daar kan ik erg van genieten.
Moeilijk uit te leggen waarom dat zo is. Het voelt voor mij goed, laat ik het daar maar op houden.
Dettie
Elise noemde oma de gordijnen
Elise noemde oma de gordijnen
nu staat ze voor het raam
terwijl de wereld
door haar hoofd reist
brabbelt ze mij lippen aan
met ogen starend als pitloze druiven
soms wou ik dat haar stem van lego was
dat ze kon bouwen wat ze bedoelde
maar elke keer pelt ze de poppetjes
alsof beschaving een velletje is
waar je je in kan kleden
Nog maar eens dit gedicht geplaatst om het verschil tussen deze twee gedichten duidelijk te maken. Het eerste gedicht is voor mij inderdaad niet meer dan woordspelerij, geestig-absurd voortbordurend op het door de stilte geknaagde gat in de eerste regel. De man is zo stil geworden dat hij mag ophoepelen.
Neem nu het tweede. Je ziet een vrouw voor het raam staan met ogen waarin geen pit meer zit, haar lippen brengen slechts gebrabbel voort. Maar je ondervindt enige compassie bij de dichter. Ze speelt met de poppetjes, kleedt ze uit, alsof ze nog naar beschaving, bewustzijn, zoekt. Dit is mooi en menselijk uitgedrukt.
Pieter
PieterD schreef: De man is zo stil geworden dat hij mag ophoepelen.
Dat staat er juist niet Pieter, er wordt een hoepel over de man heen gezet, om te laten zien dat hij er nog is! De hoepel vestigt de aandacht op de man. Dat is eerder liefdevol van moeder dan dat ze aangeeft dat hij mag ophoepelen. Denkelijk is de man geestelijk weg. De hoepel geeft juist aan dat de man er lichamelijk nog wel is.
Ik vind het erg mooi verwoord, en voor alle duidelijkheid, dit stukje is voor mij dus niet humoristisch maar triest.
Dettie
Toch wel een merkwaardig dichter!
Het tweede gedicht gaat over een vrouw, mss eerder een jong meisje (kind?) Elise. Ze noemde oma de gordijnen. Sloot oma haar af van de buitenwereld? Nu staat ze voor het raam --> krijgt zicht op de buitenwereld. Is oma mss. overleden?
Ze "brabbelt", haar ogen staren. De wereld reist door haar hoofd. Waarom dat laatste? Omdat ze nu zicht heeft op de buitenwereld?
Omdat haar oma overleden is? Zoals de dichter haar tekent, zou het ook om een mentaal gehandicapt meisje/vrouw kunnen gaan.
De dichter zou Elise beter willen begrijpen "soms wou ik dat haar stem van lego was/ dat ze kon bouwen wat ze bedoelde"
Maar blijkbaar bouwt ze niet, maar pelt de poppetjes af.
Ik meen daaruit te begrijpen dat ze ook met die lego's niets logisch doet, zodat de dichter haar nog altijd niet begrijpt.
Dit is wat ik er momenteel in zie. Mogelijks sla ik de bal volledig mis.
Het einde is me niet duidelijk.
Tiba.
Het tweede gedicht gaat over een vrouw, mss eerder een jong meisje (kind?) Elise. Ze noemde oma de gordijnen. Sloot oma haar af van de buitenwereld? Nu staat ze voor het raam --> krijgt zicht op de buitenwereld. Is oma mss. overleden?
Ze "brabbelt", haar ogen staren. De wereld reist door haar hoofd. Waarom dat laatste? Omdat ze nu zicht heeft op de buitenwereld?
Omdat haar oma overleden is? Zoals de dichter haar tekent, zou het ook om een mentaal gehandicapt meisje/vrouw kunnen gaan.
De dichter zou Elise beter willen begrijpen "soms wou ik dat haar stem van lego was/ dat ze kon bouwen wat ze bedoelde"
Maar blijkbaar bouwt ze niet, maar pelt de poppetjes af.
Ik meen daaruit te begrijpen dat ze ook met die lego's niets logisch doet, zodat de dichter haar nog altijd niet begrijpt.
Dit is wat ik er momenteel in zie. Mogelijks sla ik de bal volledig mis.
Het einde is me niet duidelijk.
Tiba.
tiba schreef:Toch wel een merkwaardig dichter!
Het tweede gedicht gaat over een vrouw, mss eerder een jong meisje (kind?) Elise. Ze noemde oma de gordijnen. Sloot oma haar af van de buitenwereld? Nu staat ze voor het raam --> krijgt zicht op de buitenwereld. Is oma mss. overleden?
Ze "brabbelt", haar ogen staren. De wereld reist door haar hoofd. Waarom dat laatste? Omdat ze nu zicht heeft op de buitenwereld?
Omdat haar oma overleden is? Zoals de dichter haar tekent, zou het ook om een mentaal gehandicapt meisje/vrouw kunnen gaan.
De dichter zou Elise beter willen begrijpen "soms wou ik dat haar stem van lego was/ dat ze kon bouwen wat ze bedoelde"
Maar blijkbaar bouwt ze niet, maar pelt de poppetjes af.
Ik meen daaruit te begrijpen dat ze ook met die lego's niets logisch doet, zodat de dichter haar nog altijd niet begrijpt.
Dit is wat ik er momenteel in zie. Mogelijks sla ik de bal volledig mis.
Het einde is me niet duidelijk.
Tiba.
Ha Tiba,
Ik denk dat het inderdaad om een mentaal gehandicapt meisje/vrouw gaat. Maar niet dat ze aan oma denkt of zicht heeft op de buitenwereld.
Elise weet kennelijk het verschil niet tussen oma of gordijnen en/of ze kent misschien de juiste woorden niet. Ze weet niet dat oma, oma heet en zegt gordijnen als ze oma ziet.
De dichter ziet haar voor het raam wat staan te brabbelen, er gaat dus wel het een en ander in haar hoofd om maar de dichter weet niet wat, ze is niet te verstaan en ze heeft ook geen uitdrukking erbij (starende ogen zonder pit)
Ik denk niet dat ze met lego speelt maar dat de dichter wilde dat haar stem van lego was. Dan kon ze met die legoblokjes bouwen en laten zien wat ze nu eigenlijk zei.
Maar het enige wat ze doet is poppetjes uitkleden.
(Beschaving is o.a.ontwikkeling die iemand of een groep heeft bereikt, zegt mijn woordenboek.)
Elise heeft geen ontwikkeling, ze is geestelijk onontwikkeld.
Haar ontwikkeling is poppetjes uitkleden alsof beschaving een (bloot?) velletje is.
Ik zeg ook maar hoe ik het zie hoor.
Wie weet ziet iemand anders weer heel andere dingen in dit gedicht.
Dettie
Zakenman
hij was zijn stem kwijt
zocht in bed aan de kant van zijn vrouw
tot ver onder het ijs tussen de lakens
waar hij een echo had gehoord
in het midden stond een sculptuur
van zijn laatste schreeuw
robuust en onbewogen
hij trok een andere man aan als pak
leerde een flesje bier voor hem praten
en hoe hijzelf het hardste zwijgen kon
Joris Miedema
Ik begin met de laatste strofe omdat die voor mij nog het meest "duidelijk" is.
Volgens mij bedoelt de dichter de generalisatie van de zakenman: de man die eigenlijk altijd een rol speelt. Hij verschuilt zich in een net pak en achter een flesje bier. Het flesje bier kan ook iets anders zijn, een glas wijn, een kunstwerk achter zijn bureau. Het moet iets zijn dat precies de goede indruk op zijn klant maakt. En zelf niet het achterste van zijn tong laten zien natuurlijk.
We gaan naar de eerste strofe. Hij is zijn eigen stem kwijt, zijn vrouw verstaat hem niet meer, verijst. Hij zoekt naar iets wat misschien nog enigszins op zijn stem lijkt, zijn echo.
Tweede strofe: maar zijn echte stem blijkt versteend, is een sculptuur geworden.
Dit is alles wat ik eruit kan halen.
Pieter
hij was zijn stem kwijt
zocht in bed aan de kant van zijn vrouw
tot ver onder het ijs tussen de lakens
waar hij een echo had gehoord
in het midden stond een sculptuur
van zijn laatste schreeuw
robuust en onbewogen
hij trok een andere man aan als pak
leerde een flesje bier voor hem praten
en hoe hijzelf het hardste zwijgen kon
Joris Miedema
Ik begin met de laatste strofe omdat die voor mij nog het meest "duidelijk" is.
Volgens mij bedoelt de dichter de generalisatie van de zakenman: de man die eigenlijk altijd een rol speelt. Hij verschuilt zich in een net pak en achter een flesje bier. Het flesje bier kan ook iets anders zijn, een glas wijn, een kunstwerk achter zijn bureau. Het moet iets zijn dat precies de goede indruk op zijn klant maakt. En zelf niet het achterste van zijn tong laten zien natuurlijk.
We gaan naar de eerste strofe. Hij is zijn eigen stem kwijt, zijn vrouw verstaat hem niet meer, verijst. Hij zoekt naar iets wat misschien nog enigszins op zijn stem lijkt, zijn echo.
Tweede strofe: maar zijn echte stem blijkt versteend, is een sculptuur geworden.
Dit is alles wat ik eruit kan halen.
Pieter
Ophoepelen
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
©Joris Miedema
Ik heb het eerste gedicht maar weer even hier gezet Tiba.
Volgens mij is de vader inderdaad zoals Pieter stelt dement. De vader is er in feite niet meer, alleen zijn lichaam is er nog. Zijn geest raakte uitgehold, leeg, een gat.
Met dat gat gaat de dichter 'spelen'. Een gat waar je in kunt stappen, misschien bedoelt de dichter met 'in het gat stappen', de vader geestelijk proberen te benaderen.
Maar de dichter gaat ook verder met het idee van een gat, een leegte.
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
Hij speelt met het woord gat, spielerei met betekenis van het woord.
Maar moeder is er ook nog. Zij plaatst een hoepel om vader, zodat hij niet 'wegwaait', niet over het hoofd gezien wordt, vader is er nog ondanks het 'gat' in zijn geest.
De titel ophoepelen zie ik ook als een woordspielerei verwijzend naar de vader die in de hoepel geplaatst wordt, ik zie het woord ophoepelen als een nieuw werkwoord. iets als 'Ik zal vader even ophoepelen (in de hoepel plaatsen)
Zo zie ik het gedicht, ben heel benieuwd hoe jullie het zien.
dettie
ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen
net zo lang tot hij een gat werd
met verjaardagen moest je altijd
oppassen dat je niet in hem
stapte
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
moeder had een hoepel om hem
heen gebonden
zodat we konden zien waar
hij niet meer was
©Joris Miedema
Ik heb het eerste gedicht maar weer even hier gezet Tiba.
Volgens mij is de vader inderdaad zoals Pieter stelt dement. De vader is er in feite niet meer, alleen zijn lichaam is er nog. Zijn geest raakte uitgehold, leeg, een gat.
Met dat gat gaat de dichter 'spelen'. Een gat waar je in kunt stappen, misschien bedoelt de dichter met 'in het gat stappen', de vader geestelijk proberen te benaderen.
Maar de dichter gaat ook verder met het idee van een gat, een leegte.
je wist precies waar hij was
want als er ergens een deur
open stond dan tochtte hij
Hij speelt met het woord gat, spielerei met betekenis van het woord.
Maar moeder is er ook nog. Zij plaatst een hoepel om vader, zodat hij niet 'wegwaait', niet over het hoofd gezien wordt, vader is er nog ondanks het 'gat' in zijn geest.
De titel ophoepelen zie ik ook als een woordspielerei verwijzend naar de vader die in de hoepel geplaatst wordt, ik zie het woord ophoepelen als een nieuw werkwoord. iets als 'Ik zal vader even ophoepelen (in de hoepel plaatsen)
Zo zie ik het gedicht, ben heel benieuwd hoe jullie het zien.
dettie
Ja, het lijkt me ook waarschijnlijk dat het over een demente vader gaat, als je dat aanneemt vallen de beelden op hun plaats.
De vader is nog wel lijfelijk aanwezig, maar niet meer in zijn geest.
Hij spreekt waarschijnlijk ook niet meer, zodat met hem op de duur niet meer ziet. Vandaar het beeld van dat gat, een beeld dat steeds verder wordt doorgetrokken wat door Dettie heel goed is uitgelegd.
Da contradictie in de laatste regels valt me op en is heel goed gevonden: "zodat we konden zien waar hij niet meer was".
Door de gefingeerde hoepel weet je, zie je waar hij is, maar eigenlijk zie je hem niet, want hij is niet echt aanwezig".
Het gedicht is afstandelijk geschreven, maar roept volgens mij bij de lezer toch gevoel op.
De eerste regel al: "ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen". Je voelt direct dat dit geen "prettig" gedicht wordt. Met die regel is de toon van het gedicht onmiddellijk gezet en je hebt meteen het beeld van de zwijgende vader. Het feit dat de dichter schrijft: Ik hoorde knagen, wijst ook op de betrokkenheid van de dichter, en daar zit volgens mij wél gevoel in.
"zodat we konden zien waar hij niet meer was" het is sec geformuleerd, zonder overtollige adjectieven, maar roept m.i. toch gevoel bij de lezer op. Het doet haast rillen....
Humoristisch vind ik dit niet.
Ophoepelen, heeft natuurlijk een dubbele bodem: een hoepel maken rond en weggaan.
Mooi gedicht.
Tiba.
De vader is nog wel lijfelijk aanwezig, maar niet meer in zijn geest.
Hij spreekt waarschijnlijk ook niet meer, zodat met hem op de duur niet meer ziet. Vandaar het beeld van dat gat, een beeld dat steeds verder wordt doorgetrokken wat door Dettie heel goed is uitgelegd.
Da contradictie in de laatste regels valt me op en is heel goed gevonden: "zodat we konden zien waar hij niet meer was".
Door de gefingeerde hoepel weet je, zie je waar hij is, maar eigenlijk zie je hem niet, want hij is niet echt aanwezig".
Het gedicht is afstandelijk geschreven, maar roept volgens mij bij de lezer toch gevoel op.
De eerste regel al: "ik hoorde de stilte aan mijn vader knagen". Je voelt direct dat dit geen "prettig" gedicht wordt. Met die regel is de toon van het gedicht onmiddellijk gezet en je hebt meteen het beeld van de zwijgende vader. Het feit dat de dichter schrijft: Ik hoorde knagen, wijst ook op de betrokkenheid van de dichter, en daar zit volgens mij wél gevoel in.
"zodat we konden zien waar hij niet meer was" het is sec geformuleerd, zonder overtollige adjectieven, maar roept m.i. toch gevoel bij de lezer op. Het doet haast rillen....
Humoristisch vind ik dit niet.
Ophoepelen, heeft natuurlijk een dubbele bodem: een hoepel maken rond en weggaan.
Mooi gedicht.
Tiba.
Het is geen humoristisch gedicht inderdaad maar er zit wel humor in vind ik zoals in het het gat stappen dat vind ik wel humoristisch bedacht en vader die tocht ook.
Alleen het gegeven zelf, als het inderdaad over een demente vader gaat, is niet humoristisch natuurlijk.
Het laatste vers en vooral de regel "zodat we konden zien waar hij niet meer was" is erg triest.
Goed dat je het zegt Tiba dat de dichter 'zegt' ik hoorde knagen... dat die ik naar betrokkenheid verwijst, dat daar ik staat dat was nog niet tot me doorgedrongen.
Dacht ik dat ik het gedicht heel zorgvuldig gelezen had... .
Dettie
Alleen het gegeven zelf, als het inderdaad over een demente vader gaat, is niet humoristisch natuurlijk.
Het laatste vers en vooral de regel "zodat we konden zien waar hij niet meer was" is erg triest.
Goed dat je het zegt Tiba dat de dichter 'zegt' ik hoorde knagen... dat die ik naar betrokkenheid verwijst, dat daar ik staat dat was nog niet tot me doorgedrongen.
Dacht ik dat ik het gedicht heel zorgvuldig gelezen had... .
Dettie
Tiba schreef:
Ophoepelen, heeft natuurlijk een dubbele bodem: een hoepel maken rond en weggaan.
Volgens mij kan ophoepelen op twee manieren gebruikt worden;
1.dwingend: je kunt ophoepelen
2.opgelucht: die is (gelukkig) opgehoepeld
Beide betekenissen klinken, althans voor mij, negatief. De derde betekenis is natuurlijk de ironische en die past bij dit gedicht het best, denk ik.
Een hoepel maken rond iemand kennen wij in Nederland niet als ophoepelen, Tiba. Dan zouden we moeten zeggen: omhoepelen.
Pieter
Ophoepelen, heeft natuurlijk een dubbele bodem: een hoepel maken rond en weggaan.
Volgens mij kan ophoepelen op twee manieren gebruikt worden;
1.dwingend: je kunt ophoepelen
2.opgelucht: die is (gelukkig) opgehoepeld
Beide betekenissen klinken, althans voor mij, negatief. De derde betekenis is natuurlijk de ironische en die past bij dit gedicht het best, denk ik.
Een hoepel maken rond iemand kennen wij in Nederland niet als ophoepelen, Tiba. Dan zouden we moeten zeggen: omhoepelen.
Pieter
Uilskuiken
van de week lag er een grote uilenbal
bij ons op de keukentafel
's avonds kwam de hele familie
om hem gezamenlijk uit te pluizen
oma vond een paar slechte kaarten
een fles whisky en het botje
van een middelvinger
mijn tante haalde er een arm uit
met daarop een tatoeage van de gulden
hij was waardeloos
moeder vond een schedel
waar haar eigen handen nog boven hingen
Joris Miedema
Origineel tafereel! Het schijnt dat chaos een populair onderwerp wordt, (zie onder Baeke), wat zou ik graag doordringen in de geest van deze dichter.
Pieter
van de week lag er een grote uilenbal
bij ons op de keukentafel
's avonds kwam de hele familie
om hem gezamenlijk uit te pluizen
oma vond een paar slechte kaarten
een fles whisky en het botje
van een middelvinger
mijn tante haalde er een arm uit
met daarop een tatoeage van de gulden
hij was waardeloos
moeder vond een schedel
waar haar eigen handen nog boven hingen
Joris Miedema
Origineel tafereel! Het schijnt dat chaos een populair onderwerp wordt, (zie onder Baeke), wat zou ik graag doordringen in de geest van deze dichter.
Pieter
Echte absurdistische humor.
Vind dan maar zo'n uilenbal op de keukentafel!
Daar komt dan de hele familie naar kijken.
De dichter verliest de draad niet: oma, tante en moeder passeren de revue. Hun vondsten zijn merkwaardig, waardeloos.
Maar toch klinkt het einde ietwat tragisch, absurdistisch tragisch.
mira
Vind dan maar zo'n uilenbal op de keukentafel!
Daar komt dan de hele familie naar kijken.
De dichter verliest de draad niet: oma, tante en moeder passeren de revue. Hun vondsten zijn merkwaardig, waardeloos.
Maar toch klinkt het einde ietwat tragisch, absurdistisch tragisch.
mira
mira schreef:Echte absurdistische humor.
Vind dan maar zo'n uilenbal op de keukentafel!
Daar komt dan de hele familie naar kijken.
De dichter verliest de draad niet: oma, tante en moeder passeren de revue. Hun vondsten zijn merkwaardig, waardeloos.
Maar toch klinkt het einde ietwat tragisch, absurdistisch tragisch.
mira
Het gedicht is ook luguber, morbide, ziekmakend, troosteloos. Ik heb het voorlopig wel gehad met dit soor poëzie.
Pieter
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast