De zwaluwen
Toen wij hier kwamen was de wereld stil.
Er slingerde tussen het brood en de boeken geen snelweg
Over de tafel, wij konden ons duidelijk horen.
Wij zaten er dagen met de ramen open
Te luisteren naar de voorjaarstuin, de heg
Omhelsde het huis, geen bloesem was wreed in april.
Ons eiland was geen schande, wij spanden niet samen
Tegen een naamloze zee van lawaai in de kamer.
Praten was een postume vinding van Mozart.
Wij hadden elkaar en de tijd in de vorm van een hart
Uit het groen gegrepen. De zwaluwen stuurden wij later
Als liefdesbrieven die ons de winter benamen.
Leonard Nolens,
Uit Woestijnkunde,
Querido
Dit gedicht heeft 'klasse', 'stijl', maar ook ingetogenheid.
Het is gemaakt door
een dichter, ik bedoel, een echte, iemand die taal, metier, en zoveel meer beheerst.
De woorden slingeren over de versregels als ... en nu zou ik een prachtige metafoor, een beeldende vergelijking moeten vinden, maar helaas!
Een gedicht moet in de eerst plaats de lezer treffen, raken, dat doet het, de sfeer neemt je mee, neemt mij mee.
Daar is de sfeer van de stilte, en het contrast met alles wat daartegenover staat en dat we dagelijks ervaren.
Maar vergis je niet, hier zitten ook heel wat dubbele bodems in, intertextualiteit, weet je, en niet echt nodig om het gedicht te smaken.
Maar toch.
geen bloesem was wreed in april verwijst naar een van de wreedste beginverzen die ik ken:
April is de cruellest month van T. S Elliot, (The waste land). En toevallig heet de bundel 'Woestijnkunde'.
Zo is er waarschijnlik nog veel meer.
In de laatste strofe voel ik de aanwezigheid van Herman De Coninck, ik zocht naar zwaluwen,...maar vond enkel kraaien.
En toch!
Met 'in de vorm van een hart' heb ik het wel even moeilijk, het klinkt zo sentimenteel. Misschien zit er ook heel wat meer achter.
Maar zoals ik al zei, een gedicht moet je raken.
mira