Dit gedicht is zo'n hartekreet, zonder sentimenteel te worden.
Dit gedicht tast grenzen af, niet van de taal, maar ik weet momenteel niet hoe ik dat zou benoemen. Het probeert uitdrukking te geven aan iets wat nauwelijks benoembaar is. De dichter 'formuleert', herformuleert, voegt iets toe, gebruikt minimale woorden, het wordt een litanie, een prachtige, pijnlijke, verdovende, schrijnende litanie.
Ieder woord staat er op zijn plaats, het is een meedogenlooos, meeslepend, ongelooflijk pijnlijk mooi gedicht.
Ik snap niet goed wat je bedoelt met grenzen aftasten, maar niet van de taal.
Toen ik het gedicht voor het eerst las, werd ik meteen gegrepen door de zeggingskracht, mij leek het een fantastisch omgaan met taal, en heel vernieuwend (maar dat weet ik niet goed). Idd. zoals je zegt dat formuleren en herformuleren. Dat is toch taal? En dat afbreken van de zinnen, en dan weer opnieuw, maar iets toevoegen. Het leek me heel vernieuwend toen ik dat las.
De taal is hier alomtegenwoordig. Nadien nog hetzelfde procedé gelezen,
maar nooit zo puur als dit. Ja, meeslepend, zoals je zegt.
Tiba.