Ruth van Rossum (ja/nee)
Ruth van Rossum (ja/nee)
Leestafel heeft toestemming om de gedichten van Ruth van Rossum die op de site staan te plaatsen.
http://www.poezie-leestafel.info/ruth-van-rossum
Dettie vraagt na of er meer gedichten bij geplaatst mogen worden.
--
http://www.poezie-leestafel.info/ruth-van-rossum
Dettie vraagt na of er meer gedichten bij geplaatst mogen worden.
--
Geplaatst: 01 jun 2008 07:55 am
Dichter van de maand juni 2008 - Ruth van Rossum
Na een zeer vriendelijke en leuke samenwerking kunnen jullie nu het eindresultaat zien en lezen.
Zelf vind ik het erg mooie gedichten
Zie http://www.poezie-leestafel.info/ruth-van-rossum
Dettie
Dichter van de maand juni 2008 - Ruth van Rossum
Na een zeer vriendelijke en leuke samenwerking kunnen jullie nu het eindresultaat zien en lezen.
Zelf vind ik het erg mooie gedichten
Zie http://www.poezie-leestafel.info/ruth-van-rossum
Dettie
Geplaatst: 01 jun 2008 01:05 pm
Hier alvast eentje dat mij enorm aanspreekt. Niet alleen vanwege de inhoud, maar ook nogal vanwege de vorm (daar kom ik later nog op terug).
Zomernacht op de Ritselaarsdijk
Die nacht maakten we ons los van de families aan het water
en wandelden de hele dijk zo warm nog was het dat we trui
noch jas na dagen op de velden het geraas van de combines zwaar
de geuren van het oogsten stof ook in de lucht van koren bomen
om de boerenerven ritselden in zuchtjes wind die aarzelend
hun weg vervolgden eenden vlogen over vleugelklap en roep om
thuis te raken donkere contouren ons omringden in de verte en
dichtbij geluid van grote beestenlijven zich verliggend in hun
slapen vleugen koelte op ons pad soms in het donker plotse
scherpte in de neus bij het in teugen tot mij nemen van dit
groeien uren later bleken ouders zorgenmakend zouden we
maar nee mijn hoofd stond daarnaar niet ik was verbijsterd om
hoe ik de aarde leven voelde en mezelf daarin geborgen wist.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Hier alvast eentje dat mij enorm aanspreekt. Niet alleen vanwege de inhoud, maar ook nogal vanwege de vorm (daar kom ik later nog op terug).
Zomernacht op de Ritselaarsdijk
Die nacht maakten we ons los van de families aan het water
en wandelden de hele dijk zo warm nog was het dat we trui
noch jas na dagen op de velden het geraas van de combines zwaar
de geuren van het oogsten stof ook in de lucht van koren bomen
om de boerenerven ritselden in zuchtjes wind die aarzelend
hun weg vervolgden eenden vlogen over vleugelklap en roep om
thuis te raken donkere contouren ons omringden in de verte en
dichtbij geluid van grote beestenlijven zich verliggend in hun
slapen vleugen koelte op ons pad soms in het donker plotse
scherpte in de neus bij het in teugen tot mij nemen van dit
groeien uren later bleken ouders zorgenmakend zouden we
maar nee mijn hoofd stond daarnaar niet ik was verbijsterd om
hoe ik de aarde leven voelde en mezelf daarin geborgen wist.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Geplaatst: 01 jun 2008 06:28 pm
niet zo eenvoudig deze tekst...de werkwoordsvervoeging 'ons omringden' kan ik absoluut niet plaatsen in de grammaticale vorm van dit gedicht of moet het zijn 'omringden ons?' zich verliggend'? dat ken ik ook niet..
Het gedicht spreekt me wel aan maar die dingen storen me wel...
leni
niet zo eenvoudig deze tekst...de werkwoordsvervoeging 'ons omringden' kan ik absoluut niet plaatsen in de grammaticale vorm van dit gedicht of moet het zijn 'omringden ons?' zich verliggend'? dat ken ik ook niet..
Het gedicht spreekt me wel aan maar die dingen storen me wel...
leni
Geplaatst: 01 jun 2008 06:54 pm
Ik zou zeggen "de donkere contouren omringden ons", leni. Inderdaad, de grammaticale structuur roept wel enige vragen op. We worden eigenlijk als het ware gedwongen, het gedicht heel grondig en traag te lezen, om alles te kunnen plaatsen. Het is een beetje als of alle gewaarwordingen op elkaar volgen, en dit in zo'n snel tempo, dat de grammaticale correctheid op de tweede plaats komt.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Ik zou zeggen "de donkere contouren omringden ons", leni. Inderdaad, de grammaticale structuur roept wel enige vragen op. We worden eigenlijk als het ware gedwongen, het gedicht heel grondig en traag te lezen, om alles te kunnen plaatsen. Het is een beetje als of alle gewaarwordingen op elkaar volgen, en dit in zo'n snel tempo, dat de grammaticale correctheid op de tweede plaats komt.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Geplaatst: 01 jun 2008 07:44 pm
Strek je lijf
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Zie me in de ogen: het is jouw land waarin wij liggen
een vreemdeling ben ik onder je hoge bleke luchten
zwaar mijn hoofd van wat ik achter heb gelaten.
Leg nu jezelf zacht bij mij neer zodat we zullen slapen
onzichtbaar in het gras. Ik geef me over aan waar niets
meer is dan jij, aan geen terug naar hoe het was.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
Ik ben helemaal weg van dit gedicht, er straalt een enorme kracht af vind ik. Ik kan niet zo goed zeggen waarom ik het zo prachtig vind maar dat vind ik dus wel.
Als ik toch zo zou kunnen dichten...
Dettie
Strek je lijf
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Zie me in de ogen: het is jouw land waarin wij liggen
een vreemdeling ben ik onder je hoge bleke luchten
zwaar mijn hoofd van wat ik achter heb gelaten.
Leg nu jezelf zacht bij mij neer zodat we zullen slapen
onzichtbaar in het gras. Ik geef me over aan waar niets
meer is dan jij, aan geen terug naar hoe het was.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
Ik ben helemaal weg van dit gedicht, er straalt een enorme kracht af vind ik. Ik kan niet zo goed zeggen waarom ik het zo prachtig vind maar dat vind ik dus wel.
Als ik toch zo zou kunnen dichten...
Dettie
Geplaatst: 05 jun 2008 10:33 am
Ken mij
Ik ben het water dat lispelt tegen de keien
aan het strand. De dronken schittering
van de zon op de golven, steeds bewegend.
Ik ben het geluid van de storm om het huis,
de rulle lucht van vochtige aarde, het vuur
dat siddert en springt. Ik ben de avond
waarin de honden blaffen verderop in het dal.
Zie mij: de vos die zich langs het pad
heeft neergelegd om te sterven. Ik ben
de pelgrim in de bergen, de handen
om je gelaat. Ik ben de geuren van vroeger:
na een hete zomerdag ben ik de eerste
verdampende regen op de stenen van je straat.
Ik ben het zachte en warme waarin je je opkrult
voor de nacht. Ik ben de gebochelde,
het heimelijke kijken, het wringen van je hart.
Ik ben het mes van de angst, in eigen vlees
het allerscherpst. Klein, zo klein ben ik
dat ik wil schuilen in je jaszak waar ik me
aan je handen vast kan houden en niets hoef
te zien. Hoog en ruim ben ik als de machtigste
kathedraal van sterren. Ik ben het ademen
van de dieren als er nevel ligt op de velden.
Ik ben de wilde danser. Ik ben de kring
om de maan. Ken mij. Ik ben het. Ik.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
Dit gedicht is een beetje op mijn verzoek geplaatst.
Heel grote dingen worden beschreven
Ik ben het water, de schittering van de zon, het geluid van storm etc. en dan...
inderdaad als een mes;
Klein, zo klein ben ik
dat ik wil schuilen in je jaszak waar ik me
aan je handen vast kan houden en niets hoef
te zien.
Om snel weer over te stappen op hoog en ruim zijn, de wilde danser,het ademen van de dieren en de kring om de maan zijn.
Dat moment van laten zien dat ze ook zwak en bang kan zijn...
en het einde Ik ben het. Ik. ('zie mij' zegt dat volgens mij)
Dát tussen alle grote zaken. Prachtig.
Dettie
Ken mij
Ik ben het water dat lispelt tegen de keien
aan het strand. De dronken schittering
van de zon op de golven, steeds bewegend.
Ik ben het geluid van de storm om het huis,
de rulle lucht van vochtige aarde, het vuur
dat siddert en springt. Ik ben de avond
waarin de honden blaffen verderop in het dal.
Zie mij: de vos die zich langs het pad
heeft neergelegd om te sterven. Ik ben
de pelgrim in de bergen, de handen
om je gelaat. Ik ben de geuren van vroeger:
na een hete zomerdag ben ik de eerste
verdampende regen op de stenen van je straat.
Ik ben het zachte en warme waarin je je opkrult
voor de nacht. Ik ben de gebochelde,
het heimelijke kijken, het wringen van je hart.
Ik ben het mes van de angst, in eigen vlees
het allerscherpst. Klein, zo klein ben ik
dat ik wil schuilen in je jaszak waar ik me
aan je handen vast kan houden en niets hoef
te zien. Hoog en ruim ben ik als de machtigste
kathedraal van sterren. Ik ben het ademen
van de dieren als er nevel ligt op de velden.
Ik ben de wilde danser. Ik ben de kring
om de maan. Ken mij. Ik ben het. Ik.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
Dit gedicht is een beetje op mijn verzoek geplaatst.
Heel grote dingen worden beschreven
Ik ben het water, de schittering van de zon, het geluid van storm etc. en dan...
inderdaad als een mes;
Klein, zo klein ben ik
dat ik wil schuilen in je jaszak waar ik me
aan je handen vast kan houden en niets hoef
te zien.
Om snel weer over te stappen op hoog en ruim zijn, de wilde danser,het ademen van de dieren en de kring om de maan zijn.
Dat moment van laten zien dat ze ook zwak en bang kan zijn...
en het einde Ik ben het. Ik. ('zie mij' zegt dat volgens mij)
Dát tussen alle grote zaken. Prachtig.
Dettie
Geplaatst: 05 jun 2008 11:19 am
Ik heb zo het gevoel dat iemand op zijn rug ligt, naar de hemel te staren, en dat een hond zich beschermend boven haar/hem opstelt.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Dettie schreef:
Strek je lijf
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Zie me in de ogen: het is jouw land waarin wij liggen
een vreemdeling ben ik onder je hoge bleke luchten
zwaar mijn hoofd van wat ik achter heb gelaten.
Leg nu jezelf zacht bij mij neer zodat we zullen slapen
onzichtbaar in het gras. Ik geef me over aan waar niets
meer is dan jij, aan geen terug naar hoe het was.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
Ik ben helemaal weg van dit gedicht, er straalt een enorme kracht af vind ik. Ik kan niet zo goed zeggen waarom ik het zo prachtig vind maar dat vind ik dus wel.
Als ik toch zo zou kunnen dichten...
Dettie
Ik heb zo het gevoel dat iemand op zijn rug ligt, naar de hemel te staren, en dat een hond zich beschermend boven haar/hem opstelt.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Geplaatst: 05 jun 2008 12:12 pm
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Ja ik dacht ook aan een leeuw.
Zij is de prooi.
Ik zie de leeuw voor me, triomfantelijk brullend, hij heeft zijn prooi te pakken.
Ook het onzichtbaar in het gras versterkt het beeld van de leeuw.
Dettie
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Ja ik dacht ook aan een leeuw.
Zij is de prooi.
Ik zie de leeuw voor me, triomfantelijk brullend, hij heeft zijn prooi te pakken.
Ook het onzichtbaar in het gras versterkt het beeld van de leeuw.
Dettie
Geplaatst: 07 jun 2008 10:30 am
Hoor wat er is
Was er voor het eerst geen plaats beter
dan die waar je nu was verlangde je
eindelijk even niet naar waar de stenen
warmer zijn om op te liggen en gladder
om aan te raken kon je met dit lichaam
dat men voor jou had ontworpen eigenlijk
goed uit de voeten hoefde er geen nieuw
iemand of iets te zorgen voor de dagelijkse
dingen als geluk en veiligheid wilde je niet
een huis dat ruimer was van licht hoger
van klank of elders stond een leger land en
kon je nu gewoon wat blijven in dit jouw
bestaan zonder te willen dat het anders?
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
De titel is een eerbetoon aan het gedicht Zomernacht van C.O. Jellema,
Hier staat het gedicht 'zomernacht' http://www.gedichten.nl/nedermap/gedich ... 90730.html?
Dettie
Hoor wat er is
Was er voor het eerst geen plaats beter
dan die waar je nu was verlangde je
eindelijk even niet naar waar de stenen
warmer zijn om op te liggen en gladder
om aan te raken kon je met dit lichaam
dat men voor jou had ontworpen eigenlijk
goed uit de voeten hoefde er geen nieuw
iemand of iets te zorgen voor de dagelijkse
dingen als geluk en veiligheid wilde je niet
een huis dat ruimer was van licht hoger
van klank of elders stond een leger land en
kon je nu gewoon wat blijven in dit jouw
bestaan zonder te willen dat het anders?
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 2006.
De titel is een eerbetoon aan het gedicht Zomernacht van C.O. Jellema,
Hier staat het gedicht 'zomernacht' http://www.gedichten.nl/nedermap/gedich ... 90730.html?
Dettie
Geplaatst: 29 jun 2008 08:48 pm
Ik vind dat ze hele mooie dingen schrijft en toch vind ik ook dat we allemaal op onze eigen wijze toch op elkaar lijken, soms in grove lijnen, soms juist in details.
Soms is het alleen een "kleur" een emotie, die herkend wordt.
Dat dichters en natuurlijk zij niet alleen, met dezelfde gevoelens bezig zijn, maar Ruth van Rossum verwoordt mooi, wou ik even kwijt op de vooravond van haar dichter van de maandschap.
Manja
_________________
suum cuique oftewel ieder het zijne!
Ik vind dat ze hele mooie dingen schrijft en toch vind ik ook dat we allemaal op onze eigen wijze toch op elkaar lijken, soms in grove lijnen, soms juist in details.
Soms is het alleen een "kleur" een emotie, die herkend wordt.
Dat dichters en natuurlijk zij niet alleen, met dezelfde gevoelens bezig zijn, maar Ruth van Rossum verwoordt mooi, wou ik even kwijt op de vooravond van haar dichter van de maandschap.
Manja
_________________
suum cuique oftewel ieder het zijne!
Geplaatst: 30 jun 2008 05:07 am
Strek je lijf
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Zie me in de ogen: het is jouw land waarin wij liggen
een vreemdeling ben ik onder je hoge bleke luchten
zwaar mijn hoofd van wat ik achter heb gelaten.
Leg nu jezelf zacht bij mij neer zodat we zullen slapen
onzichtbaar in het gras. Ik geef me over aan waar niets
meer is dan jij, aan geen terug naar hoe het was.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 20
Dit is een mooi gedicht maar jullie gaan aan een deel van de inhoud voorbij. Het gaat hier over een liefdesrelatie tussen een blanke (Nederlandese?) man en een donker vrouw die waarschijnlijk als vluchtelinge naar de vlakke polder is gekomen. Die man geeft haar bescherming en tederheid zodat ze niet meer aan het verleden hoeft te denken. Dit geeft ook rechtvaardiging aan de metafoor van de leeuw. In Nederland is de man als leeuw een beetje uit, de vrouw als prooi helemaal, denk ik.
Pieter
_________________
"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre
Strek je lijf
Zet je poten naast mijn hoofd en teken mij je ribben
zwaai je gouden manen, schreeuw triomf over de vlakte
strek je lijf over het mijne uit.
Zie me in de ogen: het is jouw land waarin wij liggen
een vreemdeling ben ik onder je hoge bleke luchten
zwaar mijn hoofd van wat ik achter heb gelaten.
Leg nu jezelf zacht bij mij neer zodat we zullen slapen
onzichtbaar in het gras. Ik geef me over aan waar niets
meer is dan jij, aan geen terug naar hoe het was.
© Ruth van Rossum
Uit: Eilandranden,
Uitgeverij Holland - Haarlem, 20
Dit is een mooi gedicht maar jullie gaan aan een deel van de inhoud voorbij. Het gaat hier over een liefdesrelatie tussen een blanke (Nederlandese?) man en een donker vrouw die waarschijnlijk als vluchtelinge naar de vlakke polder is gekomen. Die man geeft haar bescherming en tederheid zodat ze niet meer aan het verleden hoeft te denken. Dit geeft ook rechtvaardiging aan de metafoor van de leeuw. In Nederland is de man als leeuw een beetje uit, de vrouw als prooi helemaal, denk ik.
Pieter
_________________
"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre
Geplaatst: 04 jul 2008 07:48 pm
Als ik nu zie, hoeveel aandacht er gaat naar de dichter van de maand
juli, dan vind ik mea culpa, Ruth van Rossum zwaar onderbelicht!
Misschien scheelt het ook dat de huidige dichter van de maand interactief is op leestafel.
Daarom nu nog even een compliment aan Ruth van Rossum.
Manja Croiset
_________________
suum cuique oftewel ieder het zijne!
Als ik nu zie, hoeveel aandacht er gaat naar de dichter van de maand
juli, dan vind ik mea culpa, Ruth van Rossum zwaar onderbelicht!
Misschien scheelt het ook dat de huidige dichter van de maand interactief is op leestafel.
Daarom nu nog even een compliment aan Ruth van Rossum.
Manja Croiset
_________________
suum cuique oftewel ieder het zijne!
Geplaatst: 06 jul 2008 06:41 am
Je hebt gelijk, Manja, en ik had nog wel beloofd een gedicht van haar hier te plaatsen. Maar in Juni had ik het erg druk.
Hierboven alsnog een gedicht van haar dat ik erg mooi vind en dat eigenlijk geen commentaar behoeft.
Pieter
Maan op het water
Bij de begrafenis van mevrouw Zoutelande,
15 januari 1950 - 23 november 2007
Natuurlijk ooit een kind dat alles nog kon worden:
gekoesterd gebed in het web van de wereld, met
duizenden draden naar alle kanten, bezigheden,
mensen, de dagelijkse dingen, een huis als cocon.
Waar het dan begint, dat er geen draden groeien
of dat draden stukgaan, er steeds minder blijven.
Druk in het hoofd. Een hoog suizen als het stil is.
Dat je zo schrikt van scherpte. Altijd meer diepte
voelen dan dat zachte hart kan dragen. Knellende
schedel. Verlies van orde. Langzaam verdwalen.
Je hoort buren, een tram. Je ziet de maan op het
water. Hoe een klein schip zo verloren kan raken.
© Ruth van Rossum, 2007
Gepubliceerd op www.eenzameuitvaart.nl
Je hebt gelijk, Manja, en ik had nog wel beloofd een gedicht van haar hier te plaatsen. Maar in Juni had ik het erg druk.
Hierboven alsnog een gedicht van haar dat ik erg mooi vind en dat eigenlijk geen commentaar behoeft.
Pieter
Terug naar “Gedichten O-P-Q/R”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 48 gasten