Geplaatst: 14 jan 2006 10:03 pm
Uit de wintergedichten ook even hier neergezet..
Wintergedicht
Door godvergeten vermotregend land
van gehucht naar gehucht, hand
in koude hand, dat gevoel hoop ik
met niemand meer te delen. Als
het niet hoeft.
Maar als ik haar nu vond
in het natte gras, of ergens
in het geploegde land, wat
zou ik doen, wat zou ik.
ik weet wel dat iedereen dood
moet gaan, maar toch zou ik
haar koude mond weer zoenen,
haar lichaam toedekken, haar
haar strelen en weer bang zijn
dat zij wakker werd.
Rutger Kopland,
uit Geluk is gevaarlijk
Amsterdam, Van Oorschot 1999
Wil
* Rutger Kopland (ja uitgegeven bij Van Oorschot)
Geplaatst: 14 jan 2006 10:28 pm
Schapen
Zo ging het altijd. 's Avonds kwamen ze
aan het water, stonden ze daar langzaam
te kijken naar de overkant van de rivier.
Allemaal waren ze anders en toch, allemaal
aan elkaar volkomen gelijk, en ik, ik was
één van hen, maar we wisten beiden niet wie.
Dan werd de rivier uiteindelijk zo glad
en zo zwart, dat het was alsof niet alleen
het water, maar ook de tijd zelf ophield.
Ze dronken er van, tot ze verdronken in
hun eigen silhouetten, in het zwarte van dat
water, het zwart van de ancht in de diepte.
En in de morgen stroomden dan weer heel licht
en luchtig de rivier door de vallei, terwijl
zij daar weer eenzelvig grazend de verte
inliepen.
Allemaal dezelfde, en tegelijkertijd allemaal anders,
en wie het was die het was, wij beiden wisten
het niet, zo was het altijd, tot ook dat ophield.
Rutger Kopland,
uit: geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Dierengedicht, ook even hier geplaatst
Wil
Schapen
Zo ging het altijd. 's Avonds kwamen ze
aan het water, stonden ze daar langzaam
te kijken naar de overkant van de rivier.
Allemaal waren ze anders en toch, allemaal
aan elkaar volkomen gelijk, en ik, ik was
één van hen, maar we wisten beiden niet wie.
Dan werd de rivier uiteindelijk zo glad
en zo zwart, dat het was alsof niet alleen
het water, maar ook de tijd zelf ophield.
Ze dronken er van, tot ze verdronken in
hun eigen silhouetten, in het zwarte van dat
water, het zwart van de ancht in de diepte.
En in de morgen stroomden dan weer heel licht
en luchtig de rivier door de vallei, terwijl
zij daar weer eenzelvig grazend de verte
inliepen.
Allemaal dezelfde, en tegelijkertijd allemaal anders,
en wie het was die het was, wij beiden wisten
het niet, zo was het altijd, tot ook dat ophield.
Rutger Kopland,
uit: geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Dierengedicht, ook even hier geplaatst
Wil
Geplaatst: 15 jan 2006 12:52 pm
De kalkoenen
De kalkoenen geven de tuin
van onze buren waar zij
de feestdagen van december
komen doorbrengen de allure
van een oude engelse gravure
hoewel grijze dames met bestorven
rode tranen van een zeer voornaam verdriet
aan hun hoofd zijn zij nog nieuwgieriger
dan de kippen waarover zij elkaar
omzichtig stappend over de paden
voortdurend lijken te vermanen; remember
you'r a turkey dear.
Rutger Kopland,
uit geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Dierengedicht, ook hier even geplaatst
Wil
De kalkoenen
De kalkoenen geven de tuin
van onze buren waar zij
de feestdagen van december
komen doorbrengen de allure
van een oude engelse gravure
hoewel grijze dames met bestorven
rode tranen van een zeer voornaam verdriet
aan hun hoofd zijn zij nog nieuwgieriger
dan de kippen waarover zij elkaar
omzichtig stappend over de paden
voortdurend lijken te vermanen; remember
you'r a turkey dear.
Rutger Kopland,
uit geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Dierengedicht, ook hier even geplaatst
Wil
Geplaatst: 19 jan 2006 06:36 pm
David
Beelden werden niet gemaakt, ze moesten 'worden
bevrijd uit het marmer', alsof ze er al waren
altijd al,
(ergens, in een windstille juni, op een wit,
onbewond eiland in een blauw-groene zee)
en inderdaad, hij vond een prachtige steen,
onder zijn huid een perfekte machine
van hersenen, spieren en hart,
en niets van moeite, niets van een beweging
die er ooit was of nog zou, alleen
houding, onverschillige kracht
van milliarden kristallen, volmaakte
kopie van een jeugd.
Rutger Kopland,
uit Geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Kunstgedicht, ook even hier geplaatst
Wil
David
Beelden werden niet gemaakt, ze moesten 'worden
bevrijd uit het marmer', alsof ze er al waren
altijd al,
(ergens, in een windstille juni, op een wit,
onbewond eiland in een blauw-groene zee)
en inderdaad, hij vond een prachtige steen,
onder zijn huid een perfekte machine
van hersenen, spieren en hart,
en niets van moeite, niets van een beweging
die er ooit was of nog zou, alleen
houding, onverschillige kracht
van milliarden kristallen, volmaakte
kopie van een jeugd.
Rutger Kopland,
uit Geluk is gevaarlijk
Van Oorschot 1999
Kunstgedicht, ook even hier geplaatst
Wil
Geplaatst: 23 feb 2006 01:46 pm
Rutger Kopland - Danzij de dingen
Water 1
Als met water zelf, met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is.
Het is regen geweest, een rivier, een zee,
hier was het, hier heb ik het gezien
en zie ik water en weet niet wat het is.
Volgens mij gaat het gedicht over de vraag wat water is. Daar denkt of filosofeert hij een beetje over. Maar die eerste twee regels... 'Als met water zelf, met de gedachte spelen'. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Iemand een idee?
Janine
Rutger Kopland - Danzij de dingen
Water 1
Als met water zelf, met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is.
Het is regen geweest, een rivier, een zee,
hier was het, hier heb ik het gezien
en zie ik water en weet niet wat het is.
Volgens mij gaat het gedicht over de vraag wat water is. Daar denkt of filosofeert hij een beetje over. Maar die eerste twee regels... 'Als met water zelf, met de gedachte spelen'. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Iemand een idee?
Janine
Geplaatst: 23 feb 2006 05:20 pm
met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is.
Hij denkt na over de essentie van water
speelt met de gedachte dat hij het ooit zal weten
en dan het begin:
als met water
is een vergelijking volgens mij:
hij speelt met de gedachte (als=zoals) zoals je met water speelt...
Dat zie ik er momenteel in.
Groetjes. Tiba.
met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is.
Hij denkt na over de essentie van water
speelt met de gedachte dat hij het ooit zal weten
en dan het begin:
als met water
is een vergelijking volgens mij:
hij speelt met de gedachte (als=zoals) zoals je met water speelt...
Dat zie ik er momenteel in.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 23 feb 2006 07:12 pm
Ja zo zie ik het ook
met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is
Hij denkt daarna het was ooit regen, een rivier, een zee maar wat IS nu water?
Hij zegt in feite 'neem nou water, je kan met de gedachte spelen dat je ooit, eindelijk zult begrijpen en doorgronden wat water is.
Zelfde als Tiba dus eigenlijk.
Dettie
Ja zo zie ik het ook
met de gedachte
spelen dat je ooit en eindelijk
zult weten wat het is
Hij denkt daarna het was ooit regen, een rivier, een zee maar wat IS nu water?
Hij zegt in feite 'neem nou water, je kan met de gedachte spelen dat je ooit, eindelijk zult begrijpen en doorgronden wat water is.
Zelfde als Tiba dus eigenlijk.
Dettie
Geplaatst: 07 sep 2006 08:33 pm
Tijd
Tijd- het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is
en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven
zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt
naar iets in zichzelf, iets ziet daar
wat het meekreeg
zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten
van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen
het is vreemd maar ook vreemd mooi te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd
te bedenken hoe nu we leven, hoe hier
maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder
de echo's van de onbekende diepten in ons hoofd
niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik
buiten onze gedachten is geen tijd
we stonden deze zomer op de rand van een dal
om ons heen alleen wind
Rutger Kopland,
uit over het verlangen naar een sigaret,
Uitgeverij van Oorschot , Amsterdam 2001
Wil
Tijd
Tijd- het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is
en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven
zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt
naar iets in zichzelf, iets ziet daar
wat het meekreeg
zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten
van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen
het is vreemd maar ook vreemd mooi te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd
te bedenken hoe nu we leven, hoe hier
maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder
de echo's van de onbekende diepten in ons hoofd
niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik
buiten onze gedachten is geen tijd
we stonden deze zomer op de rand van een dal
om ons heen alleen wind
Rutger Kopland,
uit over het verlangen naar een sigaret,
Uitgeverij van Oorschot , Amsterdam 2001
Wil
Geplaatst: 08 sep 2006 02:52 pm
Wil het ooit weer iets worden
Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.
Wil het ooit weer iets worden
dan zal ik het zo moeten opschrijven
dat ik niet meer hoef
te zoeken, maar kan huilen.
Rutger Kopland,
uit Alles op de fiets,
uitg. van Oorschot, 1969
Net de bundel "alles op de fiets" in huis.
Dit gedicht staat op de eerste bladzijde, en mijn oog valt er steeds op.
Geen idee waarom ik het zo mooi vind, waarschijnlijk om de laatste regel die het een extra lading geeft.
Wil
Wil het ooit weer iets worden
Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.
Wil het ooit weer iets worden
dan zal ik het zo moeten opschrijven
dat ik niet meer hoef
te zoeken, maar kan huilen.
Rutger Kopland,
uit Alles op de fiets,
uitg. van Oorschot, 1969
Net de bundel "alles op de fiets" in huis.
Dit gedicht staat op de eerste bladzijde, en mijn oog valt er steeds op.
Geen idee waarom ik het zo mooi vind, waarschijnlijk om de laatste regel die het een extra lading geeft.
Wil
Geplaatst: 08 sep 2006 10:58 pm
"Die extra lading" dat heb je heel mooi en juist gezegd, Wil, en heeft me aan het denken gezet wat hij precies met die laatste regel bedoelt.
Even luidop denken:
Wat voorbij is wil zodanig verwoorden dat hij niet meer hoeft te zoeken
naar wat voorbij is. Eenmaal dat hij het accuraat onder woorden heeft gebracht, komt eindelijk de verlossing, dan pas kan hij huilen.
De dichter heeft woorden nodig om te benoemen, pas dan, eens het benoemd is, kan hij zijn gevoelens de vrije loop laten en begint het verwerkingsproces.
Om een groot woord/ grote uitdrukking te gebruiken: poëzie als therapie, ik denk dat het daarover gaat...
Groetjes. Tiba.
"Die extra lading" dat heb je heel mooi en juist gezegd, Wil, en heeft me aan het denken gezet wat hij precies met die laatste regel bedoelt.
Even luidop denken:
Wat voorbij is wil zodanig verwoorden dat hij niet meer hoeft te zoeken
naar wat voorbij is. Eenmaal dat hij het accuraat onder woorden heeft gebracht, komt eindelijk de verlossing, dan pas kan hij huilen.
De dichter heeft woorden nodig om te benoemen, pas dan, eens het benoemd is, kan hij zijn gevoelens de vrije loop laten en begint het verwerkingsproces.
Om een groot woord/ grote uitdrukking te gebruiken: poëzie als therapie, ik denk dat het daarover gaat...
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 16 sep 2006 10:08 am
Uit Apulia
Er waren dunne, zwijgende dingen, uit Apulia,
verdwaalde schilfers van een aarde, zoals zij
achterblijft als de goden en de mensen haar
verlaten, dorre schilfers van een oude huid.
Ik wilde iets zien, ik zag de resten van dag
in hete okeren akkers, in roestbruine steen,
de resten van nacht in as van verbrande olijven,
in het git van lava in maanlicht, de resten
van uitzicht in lapis lazuli van hemel en zee.
Ik wilde iets zien, want ik zocht naar een tijd,
een plek, naar woorden kortom in die schilfers,
die huid van die zeer oude moeder, die verdroogde
voedster, haar huid waarin de chaos groeit en
de woorden voor tijd en plek langzaam verwoest.
Dunne, zwijgende dingen, de wederkeer tot stof.
Rutger Kopland
uit: Geduldig gereedschap,
Van Oorschot, Amsterdam 1993
Tiba.
Uit het thema "gedichten over archeologie" ook hier geplaatst.
Uit Apulia
Er waren dunne, zwijgende dingen, uit Apulia,
verdwaalde schilfers van een aarde, zoals zij
achterblijft als de goden en de mensen haar
verlaten, dorre schilfers van een oude huid.
Ik wilde iets zien, ik zag de resten van dag
in hete okeren akkers, in roestbruine steen,
de resten van nacht in as van verbrande olijven,
in het git van lava in maanlicht, de resten
van uitzicht in lapis lazuli van hemel en zee.
Ik wilde iets zien, want ik zocht naar een tijd,
een plek, naar woorden kortom in die schilfers,
die huid van die zeer oude moeder, die verdroogde
voedster, haar huid waarin de chaos groeit en
de woorden voor tijd en plek langzaam verwoest.
Dunne, zwijgende dingen, de wederkeer tot stof.
Rutger Kopland
uit: Geduldig gereedschap,
Van Oorschot, Amsterdam 1993
Tiba.
Uit het thema "gedichten over archeologie" ook hier geplaatst.
Geplaatst: 20 dec 2006 06:02 pm
Een Psalm
De grazige weiden de rustige wateren
op het behang van mijn kamer
ik heb geloofd als een bang kind
in behang
als mijn moeder voor mij gebeden
had en mij weer eens een dag langer
vergeven was bleef ik achter
tussen roerloze paarden en koeien
te vondeling gelegd in een wereld
van gras
nu ik opnieuw door gods landerijen
moet gaan vind ik geen schrede
waarop ik terug kan keren, alleen
een kleine hand in de mijne
die zich krampt als de geweldige lijven
van het vee kreuen en snuiven
van vrede.
Rutger Kopland
uit: Onder het vee,
Van Oorschot, Amsterdam 1966
Wil
Een Psalm
De grazige weiden de rustige wateren
op het behang van mijn kamer
ik heb geloofd als een bang kind
in behang
als mijn moeder voor mij gebeden
had en mij weer eens een dag langer
vergeven was bleef ik achter
tussen roerloze paarden en koeien
te vondeling gelegd in een wereld
van gras
nu ik opnieuw door gods landerijen
moet gaan vind ik geen schrede
waarop ik terug kan keren, alleen
een kleine hand in de mijne
die zich krampt als de geweldige lijven
van het vee kreuen en snuiven
van vrede.
Rutger Kopland
uit: Onder het vee,
Van Oorschot, Amsterdam 1966
Wil
Geplaatst: 20 dec 2006 06:04 pm
De macht van het evangelie
De heer die de deur open deed
en die ik vriendelijk vroeg
om hem dicht te laten,
deed dit niet. Ik sloot
de deur. Eerste waarschuwing.
De heer deed de deur weer open
en toen ik hem vroeg dan ten-
minste zijn mond dicht te doen,
deed hij dit niet. Ik sloot
de deur. Tweede waarschuwing.
De heer probeerde weer de deur
open te doen, maar omdat ik er
krachtig tegenaan was gaan staan,
Lukte dit niet. Ik hield de deur
dicht. Derde waarschuwing.
De heer ramde de deur toen open
en omdat ik even op zij was gegaan
viel de heer op zijn knieën
voor mijn voeten. Ik sloot
de deur. Vierde waarschuwing.
De heer was grauw en zocht ruzie,
maar toen ik vriendelijk zei dat ik
niet hier maar later vreselijk zou
worden gestraft, vroeg hij vergeving
En verdween door de deur, die ik
voor hem open hield.
Rutger Kopland,
uit Alles op de fiets,
van Oorschot,1969
Wil
Gedichten over religie ook even hier geplaatst.
De macht van het evangelie
De heer die de deur open deed
en die ik vriendelijk vroeg
om hem dicht te laten,
deed dit niet. Ik sloot
de deur. Eerste waarschuwing.
De heer deed de deur weer open
en toen ik hem vroeg dan ten-
minste zijn mond dicht te doen,
deed hij dit niet. Ik sloot
de deur. Tweede waarschuwing.
De heer probeerde weer de deur
open te doen, maar omdat ik er
krachtig tegenaan was gaan staan,
Lukte dit niet. Ik hield de deur
dicht. Derde waarschuwing.
De heer ramde de deur toen open
en omdat ik even op zij was gegaan
viel de heer op zijn knieën
voor mijn voeten. Ik sloot
de deur. Vierde waarschuwing.
De heer was grauw en zocht ruzie,
maar toen ik vriendelijk zei dat ik
niet hier maar later vreselijk zou
worden gestraft, vroeg hij vergeving
En verdween door de deur, die ik
voor hem open hield.
Rutger Kopland,
uit Alles op de fiets,
van Oorschot,1969
Wil
Gedichten over religie ook even hier geplaatst.
Geplaatst: 31 mrt 2007 11:52 pm
Schrijdende man
Een verlangen maar je weet niet waarnaar
naar iets wat voor je uit vlucht
een verlangen naar een plek maar die is
nooit waar je bent
aan dit verlangen moet ik denken als ik
die dunne man van Giacometti zie
zo onmogelijk dun - al bijna verdwenen
in zichzelf, in de plek waar hij is
hij staat daar maar en hij loopt loopt maar
met een stille haastigheid
hij wil weg, hij wil gaan, hij wil ergens heen
en hij blijft dat maar willen
in het raam naast hem een parklandschap
roerloze bomen en paden met langzame mensen
Rutger Kopland
uit: Een man in de tuin,
Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam, 2004
Tiba.
P.S. Dit is de versie van de schrijdende/lopende man die in de bundel "Een man in de tuin" staat.
--
Schrijdende man
Een verlangen maar je weet niet waarnaar
naar iets wat voor je uit vlucht
een verlangen naar een plek maar die is
nooit waar je bent
aan dit verlangen moet ik denken als ik
die dunne man van Giacometti zie
zo onmogelijk dun - al bijna verdwenen
in zichzelf, in de plek waar hij is
hij staat daar maar en hij loopt loopt maar
met een stille haastigheid
hij wil weg, hij wil gaan, hij wil ergens heen
en hij blijft dat maar willen
in het raam naast hem een parklandschap
roerloze bomen en paden met langzame mensen
Rutger Kopland
uit: Een man in de tuin,
Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam, 2004
Tiba.
P.S. Dit is de versie van de schrijdende/lopende man die in de bundel "Een man in de tuin" staat.
--
Geplaatst: 03 jun 2007 06:19 pm
Groen uitgeslagen
Ze zijn er een beetje bij blijven
liggen, die duizenden gedichten over
de oude, beschimmelde dingen. Maar
vanuit de trein weer zulke ontroerende
moestuinen gezien, met peulen, bietjes,
de piepers voor de winterdag, alles in
een groeizaam regentje, het fietsen-
schuurtje waar vader achter tegen plast.
Grootmoeder weer begraven. Het mistte
vaag en de zon scheen vaag en er was
niets meer aan te doen, alles was
betaald. Eenmaal gaan we allemaal
werd er gezegd. Om te huilen zo mooi.
In een rivier deze zomer hele grote
gladde en groen uitgeslagen rotsblokken
gezien en bevoeld met net zulke prachtige
details als bij jou,
wel van steen natuurlijk.
Rutger Kopland
uit: Alles op de fiets,
Van Oorschot, 1969
Petorestes
Groen uitgeslagen
Ze zijn er een beetje bij blijven
liggen, die duizenden gedichten over
de oude, beschimmelde dingen. Maar
vanuit de trein weer zulke ontroerende
moestuinen gezien, met peulen, bietjes,
de piepers voor de winterdag, alles in
een groeizaam regentje, het fietsen-
schuurtje waar vader achter tegen plast.
Grootmoeder weer begraven. Het mistte
vaag en de zon scheen vaag en er was
niets meer aan te doen, alles was
betaald. Eenmaal gaan we allemaal
werd er gezegd. Om te huilen zo mooi.
In een rivier deze zomer hele grote
gladde en groen uitgeslagen rotsblokken
gezien en bevoeld met net zulke prachtige
details als bij jou,
wel van steen natuurlijk.
Rutger Kopland
uit: Alles op de fiets,
Van Oorschot, 1969
Petorestes
Geplaatst: 03 jun 2007 06:21 pm
De titel van het gedicht is Groen uitgeslagen, ik heb het gedicht toevallig moeten analyseren op de middelbare school eens, jaja ik ben van nog jonge leeftijd. Het gedicht komt inderdaad uit Alles op de fiets, ik vind Rutger Kopland een werkelijk meester in dichter, maar daar is zat discussie over gevoerd.
Onze analyse destijds kwam ongeveer op het volgende neer, maar dat was slechts de onze uiteraard, de vrijheid van het gedicht bestaat immers uit de vrijheid van interpretatie: dit gedicht gaat over de onderwerpen die ons dagelijks passeren in ons leven, de persoon vindt in eerste instantie dat ze cliche geworden zijn, dat er al zoveel over geschreven is, maar..(het enjambement gebruikende voor het tegenspreken), hij komt tot een wederkering van zijn gedachte, fietsende wellicht (Alles op de fiets).
De strofen die erna komen zijn een opsomming van die oude beschimmelde dingen die eigenlijk toch nog fris zijn en geheel waardig om als onderwerp te dienen, wellicht dat daarom de titel Groen uitgeslagen is gekozen, terugkomend in de laatste strofe, omdat groen ook kan worden beschouwd als fris en jong, en uitgeslagen kan worden beschouwd als te veel jaren gehad, te veel gebruikt.
Dat is waar ik denk dat het in hoofdlijnen op neerkomt, vandaar dat ik het in deze topic heb geplaatst; geen enkel onderwerp, hoe oud en veel gebruikt ook, mag zich schamen om gebruikt te worden voor een gedicht. Alhoewel ik er soms wel moe van word dat alles over liefde gaat (ook al doe ik dat zelf ook).
De laatste strofe is echter vrij moeilijk te begrijpen, het zou kunnen slaan op het feit dat de persoon zijn inspiratie heeft hervonden in de frisse en jonge onderwerpen van het dagelijkse leven, onderwerpen die als vanouds (net zulke prachtige details als bij jou), net als voor al zijn gedichten in de verleden tijd, een bron konden vormen om de schrijver te inspireren.
Kopland weet door het gebruik van easy going taalgebruik een wereld van complexiteit te bouwen, wat een erg sterke kwaliteit van hem is.
Groeten Petorestes
De titel van het gedicht is Groen uitgeslagen, ik heb het gedicht toevallig moeten analyseren op de middelbare school eens, jaja ik ben van nog jonge leeftijd. Het gedicht komt inderdaad uit Alles op de fiets, ik vind Rutger Kopland een werkelijk meester in dichter, maar daar is zat discussie over gevoerd.
Onze analyse destijds kwam ongeveer op het volgende neer, maar dat was slechts de onze uiteraard, de vrijheid van het gedicht bestaat immers uit de vrijheid van interpretatie: dit gedicht gaat over de onderwerpen die ons dagelijks passeren in ons leven, de persoon vindt in eerste instantie dat ze cliche geworden zijn, dat er al zoveel over geschreven is, maar..(het enjambement gebruikende voor het tegenspreken), hij komt tot een wederkering van zijn gedachte, fietsende wellicht (Alles op de fiets).
De strofen die erna komen zijn een opsomming van die oude beschimmelde dingen die eigenlijk toch nog fris zijn en geheel waardig om als onderwerp te dienen, wellicht dat daarom de titel Groen uitgeslagen is gekozen, terugkomend in de laatste strofe, omdat groen ook kan worden beschouwd als fris en jong, en uitgeslagen kan worden beschouwd als te veel jaren gehad, te veel gebruikt.
Dat is waar ik denk dat het in hoofdlijnen op neerkomt, vandaar dat ik het in deze topic heb geplaatst; geen enkel onderwerp, hoe oud en veel gebruikt ook, mag zich schamen om gebruikt te worden voor een gedicht. Alhoewel ik er soms wel moe van word dat alles over liefde gaat (ook al doe ik dat zelf ook).
De laatste strofe is echter vrij moeilijk te begrijpen, het zou kunnen slaan op het feit dat de persoon zijn inspiratie heeft hervonden in de frisse en jonge onderwerpen van het dagelijkse leven, onderwerpen die als vanouds (net zulke prachtige details als bij jou), net als voor al zijn gedichten in de verleden tijd, een bron konden vormen om de schrijver te inspireren.
Kopland weet door het gebruik van easy going taalgebruik een wereld van complexiteit te bouwen, wat een erg sterke kwaliteit van hem is.
Groeten Petorestes
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten