* Rutger Kopland (ja uitgegeven bij Van Oorschot)
* Rutger Kopland (ja uitgegeven bij Van Oorschot)
Leestafel heeft toestemming (gedogen) van Uitgeverij van Oorschot om de door hen uitgegeven gedichten te plaatsen.
Maar geen complete bundels.
Enkele gedichten van Rutger Kopland staan op de site, zie
http://www.poezie-leestafel.info/rutger-kopland
Dettie
Maar geen complete bundels.
Enkele gedichten van Rutger Kopland staan op de site, zie
http://www.poezie-leestafel.info/rutger-kopland
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op Vr Mar 06, 2009 09:23, 1 keer totaal gewijzigd.
Geplaatst: 18 sep 2004 03:52 pm
Son of a beach
Zee, het zeer wijde gevoel
van te klein, bijna overbodig
ouder wordende billen waarin
nog iets trilt en schommelt
lopend naar de rommel die hij
heeft gevonden: wier, dooie
vis, slijm. Bukt, tot waar
het wit wordt tilt de wind
haar jurk op: zacht vlees. Kijk
naar de zee.
Rutger Kopland
uit: Wie wat vindt heeft slecht gezocht
Van Oorschot, Amsterdam 1972
Tiba
Son of a beach
Zee, het zeer wijde gevoel
van te klein, bijna overbodig
ouder wordende billen waarin
nog iets trilt en schommelt
lopend naar de rommel die hij
heeft gevonden: wier, dooie
vis, slijm. Bukt, tot waar
het wit wordt tilt de wind
haar jurk op: zacht vlees. Kijk
naar de zee.
Rutger Kopland
uit: Wie wat vindt heeft slecht gezocht
Van Oorschot, Amsterdam 1972
Tiba
Geplaatst: 18 sep 2004 04:42 pm
Fijn dat Kopland een item gekregen heeft, Dettie. Misschien het moment om nog eens iets van hem te plaatsen.
Een lege plek om te blijven
XIV
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Rutger Kopland
uit: Een lege plek om te blijven,
Van Oorschot, Amsterdam 1975
Tiba.
Fijn dat Kopland een item gekregen heeft, Dettie. Misschien het moment om nog eens iets van hem te plaatsen.
Een lege plek om te blijven
XIV
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Rutger Kopland
uit: Een lege plek om te blijven,
Van Oorschot, Amsterdam 1975
Tiba.
Geplaatst: 19 sep 2004 11:27 pm
Zoals de pagina's van een krant
Zoals de pagina's van een krant
in het gras langzaam om
slaan in de wind, en het is de wind
niet die dit doet,
zoals wanneer een deken in de avond,
buiten, ligt alsof hij ligt
te slapen, en het is de deken
niet, zo
niets is het, niets dan de verdrietige
beweging van een hand, de weerloze
houding van een lichaam,
en er is geen hand, er is
geen lichaam, terwijl ik toch
zo dichtbij ben.
Rutger Kopland
uit: Al die mooie beloften,
1978, uitgegeven bij Van Oorschot
Tiba.
Zoals de pagina's van een krant
Zoals de pagina's van een krant
in het gras langzaam om
slaan in de wind, en het is de wind
niet die dit doet,
zoals wanneer een deken in de avond,
buiten, ligt alsof hij ligt
te slapen, en het is de deken
niet, zo
niets is het, niets dan de verdrietige
beweging van een hand, de weerloze
houding van een lichaam,
en er is geen hand, er is
geen lichaam, terwijl ik toch
zo dichtbij ben.
Rutger Kopland
uit: Al die mooie beloften,
1978, uitgegeven bij Van Oorschot
Tiba.
Geplaatst: 12 okt 2004 02:47 pm
Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland
uit: Dit Uitzicht
Van Oorschot, Amsterdam, 1982
Dettie
Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland
uit: Dit Uitzicht
Van Oorschot, Amsterdam, 1982
Dettie
Geplaatst: 13 okt 2004 08:21 am
Eva, zandsteen, twaalfde eeuw
Voor de steenhouwer was zij de eerste vrouw
op aarde - alsof je iets ziet van zijn deemoed
in de vrouw die hij schiep, zo trots is ze
haar ogen kijken langs ons weg, terug naar
wat achter haar ligt, al een mensheid ver
ze lijkt te denken aan hoe het begon, hoe ze
met Adam het paradijs verliet en ze samen
de eerste mensen moesten zijn
haar huid, haar mond waren nog glad en zacht
ze was geschapen om te worden bemind
en om kinderen te koesteren
maar de zon, de regen, de wind waarin ze leefde
hebben haar verweerd en de materie blootgelegd
waarin ze werd gemaakt - de steen
de steen die er al was, een eeuwigheid
voordat ze zelf bestond
het geeft haar gezicht iets zeer nadenkends
een niet tepeilen afstand
Rutger Kopland
uit: Wat water achterliet,
van Oorschot 2004
Tiba.
Eva, zandsteen, twaalfde eeuw
Voor de steenhouwer was zij de eerste vrouw
op aarde - alsof je iets ziet van zijn deemoed
in de vrouw die hij schiep, zo trots is ze
haar ogen kijken langs ons weg, terug naar
wat achter haar ligt, al een mensheid ver
ze lijkt te denken aan hoe het begon, hoe ze
met Adam het paradijs verliet en ze samen
de eerste mensen moesten zijn
haar huid, haar mond waren nog glad en zacht
ze was geschapen om te worden bemind
en om kinderen te koesteren
maar de zon, de regen, de wind waarin ze leefde
hebben haar verweerd en de materie blootgelegd
waarin ze werd gemaakt - de steen
de steen die er al was, een eeuwigheid
voordat ze zelf bestond
het geeft haar gezicht iets zeer nadenkends
een niet tepeilen afstand
Rutger Kopland
uit: Wat water achterliet,
van Oorschot 2004
Tiba.
Geplaatst: 13 okt 2004 05:49 pm
Hoi Dettie, dat Eva een keiharde vrouw was, dat zie ik er helemaal niet in. Ze is verweerd omdat ze van steen is gemaakt.
De steenhouwer die haar schiep deed dit met veel bewondering voor de vrouw die ze is, zo interpreteer ik het woordje deemoed.
Hij kijkt naar haar op en dat weerspiegelt zich in haar beeld, vandaar het woord trots. Maar tevens is het beeld na jaren totaal verweerd. Dit is bekeken vanuit het standpunt van de steenhouwer.
Het feit dat de steen ouder is dan Eva zelf maakt haar in de ogen van de dichter nadenkend.
Zo zie ik het momenteel en denk dan aan de Italiaanse uitspraak: si non é vero, bene trovato (sorry voor eventuele fouten).
Groetjes. Tiba.
Hoi Dettie, dat Eva een keiharde vrouw was, dat zie ik er helemaal niet in. Ze is verweerd omdat ze van steen is gemaakt.
De steenhouwer die haar schiep deed dit met veel bewondering voor de vrouw die ze is, zo interpreteer ik het woordje deemoed.
Hij kijkt naar haar op en dat weerspiegelt zich in haar beeld, vandaar het woord trots. Maar tevens is het beeld na jaren totaal verweerd. Dit is bekeken vanuit het standpunt van de steenhouwer.
Het feit dat de steen ouder is dan Eva zelf maakt haar in de ogen van de dichter nadenkend.
Zo zie ik het momenteel en denk dan aan de Italiaanse uitspraak: si non é vero, bene trovato (sorry voor eventuele fouten).
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 14 okt 2004 08:29 pm
Een uurtje geleden eindigde de bijeenkomst in Athena's boekhandel waar de nieuwe bundel van Rutger (Rudy) Kopland werd gepresenteerd. Een bundel waar veelbelovende gedichten in staan en door hem prachtig werden voorgedragen. De interviewer liet Kopland mijns inziens te lang aan het woord over zijn ene ambacht; de psychiater, en te kort over het andere waar ik voor kwam: de dichter. Desalniettemin vertelde Kopland interessant over het tot stand komen van zijn bundel en wat hem had geïnspireerd: de materie en de geest. Hij sprak over een bungelend fototoestel en over het kerkorgel, over zijn overleden moeder en over de psychiatrie van tegenwoordig. Kortom: een interessante avond!
Wouter
Een uurtje geleden eindigde de bijeenkomst in Athena's boekhandel waar de nieuwe bundel van Rutger (Rudy) Kopland werd gepresenteerd. Een bundel waar veelbelovende gedichten in staan en door hem prachtig werden voorgedragen. De interviewer liet Kopland mijns inziens te lang aan het woord over zijn ene ambacht; de psychiater, en te kort over het andere waar ik voor kwam: de dichter. Desalniettemin vertelde Kopland interessant over het tot stand komen van zijn bundel en wat hem had geïnspireerd: de materie en de geest. Hij sprak over een bungelend fototoestel en over het kerkorgel, over zijn overleden moeder en over de psychiatrie van tegenwoordig. Kortom: een interessante avond!
Wouter
Geplaatst: 17 okt 2004 12:26 pm
ja tiba ik was te snel vorige keer.
Ik had het gedicht niet goed genoeg gelezen merk ik nu.
De beeldhouwer heeft haar zeker met eerbied gemaakt.
Ik zie nu meer iets dat Kopland bedoelt dat Eva gelouterd was door het leven.
Het geeft haar gezicht iets zeer nadenkends
een niet te peilen afstand.
Spijt?
Dettie
ja tiba ik was te snel vorige keer.
Ik had het gedicht niet goed genoeg gelezen merk ik nu.
De beeldhouwer heeft haar zeker met eerbied gemaakt.
Ik zie nu meer iets dat Kopland bedoelt dat Eva gelouterd was door het leven.
Het geeft haar gezicht iets zeer nadenkends
een niet te peilen afstand.
Spijt?
Dettie
Geplaatst: 17 okt 2004 12:31 pm
David
Beelden werden niet gemaakt, ze moesten 'worden
bevrijd uit het marmer', alsof ze er al waren,
altijd al,
(ergens, in een windstille juni, op een wit,
onbewoond eiland in een blauw-groene zee)
en inderdaad, hij vond een prachtige steen,
onder zijn huid een perfekte machine
van hersenen, spieren en hart,
en niets van moeite, niets van een beweging
die er ooit was of nog zou, alleen
houding, onverschillige kracht
van milliarden kristallen, volmaakte
kopie van een jeugd.
Rutger Kopland
Uit: Voor het verdwijnt en daarna
Van Oorschot, Amsterdam 1985
Dettie
David
Beelden werden niet gemaakt, ze moesten 'worden
bevrijd uit het marmer', alsof ze er al waren,
altijd al,
(ergens, in een windstille juni, op een wit,
onbewoond eiland in een blauw-groene zee)
en inderdaad, hij vond een prachtige steen,
onder zijn huid een perfekte machine
van hersenen, spieren en hart,
en niets van moeite, niets van een beweging
die er ooit was of nog zou, alleen
houding, onverschillige kracht
van milliarden kristallen, volmaakte
kopie van een jeugd.
Rutger Kopland
Uit: Voor het verdwijnt en daarna
Van Oorschot, Amsterdam 1985
Dettie
Geplaatst: 10 dec 2004 10:33 am
De vraag wie ze is
Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd
en al zo bijna overal - maar wie ze is
een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen
naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar
ook zinloze vragen vragen een antwoord
eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw
die ik ooit toevallig ergens tegenkwam
- maar wie ze is- in mijn hoofd
vind ik haar niet terug
er zijn momenten dat ik ineens weer weet
dat de mens eenzaam is, ook ik
dat ik naar haar kijk en denk: zij daar
dat is ze, zo zichtbaar, zo sterfelijk
Rutger Kopland
uit: Wat water achterliet,
G.A. Van Oorschot 2004
Tiba
De vraag wie ze is
Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd
en al zo bijna overal - maar wie ze is
een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen
naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar
ook zinloze vragen vragen een antwoord
eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw
die ik ooit toevallig ergens tegenkwam
- maar wie ze is- in mijn hoofd
vind ik haar niet terug
er zijn momenten dat ik ineens weer weet
dat de mens eenzaam is, ook ik
dat ik naar haar kijk en denk: zij daar
dat is ze, zo zichtbaar, zo sterfelijk
Rutger Kopland
uit: Wat water achterliet,
G.A. Van Oorschot 2004
Tiba
Geplaatst: 10 dec 2004 05:51 pm
Ja hé! Roerend mee eens.
Groetjes. Tiba.
P.S. 1.Toevallig vond ik gisteren een gedicht rond hetzelfde thema. Wou het hier plaatsen, maar het forum was (laat) niet bereikbaar. Ik geloof dat het van Hubert van Herreweghen was. Ondertussen dichtbundels opgeruimd, zal ze eens weer moeten opsnorren want ben vergeten waar ik het vond.
------2. Er zijn zoveeeel mooie gedichten, vinden jullie dat ook niet?
--
Ja hé! Roerend mee eens.
Groetjes. Tiba.
P.S. 1.Toevallig vond ik gisteren een gedicht rond hetzelfde thema. Wou het hier plaatsen, maar het forum was (laat) niet bereikbaar. Ik geloof dat het van Hubert van Herreweghen was. Ondertussen dichtbundels opgeruimd, zal ze eens weer moeten opsnorren want ben vergeten waar ik het vond.
------2. Er zijn zoveeeel mooie gedichten, vinden jullie dat ook niet?
--
Geplaatst: 10 dec 2004 05:52 pm
Mijns inziens is dit één van Kopland zijn mooiste gedichten. Ontroerend, diep maar toch met 'lechtigkeit'. Schitterend verwoord, een samenkomst van het psychologische en het materiele. Geweldig gedicht, uit zijn laatste bundel.
Een koraal
Volgens zijn tijdgenoten was Johann Sebastian Bach
een virtuoos organist – hij speelde met
een onnavolgbare ‘Leichtigkeit’.
lichthandigheid zou je het kunnen noemen, maar dan zo
licht dat het was alsof het geen handen waren
die speelden
ik vermoed dat ik wel weet hoe het klonk
alsof ik hoor hoe hij het zelf is die daar boven
in deze kerk in die kleine machinekamer
muziek zit te maken
je hoort het eeuwenoude mechaniek, het gekreun
van scharnieren, het geklepper van toetsen
het gekraak van de vloer, het zuchten van wind
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt
en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
Rutger Kopland
Een koraal komt uit de cyclus 'Wat water achterliet'
uit de bundel 'Een man in de tuin', uitgegeven bij
Van Oorschot in oktober 2004.
Wouter
Mijns inziens is dit één van Kopland zijn mooiste gedichten. Ontroerend, diep maar toch met 'lechtigkeit'. Schitterend verwoord, een samenkomst van het psychologische en het materiele. Geweldig gedicht, uit zijn laatste bundel.
Een koraal
Volgens zijn tijdgenoten was Johann Sebastian Bach
een virtuoos organist – hij speelde met
een onnavolgbare ‘Leichtigkeit’.
lichthandigheid zou je het kunnen noemen, maar dan zo
licht dat het was alsof het geen handen waren
die speelden
ik vermoed dat ik wel weet hoe het klonk
alsof ik hoor hoe hij het zelf is die daar boven
in deze kerk in die kleine machinekamer
muziek zit te maken
je hoort het eeuwenoude mechaniek, het gekreun
van scharnieren, het geklepper van toetsen
het gekraak van de vloer, het zuchten van wind
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt
en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
Rutger Kopland
Een koraal komt uit de cyclus 'Wat water achterliet'
uit de bundel 'Een man in de tuin', uitgegeven bij
Van Oorschot in oktober 2004.
Wouter
Geplaatst: 03 mrt 2005 11:03 am
Rutger Kopland schreef dit ontroerende gedicht naar aanleiding van de dood van Herman de Coninck met wie hij bevriend was.
Kaart van een Grieks eiland
Herman, ik had je een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nouja, je weet wel waarover
maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.
Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar
ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf.
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,
poëzie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,
een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven
zo was poëzie.
Ik zal je nooit meer zien.
Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven.
Ik bedoel, ik leefde gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee
zo'n veel te blauwe hemel, happy days in Greece.
Rutger Kopland
uit: Tot het ons loslaat,
G.A. van Oorschot, Amsterdam 1997
Tiba.
Rutger Kopland schreef dit ontroerende gedicht naar aanleiding van de dood van Herman de Coninck met wie hij bevriend was.
Kaart van een Grieks eiland
Herman, ik had je een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nouja, je weet wel waarover
maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.
Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar
ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf.
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,
poëzie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,
een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven
zo was poëzie.
Ik zal je nooit meer zien.
Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven.
Ik bedoel, ik leefde gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee
zo'n veel te blauwe hemel, happy days in Greece.
Rutger Kopland
uit: Tot het ons loslaat,
G.A. van Oorschot, Amsterdam 1997
Tiba.
Geplaatst: 03 mrt 2005 03:34 pm
Wat een prachtige zinnen Tiba, en wat een mooi gedicht.
Er zullen toch zoveel mooie gedichten geschreven worden bij je dood zeg,
Ben zo ie zo een liefhebber van Kopland.
Wil
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,
Wat een prachtige zinnen Tiba, en wat een mooi gedicht.
Er zullen toch zoveel mooie gedichten geschreven worden bij je dood zeg,
Ben zo ie zo een liefhebber van Kopland.
Wil
Geplaatst: 03 mrt 2005 04:25 pm
Is dit zijn nieuwste bundel Wouter?
Ik vind Een koraal werkelijk prachtig
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt
en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
en Zelfportret ook zo mooi
niemand heeft ooit zichzelf gezien
maar het verlangen blijft
naar het onzichtbare ik .
Dettie
Is dit zijn nieuwste bundel Wouter?
Ik vind Een koraal werkelijk prachtig
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt
en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
en Zelfportret ook zo mooi
niemand heeft ooit zichzelf gezien
maar het verlangen blijft
naar het onzichtbare ik .
Dettie
Geplaatst: 03 mrt 2005 04:27 pm
Klopt! Kijk eens bij poëzie op http://wouterdevries.fony.nl Je mag gerust mijn stukje knippen en plakken!
Het is mijn nieuwe web-log, wat vind je ervan?
Groet, Wouter
(link werkt niet
Dettie)
Klopt! Kijk eens bij poëzie op http://wouterdevries.fony.nl Je mag gerust mijn stukje knippen en plakken!
Het is mijn nieuwe web-log, wat vind je ervan?
Groet, Wouter
(link werkt niet
Dettie)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten